Alptuğ'un Mekanı

30 Nisan 2017

O Güne

Ne renktir şimdi saçların, ne renktir, ne parlaktır gözlerin. Özlüyorum seni, bilmiş bilmiş diyeceksin ki "İnsan tanımadığını, bilmediğini özler mi?" Özlüyor işte, insan aslında tanımadığını, bilmediğini fakat iyi olduğuna inandığı birini sen diye sevebiliyor. Çok düştüm bu hataya güzel kız, hepsi de senin için; sen oralarda bir yerde benden uzak yaşamını sürdürdükçe dokundu bana er geç birleşeceksek bile, dokunmaz tabii sana, dokunmasın yani, eminim muhakkak seven birileri vardır seni, bana gelene kadar aşk sanacağın kimi adamlar vardır; bu da beni üzen bir durum tabi ama sanırım olmak zorunda, sanırım hayatın gerçeği bu, birbirimize öyle direkt ulaşırsak tadı kaçarmış hikayenin belli ki, araya başkaları girmiş.
Savrulma işini ben hallederim ikimiz adına da, kimlerle mutlusun acaba sen, bu güneşli pazarı ben sana bu satırları yazmakla geçirirken sen onunla nerelere gidip neler hissediyorsun. Sorduğuma bakma, merak etmiyorum, ya da tamam ediyorum ama cevabı hakikaten istemiyorum, böyle cevap olmaz olsun sevgilim.
Adın ne? Hangi şehrin ücrasındasın? İnşallah sen de sıkışıp kalmamışsındır ben gibi, hayatında bana kadar dayanmana yetecek şeyler vardır, dostlar, asla benim kadar etmeyecek aşklar ve vesaire...

Yıllardır çektiğim o gün özlemi birikir durur hepten içcağızımda, o gün bir gelse, sen acını göğsüme saklasan ben dikenlerimi kurutsam. Çok endişeliyim, benim için inan sıkıntı değil ama ya sen de aynı vaziyetteysen, yitirmişsen güvenini, güzel amaçlarla da olsa kaybettiysen bir şeyleri, kırık kırık dolaşıp beni arıyorsan? Bak sayın sevgilim, bu ihtimal beni bolca çileden çıkartır, gel el et yakınlardaysan. Allah'ım sen de bir yol söyle, bir işaret göster onu bulmam için ki ateşin içinden doğup, havaya karışmadan bağışlayalım sevmeyi, sevilmeyi. Ben dururum, dayanırım, bu hayatın mantığının "Uğraştıkça olmaz ama marifet olmadıkça uğraşmaktır." olduğunu çoktan kavradım ama o yapamaz; tamam tanımıyorum, adını, nerede yaşadığını, hatta açıkçası var olup olmadığını bile bilmiyorum ama eminim ki beni sevme gayretinde bulunacak o kadıncağız her kimse, sırf bu yüzden bile yıpranır. Çok insan yıprattım ben, onlarsa beni daha çok yıprattı muhtemelen ama artık değil, artık işler değişti.

O gün nasıl bir klişe bekleyecek bizi, çarpışacak mıyız yoksa sen arabanla bana mı çarpacaksın? Gerçi birimizden biri sakarsa o benimdir sanırım, o yüzden karşıdan karşıya geçerken dikkat et güzel kız. Bakarsın öyle olmaz da ama nasıl olmayacağı kesin; öyle şiir dinletisinde, tiyatroda bilmem nerede olmayacak umduğum gibi, umduklarım çıkmaz genelde. Sen mi? Sen umut değilsin ya, sen başka bir şeysin inan bana.
İkinci bir klişe olarak kavga ederek tanışırız gibime geliyor, ben biraz inatçı sen biraz inatçı, uyduruk b*ktan bir sebebe binaen girdiğimiz hararetli bir konuşma sonrasında bir daha birbirimizi görmek aklımızdan geçen en son şey iken, soğuduğunda yüreğimiz, birbirimizi bir daha görmek amacıyla tartıştığımız yere uğrar dururuz belki.
Üçüncü bir klişe olaraksa -bu biraz da bize mahsus olur çiçeğim- birimizden biri bir kenarda bir başına gamlı gamlı oturuyordur da, diğerinin içi cızlar yaklaşır yanına; eğer böyle bir durum olursa da oturan muhtemelen sensindir, zira ben oturuyorduysam ve gerçekten gamlıysam herkese yaptığım ve yapmaktan da nefret ettiğim üzere o kadar iyi niyetle yaklaşmana rağmen seni tersleyebilirim, sense bu adımından pişman olup bir daha kimselere yaklaşmazsın, sen umutlarını bense seni kaybederim, en kötüsü bu olur işte.

