Bu yazıyı sizlere üniversitemdeki -oryantasyonu saymazsak- ilk dersim olacak ENG143'ü beklerken kaleme alıyorum. O kadar oldu mu yahu dediğini duyar gibiyim daimi müdavimlerimin... Oldu ya, kara çocuk koca adam oldu ve kuzuluktan kalma düşmanı artık kurdun. Yine mi aynı mevzu diyeceksiniz muhtemelen, ta kendisi... Ancak bu defa yazma nedenim iç dökmek falan değil, dökecek bir şey de yok

Ömrümün yüzü gülen nadir gecelerinden birinde daha beraberiz, neden buradayız derseniz bir sebebi yok, e olması da gerekmez; bu dünyada her şey ilaç olacak diye bir kaide yok neticede, şayet öyle olsa hangimiz burada olurduk dersiniz? Demem o ki bir şeyi yapmak için ona sebep bulmayı beklemenin de nece bir ızdırap olduğunu yeni ayıktım ben; nicedir omuzlarımda asılı

Görüşmeyeli nasılsın kızım? Benimki de laf işte, babaların o hiç komik olmayan esprilerinden biri. Uzun zaman oldu yazmayalı ama en çok da sana, daha annenin bile var olmamasına karşın öyle özlüyorum ki seni her nasılsa... Neyse, sana bolca iyi haberle geldim babacım merak etme. Öncelikle ismin hakkında düştüğüm fikir ayrılıkları son buldu, şayet anneni de ikna edebilirsem adın

Sıkıntının esas başlangıç noktası şurasıdır: Birileri için çok uğraşırsınız, çok ama çok çaba sarf edersiniz, koşturursunuz vesaire ama herhangi bir geri dönüş alamazsınız ve kalbiniz kırılır falan ya; sonra kendinize çeki düzen verirsiniz, işte "Beni düşünmeyen insanları bu kadar düşünmeyeceğim!", "Bir daha kimse için bu kadar uğraşmayacağım!" gibisinden... İşte o ikinci cümlede bir açıklık vardır, sıkıntı burda başlar.