O yüzden benim o güne bir çift lafım var, şimdiden hazırlansın:
Mümkünse o günün öncesinde eksik olsun her daim başımda olan melankolik aksiyonlar, güneşli olsun hava bayağı, o kadar hayvan gibi güneşli olsun ki her yer her şey parlasın ama pişip kendimizi eve de kapatmayalım. O günün o gün olduğunu hissedeyim içten içe, belki de hiç sahip olmadığım enerjim o günün olsun, gülüşüm yılların nihayetinde nitelik kazansın o gün, başka bir adam değil de, Alptuğ'luğun özüne varmış bir Alptuğ olayım. O gün soğuk nevale halim tutmasın, deli cesaretim kontrolü yeniden eline alsın yine cız cız yanmak pahasına ve beklenmedik güzelliklerde bulunayım. Örneğin kıyıda köşede bir sümbül bulup "Bunu düşürmüşsünüz." diye takdim edeyim ve bu sinematik an ile gerçek hayatım başlasın...
Daha yaşanmamış o günü öylesine özlemekteyim ki, bunda biraz hayal gücümün payı var, en çok da içinde bulunduğum halin. Kötü şeyler, kötü şeyler, kötü şeyler... Bir yerden sonra garip bir şekilde bir şey hissedemiyorsunuz, mutluluk hormonu falan hücum ediyor olsa gerek, bir şey iyi gitmemesine karşın böyle hayallerle bilmem ne ile hiçbir şey olmamış gibi yaşamaya devam ediyorsunuz. Belki de delirdim, emin olun onu da hak etmişimdir.

Bahar geldi dostlar, önümüz yaz ve burada hatalarını anlamış, bir o kadar da her şeye pozitif bakmaya başlamış bir adam duruyor; tam zamanı değil mi sizce de, o gün bugün değil muhtemelen ama çok çok yakın olması gerekmez mi şu durumda? N'olur öyle olsun, siz de dua edin, çünkü ilk defa en ufak bir temele dayanmaksızın bu kadar kuvvetli bir his içimde, yakın bir şeyler var gibi.
Gel sevgilim, yolunu bulduğum vakit ben ordayım zaten; bu terbiyelenmiş adam artık çoğu şeyden arınarak izine karıştı, gel ve dünyayı değiştirmeye, o güne anlaşılmayışımızdan, yalnızlığımızdan başlayalım.

Sana yazmak beni hep tazeler.

25 Nisan 2017

N'oluyor diyenlere: Kısa ve öz bir hikaye.

Hoş geldin okuyucu dostum, nasılsın? İzin ver sana bugün yakından bir hikaye anlatayım ha? Uyar mı? Sen şimdi iyice bir hazırla koltuğunu, yatağını ya da her neyse işte, mümkünse içecek birkaç yudumluk bir şeyler al gel.

Eğer geldiysen başlıyorum dostum,
Karanlık zamanın birinde bir oğlan varmış, senin benim gibi kara kaş kara göz kendi halinde bir oğlan; bunun böyle pek dostu bilmem nesi yokmuş, sevdadan yana da yüzü pek gülmemiş çok şükür, bilmem tanıdık geldi mi. Neyse...
Vaktin birinde bu çocukcağız birine rastlamış, eskilerden biri, anlarsın ya... Demiş ki gel, bir daha bir şey olmaz belki ama gel; çok akıllı ya bizim çocuk, aklından geçiriyor en azından yanında olurum, hem vicdanım iyice rahatlar falan, kızcağız da gelivermiş. Çocuk sabah akşam düşünüyor kara kara, ne ederim bu kıza da yüzü güler, bayağı çocuğun tek muradı bu...
Bunun bir de arkadaşı var, yakın mı yakın, can mı can böyle... O da başının etini yemiş oğlanın, bu kız sana acı verir falan, haklı mı haksız mı sen karar ver sevgili okuyucu. Bizimki de diyor ki bi'sus be abi, bak diyor ben onu mutlu edeceğim, kendime çeki düzen vereceğim hepten, senle de ilgileneceğim...

Gel gelelim böyle yürümüyor işler, kızcağızın aklı, fikri, mecali her bir şeyi başkasında; oğlan içerliyor haliyle, başkasında olmasına değil ama mutlu olmamasına içerliyor, arkadaşı da bunu görüp ona içerliyor. Derken iki kadın yan yana geliyor ve bir cumartesi gecesi yangın çıkıyor, yangın kızcağızın dudaklarından "gitmek" halinde dökülüyor, çocuk kömüre dönüyor, bu yangını kim çıkarttı diye baktığında elleri is kokan tek kişi o canı arkadaşı...
Çocuk kızmıyor, üzülüyor, geçmişi olan, bir dönem her şeyi olan kadına hiç bir şey ifade edemediğine de yanıyor, bir kişiyi bile mutlu edemediğine de yanıyor, can dostunun kuyusunu kazmasına da yanıyor... Yanan kişi yakmaz normalde di'mi, ama bu çocuk senelerce içine ata ata ata patlıyor bir yerden sonra, millet her şeyde bunu hatalı göstermiş falan senelerce, bu da başkasında böyle bir hata gördüğü vakit verip veriştiriyor.
Aslında yapmak istediği de yok bunu, her şey iyi olsun diye çıktığı yolda her şey kayıp gidiyor onun elinde olmaksızın, sen olsan n'apardın? Neyse...

Bizim oğlan var ya, hani o bir mutlu etme fiilini bile eline yüzüne bulaştırmış o pek maharetli oğlan; bu oğlan bir de o kadar iyi kalpli yahut saf ki, ben bunu bile beceremeyen bir adamım, kimseye de bir faydam dokunmaz, bari millet benden kurtulsun diye bütün iyi niyetiyle, eşle dostla bağlantısını kestiğini bildiren bir mesaj gönderiyor o bir avuç sıkı dosta; öyle kimseyi suçlamak falan gayesi de yok dedim ya, sadece "Ben kendimi ateşe atayım, yeter ki mutlu olsun herkesler." diyor bu yola çıkarken dediği gibi. İşin garibi, senelerce dolmuş bu birkaç dost, haklısın diyorlar ve gidiyorlar... Şimdi sen düşünüyorsun ki çocuk istediğine ulaştı, haklı olabilirsin de; ama birincisi o bunu nefret üreterek yapmak istemedi, ikincisiyse her şeyin başlangıcı olan kız mutlu olmadı. O ne mi oldu? Bir gün çocuğu, yaptıklarını, hissettiklerini falan zerre önemsemediği açığa çıktı -Allah var uyarmıştı- ve gitti.

Bu hikayede onun gitmesi sıkıntı değil, dostlarına sergilediği tutum yanlış bizim çocuğun tamam, dostları da fazla doğru davranamamış onun gibi o da tamam. Mesele şu okuyucu dostum, denemese miydi? Herkesle birlikte mutlu olmayı denemese miydi? Birilerini mutlu etmek için diğerlerini dinlememek o kadar mı yanlıştı, üstelik aynı anda diğerlerinin de mutluluğunu gözetirken. Bu hikayenin trajikliği, yemin olsun sana o çocuk bir saniye durup kendini düşünmedi. Hatalıydı ama kötü değildi, kızgın gibiydi ama üzgündü, bu hata bu kadar mı affedilmezdi de, bütün farkına varmış hatalı insanların hakkına inat çocuk lanetlenmişcesine affedilmedi...
Yine denerdi ki o çocuk, herkesin mutluluğu hak ettiğini ve tek bir kişiye olsun bu mutluluğu kendi sağlayabileceğini düşünürdü yine; saftı, hatta garanti salaktı ama bundan da onur duyabilen kafadaydı.

Her şeyin iyi olmasından başka bir şey için uğraşmamış bu çocuk,
Keşke masumluğuna inandırabilip herkesi,
O kızla hiç tanışmasaydı, herkes gitti kendi kaldı. Yalnız şimdi oğlan, bir duvar kadar yalnız ve şunu anladı; dost kalmaya cesaret edenmiş -çünkü yaptıklarının kat kat fazlası ona yapıldığında dahi eninde sonunda yine affedip taşın altına koyanmış elini- ve herkes o kadar hak etmeyebilirmiş iyiliği vesaireyi. Oysa o hep derdi ki "Ben sevebiliyorsam, değer verebiliyorsam vesaire, elbet başkası da bana verebilir." Fakat öyle değilmiş işte, herkes Arzu hocanın deyimiyle bir "Alptuğcan" değilmiş.

Şimdi sana Lidar'ın sevdiğim bir lafıyla veda ediyorum sayın okuyucu:

"Öfkeliyim evet. Genelde öfkeliyim. Çünkü çok ayıp ettiler bana. Açık verdim çünkü en baştan, her şeye inanabilen bir salak olduğumu hiç saklayamadım. Ve tanıdığım herkes bu özrümü acımasızca kullandı. Ve sen de, üzgünüm ama sen de farklı değilsin..."

23 Nisan 2017

Babacıktan Kızcağıza

Atkımı taktım ilerliyorum müebbetime, başımda siyah bere saklamıyor yorgunluğumu. Toprak çekiyor hanım kızcağızım, o ıslak toprak kokusu eski günleri bile hatırlatmıyor artık. Neyin eskisi guzel ki, Salih'e sor şarkılar, Fuat'a sor aşklar, Sevil'e sor dostluklar der. Bana sorma, beni toprak çağırıyor kızcağızım, ağları bağlamalı, misinaları sarmalıyım, denize varmalıyım. Daha çok toprağa, buluşacaksak da elinde sonunda, ondan önce ihtiyacı olan birine sözüm var. Atım bekler küçük kızcağızım, sen gelme biz gideriz usul usul, ağır ağır tırmanırız dağları düşüp kalıncaya dek, ormanlardan aşağı aşar gezeriz şarkıdaki gibi.
Kızım ben umuda yürüyorum, bildin mi sen o yolu? Senin için aslında, seni var etmek ve anneni kurtarmak adına; bana bunu edenler anneni perişan ederler, o dayanır dayanmasına da ben onun o haline dayanamam işte, dayanmaya gidiyorum. Daha önce de dedim iyi bir adam baban, baban daha ölmedi, baban çok çizildi, yara bere doldu da inan eskimedi. Senin için güzel kızcağızım, evvelinden son bir nefes aldı, tuttu, tuttu ve tutuyor...

Baban acımasız olmayı öğrenmek durumunda olduğu için gidiyor çöle, bilmek zorunda olduğu için gidiyor kutuplara değer verenin değer görme mecvuriyetinin olmadığını, aklına zorla sokmak adına insanlara onu kullanmaları için kendi fırsat verdiğini ve asla sandığı kadar yanlış biri olmadığını, en derinine dalıyor denizlerin durmaksızın. Korkma baban daha da vurgun yemez canım kızım, Allah canını almadan bir defa daha ölmez, gözün arkada kalmasın.
Kötü birine de dönüşmeyecek bu adam, acısını bu şekilde çıkartmayacak, intikam hırsıyla öfkesinin peşinden giden biri olmayacak; bir gün babana çok saygı duyacaklar, yalnızca ve yalnızca kötülüğünü görmesine rağmen daima masum kalıp halen daha başkalarını düşündüğünden aşırı şekilde, slinde sonunda birileri onu fark edip elinden tutacak. Baban o elleri bırakmayacak benim bir tanecik kızım, biliyorum biri senin diğeri annenin olacak çünkü.

Baban ateşin içine yanmaya değil ısınmaya gidiyor, suya boğulmaya değil nemlenmeye gidiyor sakın korkma; artık baban kimsenin onu kullanmasına müsade etmeyecek çünkü daima seni ve anneni düşünecek, o bu hakları yalnız size tanıdı. Birileri için ölmeyip sizin için yaşayacağım, olur da seneler sonra kazara bunlara rastlayıp okursan, "Babam bize bitik gelmiş" dememen, benim böyle hüzünlü konuşmama sebebiyet veren şeyler olduğunda burada olmadığından kendini suçlamaman için. İnkar etme bebeğim, suçlarsın, bu senin genlerinden biri.
Bir genin daha var, senden daha doğmamışken tek ricam onu bana saklaman; genlerinde değer verdiğin bir insana gelecek herhangi bir zararda suçluyu kendi düşmanın bellemek yatıyor ve bu çok asil bir huy. Üzgünüm, yine de bunu sana bırakamam çünkü bu aile aynı yoldan ikinci defa giden birini görmemeli; ummadığın taş yarar da başını, değer verdiğin canını alırsa içten içe, o zaman zalimdir baban, o zaman baban kızabilir sana ama aldırma, o zaman ne olursa olsun karışma bu adama.

Sadece herkes gibi ama hepsinden çok istiyorum seni de korumayı biriciğim, benim izimden gideceksin, sen de herkese güvenecek, herkesi sevecek, herkesin göründüğü kadar kötü biri olmayıp derininde bir masumun yattığına inanıp onu açığa çıkarmak için çabalayacaksın belki en çok ve bu zaten doğru olan; böyle yaparsan bir farkın olacak ama benden, bu defa sen doğrularını ve iyiliklerinin bedelini ödemeyeceksin, babacığa bir bakacaksın o anlar ve o bedeli gidip alır. Korkma kimseye zarar vermeden, biliyorum çünkü; senin canını yakanların canını yakmış olsam dahi, onların senin canını yakışindan daha çok acıtacak benim onları yakmam ve ben bunu asla istemem. Yakasım gelir onları da, senin tek kötülüğün bu işte canım kızım, aynı ben gibisin.
Babalar böyledir, gaddar gibi görünmek zorunda olan inkarlı pamuklar pek çoğu; gözünden anlar, sesinden anlar, kızdığında aslında kızgın değil üzgün olduğunu, kime ne derken aslında başka kime ne hissedip bunu dediğin gibi pek çok detayı görür ve ya kontrolü altına alır her şeyi ya da alacağı günü bekler.

Zaman geçsin, gel ve babacığa gülümse,
Sen onun gibi dertlenme kızcağızım;
Ben kendimi kendime saklayamadım,
Sen kendini babacığa sakla, gülümse ki babacığa değsin.

Suçsuzluğunu Kabullenmek

Evvelinde de bahsettim, bu defa dibine düşeceğim.

Yıllarca bize hatayı kendimizde aramamızı söylemişler, oysa ki bizim yaptığımız zaten buymuş; herkesin üzerine titremişiz, dayanamayıp hislerimizi söyleyecek olmuş ve karşı taraf az bir bozuk yapsa özür dileyecek olmuşuz ki bu yüzden zerre ihtiyaç duymamışlar bizi anlamaya. Vara yoğa özür dilemişiz meğer, binde sıfır hatalı olduğumuz durumlarda dahi; anlaşılan birileri de bundan güç mü ne bir şey almış işte, önümüze gelen kızmaya başlamış bize, önümüze gelen cezalandırmış, her suç daima bizden lanse edilmiş. Ne mi olmuşuz biz? Kötü görünümlü, kötünün de kötüsü görünümlü tertemiz adamlar. Hata yapmamış mıyız? Belki de her durumda en az bir tane yapmışız ama yine de hatamızdan çok çok daha fazla, hak etmediğimiz cezalar verilmiş, bir hatanın görülemeyeceği gibi alçak bakılmış bize, biz birilerini çok mu çok şımartmışız meğer. Aslında diklenmek değilmiş bizimkisi, hakikaten dur demekmiş zulme, yanlış anlamak değilmiş doğruymuş çoğu anladığımız, bu yüzden yoklar şimdi ne sandınız.

Bir tanesi de gerçekten dönüp bakmamış acaba yanlış bende mi diye, hala da bakmazlar, çünkü biz daha onların sorgulamasına fırsat vermeden sırf aralar açılmasın diye, kötü bir şey olmasın diye suçları -ki çoğu suç bile sayılmayacak uydurmalardır emin olun- üzerimize almışız. Oysa şimdi kabullendim, üvey evladı benimsesen de babası olamadığın gibi suçu benimsesen de suçlu olmuyormuşsun. Halbuki bunlar yüzünden ben kendimi şerefsiz adlandırmıştım yalnızca ve yalnızca herkesin iyiliğini isteyip bunun için çabaladığımı bilmeme rağmen, kendimden çok onlara inanmıştım, onlara da başkalarına da "Ben sizi üzüyorum, iyi bir adam değilim." gibisinden aşağılık kompleksli laflar etmiştim. Ben iyiymişim, çok iyiymişim, çok çok safmışım, bini bir paraymış insan ilişkilerinde kirin; onlar değilmiş iyi olan, onlarmış beni üzen ben kimseyi üzmüyormuşum kendim hariç, onlarmış beni çiğneyip geçen, bende kendi karanlıklarını bastıran. Ben bir mutluluk kutusuymuşum geleni iyi eden, işi bitenin umurunda olmayıp beş para etmeyen; ben bir çok sevenmişim, karşısındakinin tüm kusur, hata, yanlış ve ayıplarını kendinden temellendiğini düşünecek kadar acınası saflıkta bir çok seven. Hala inanmam seveni bilmem ne edip bilmem ne edeni sevdiklerine ve uyuz da olurum o lafa ama seveni sevmedikleri değer verene değmedikleri, güldürmek için yaşayana değil de başkalarına güldükleri kılıç kadar keskinmiş adeta. Bu hikayede tek guzellik varmış, ben harbi harbi masummuşum, kendimi suclayamayacak çaresizliğe itildiğim vakit nasip olacakmış bunu da idrak etmek.

Yahu ben hiç olmamış ve belki de asla olmayacak bir kadına yazılar yazıp onu bekleyip duran bir bakıma meczup kimse, ne istersiniz benden, düşlerimden, umutlarımdan; kimin ekmeğini almışım ki ben, kimin tavuğuna kışt demişim, gözünüzü alamadığınız o ağzınıza tükürenlerin onda birini etmemiş, ettiysem de bunun için değmeyecek kadar uykusuz kalmışım ben. Aa yapmayın darılmaca gücenmece yok, belki de müstahaktır; yalan soylemeyeceğim bunlardan söz ederken içim çok çok acıyor lakin size değil. "Haksızlığa karşı haksızlık yapmak istersin ama bazen haksızlık yaptı diye vazgeçemezsin sevmekten; senin canını yakanın canını yakmak istersin ama sonunda yaktığında o canı, asıl haksızlık, ona bu kadar üzülmeden edemezsin... Hakkı yenen adam öfkeli değildir sırf, utanır, utanır bütün bunlara izin verdiğine..." diye devam eden o dizi repliğinden gibiyim bu ara ama büyük de bir farkla, ben o canları asla yakamadım ve de yakamadan üzüldüm, sadece ben üzüldüm. Sadece ben üzülmedimse bile bir önemi yok bunun, varsayalım bu bir yalansa bile bana yapılandan büyük değil günahı. Bana ne mi yaptılar? Beni kendilerine inandırdılar kardeşim, ben hepsiyle mezara gidebileceğime bile inandım ve bunu düşünürken dahi o denli mutlu olurdum ki; onlar beni anlamadılar, bunun için kendilerini asla yormadılar, bunu istemediler, belki de onları ben inandırdım bu kadar mühim olduklarına ki beni ezip geçtiler; yok olmaları ihtimalini bir tasma gibi kullandılar üzerimde, bunu başardılar çünkü benim kaybetmek dışında, kaybolunmak gibi sıradışı bir ihtimalim asla yoktu, kim beni niye kaybetsindi? En son özür dilediğim gün dündü mesela, en son birinin benden özür dilediği gün ise inanın hatırlamadığım kadar uzakta; nirmal ama hatırlamayışım, ben hep canı sağolsun dedim geçtim kanatana, koca koca şeyleri bile mesele etmedim onların aksine. Anladım, tevazunun sırası değil, galiba iyi pek çok insanın söyleyip benim reddettiğim hatta sinirlendiğim üzere, galiba gerçekten birkaç beden fazlaymışım öylelerine ben.

Kime sorsan sıkılmıştır şimdi, biri benden, öteki yaptıklarımdan, beriki hallerimden. Peki ben? Sizce ben de sıkılmış mıyımdır ki, örneğin insanlardan, örneğin bir şeylerin bana dönmesinden, bugün parmakların hatta belki yarın bıçakların. Yahu siz bana bir cenaze töreni ayarlasanıza, ben de katılırım bak söz, izlerim dürbünle mürbünle bir yerlerden birkaç ay herkesi; kim ne diyecek, kimin aklı başına gelecek, kim sevinçten delirecek, kim ne hissedecek. Sonra da sürpriz diye dirilsem birden. Ben bugüne kadar hiç acımasız olmadım, acımasız olabileceğimi daima müjdeledim ama kusursuzca kaçındım, ne zaman ki bir gramını olsun piyasaya sürecek oldum haklı gerekçelerle, o vakit suçluluğum had safhaya ulaştı kamuoyunda, biri trip attığımı iddia etti öteki saçmaladığımı.
Ben kimim ki siz bana trip atasınız değil mi? Ben kimim ki yazma deseniz de bir şey değişir? Durun, lütfen bu defa ben söyleyeyim; Ben bu dünyada görüp görebileceğiniz en büyük adamlardan biriyim, yalnızca bunu farkedemiyorsunuz ipleri elimde tutmadığımdan; birincisi asıl büyüklerin güce ve kalabalığa ihtiyacı olmadığını, ikincisiyse iplerin büyüğü yönlendirebileceğini size zorla da olsa öğretme gayemden.

Bunu bana çok görmeyin artık, acınızı yani, hepinizin o daima sarmak için çaba sarf ettiğim acılarını değil ama çekecek olduklarınızı. Benim başımdan beri olduğum kadar yalnız olun ki anlayın kalacak olanın ben olduğumu, nazınızı bir tek benim çekme nezaketi göstereceğimi, lütfen dünya size elbette ki yine sizin için göstersin bu kötülüğü. Yalnızca n'olursa olsun iş işten geçmiş olsun, böylece benim sizi af imkanım olmasın -zira hala katılaşmadım, yumuşaklığımı asla olamayacağınız birine saklamaktayım- ve bir daha bu hataya düşmeyeyim. Hangi hataya mı? İnanmak değil, bu insanın fıtratında var, aşk da bizatihi öyle, çok çok değer vermek bile değil mesele; benim derdim ağzımda hiçbir şey etmeyecek kuşlar tutmuş olmam, kimilerinin tekini yapmasının yettiği davranışlardan oncasını yapıp hala aptal gibi karşılık beklemiş olmam, karşılık dediysem sevinmek gibi basit bir şeyler. Belki de en büyüğü her daim en değmeyecekleri herkesten çok sevip içlerinde başka biri olduğuna ve vesaire fikirlere kusursuz itimat etmem. Ah bunlar olmasa da suçsuzluğunu kabullenmek kıdemli masumlar için dahi kolay bir hal alsa.

En olmadı bir ömür suçlu hissetmeye değecek biri çıksın be, o bile kafi.

21 Nisan 2017

Kullanılmak Üzerine

Olur öyle, yazık ki sönmüş bir sigaradan, kullanılmış bir mendilden, hatta afedersiniz prezervatiften farkının bırakılmadığı zalim anlar olur insanın. Kadınlar çok iyi gider bunu unutmayın, iki üç "Sen de bensiz daha iyi olacaksın." falan -hatta de'de birleşik- ederler sonra pır giderler. Dersin ki senden sonra iyi miyi olmayacağım, küstahça "O senin bileceğin iş." der ve vicdanları rahat defolup giderler. Diyemezsin ki ulan geberesice, herkes senin ağzına tükürdüğünde ben buradaydım, bana o kadar sıktın "Ben seni beni bıraktıkları gibi bırakmayacağım" falan zırvaladın şimdi bu ne lanet iş diye! Ne bok yersen ye demektir onlarınki, al bak biz mutluyuz sen de ister geber ister yaşa demek. Bunun adı kullanılmak mıdır nedir bilmiyorum ama biri ölsün istiyorum, bu o olursa Allah o durumun da belasını versin ki yine üzüleceğim biliyorum, o yüzden Allah'ım bari sen duy sesimi. Meğer zerre hak etmemiş biliyor musun, onun başına gelmiş ve gelebilecek hiçbir acı demekki gerçek değilmiş, yetrrince acı çekmemiş; acısı olan hainlik peşinde koşmaz, evet bu da bir hainliktir ve bu defa ben hiç umurumda olmadan söylüyorum ki seninkiler benimkilerin yanında süs köpeği dahi olmayacak asla kafanı yorma. Dün gece satıldım esasen ben, olmayan biri geri döndü ve hiç oldum. İyi falan yok bundan sonra size, iyi de iyilik de Alptuğ da ziyadesiyle bitti.

Çileklere bile lanet olabilir bu cuma, o duvar da yıkılabilir mümkünse hiç umrumda değil. İnsana sevilmemesinden çok sevmiş olması da koyabiliyormuş bunu anladım, birinin adını anmazken biri daha; e bıçak bol, kalp de sunulmuş size nasılsa, köpek leşi gibi atın di'mi illa. Nereden ve niye sevdim ki herhangi bir insanı, niye değer verdim. Mutlu olun istiyordum ama şimdi de diyorum ki Allah belanızı versin, bunu da mutluluğumuzu kaldıramadığımdan falan değil de hakikaten bu kadar s*k gibi ortada bırakılacağımı beklememiş olmaktan söylüyorum. Ulan şerefsizler hadi benim vebalim, hakkım bilmem neyim s**tiredin hepsini de, ulan ayıp lan. Anlamıyorum bir insan bu kadar mı utanmaz, bu kadar mı sızlamaz içi, böyle mi rahat olunur; bakın işte peşimden gelen genç arkadaşlar, bunlar da "vefasızlık" kelimesinin hiçbir sözlükte rastlamayacağınız gerçek anlamı, hem de en kibarından.
Tüketesim yok kelimeleri daha fazla, hani huzurlarınızda da demiştim ya yok olur da bilmem ne olursa gel, bundan sonra ben hariç herkesin cehenneme kadar yolu var, sanırım hepsi olmasa da çoğu günahı silinir çünkü ben gibi tescilli kaybedenlerin. Kabul herkes haklıydı, bu sonu da ben hazırladım severek ama biriniz söyleyin suç muydu? Umdum, suç muydu? Bekledim, karşımdakilerin mutlu olmasını ve çok değil azıcık iyiliğimi bekledim, yalnız kalmamak istedim suç muydu?!

Bakmayın daha anlatılacak neler var da bunu anlatmayı ne bu lanet kalp kaldırır ne sizin o güzel yürekleriniz iştirak edebilir, iyi ki de edemez bu kadar kirliliği henüz güzelken. Yüreği güzel olmayanın Alptuğ'un mekanında işi yoktur, okumasın, illaa üzerine alınmak istiyorsa dolu bir küfür okusun benden daha iyi anlatır asla tarafından önem görmemiş beni ve hislerimi.

Suçtu di'mi? Değilse de önemi kalmadı, çünkü ceza benim içimde; bu ceza hala iliklerine kadar sevmek, bu ceza hala aslında öyle olmayıp onu kıldığımdan dolayı bu yalanı uydurup yollarımızı ayırdığını düşünmek. Bir şey söyleyeyim mi? Cezanın da Allah belasını versin. Ulan artık tek bir isteğim var, kıvranırcasına pişman olacakları ir gün istiyorum sadece, sorun şu ki artık o kadar emin değilim affedebileceğimden. Ey Allah'ın belaları madem siz değiştiniz hadi, beni neden o eski güzel, iyi halimde bırakmadınız?!

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )