Çalışmak-çalışmamak arasındaki makasın hayli kapalı olduğunu gözlemliyorum (ailesiyle yaşayan biri için tabii) ve "astarı yüzünden pahalıya geliyor" denir ya, deli dehşet çalışıp çok komik rakamlar elde edebiliyorsun -ister freelance ister maaşlı- ve anlıyorum hiç yoktan iyi, daha kötü durumda insanlar da var falan eyvallah ama başkasına göre yaşanmaz ki. Hatta komik rakamı geçelim, görece iyi bir rakam alsan bile aslında gün sonunda ne değişiyor ki cidden çok iyi bir rakam olmadıkça; açlık- yoksulluk sınırına erişebilse kına yakacak bunca aile var...

Ülke gerçekleri... Özel üniversiteden burslu olarak da olsa mezun olup Anadolu'dan kopup gelen bir yönetmen falan olamayacağımı, sektördeki işsizliği en başından biliyordum, ona rağmen tek saplantım bu olduğu için bile bile lades ederek sinema okudum (zaten fiziki durumum gereği tutup çok da başka bir şey yapamazdım, yazılım desen matematiğim yok ama en fazla yine üç aşağı beş yukarı bu ayarda, fiziki gereksinimlerden münezzeh bir meslek seçmek durumunda kalırdım ki zaten günümüzde para eden zanaatler de hep fiziksel) ve zerre pişman değilim; lakin iş-işsizlik arasında gelir farkının emek farkından kat kat az hatta yer yer minicik olacağını kim öngörebilirdi?

Kaldı ki bu yola sanat, estetik, bir şeyler anlatmak benzeri, gayet makul kaygılarla çıktım ve bilgi birikimimle, çalışma azmimle şu an benim geçimimi sağlayan işlere bakıyorum arada fersah fersah fark var, belki de beni en inciten şey bu; ben dandik sosyal medya gönderileri falan filan yapmak istemiyorum çünkü bunları yaptıkça sanki potansiyelim de buymuş gibi üzerime yapışır bir hali olduğunu fark ettim doğrusu. Esasen çok daha büyük şeyler yapmak istiyorum ve altından kalkacak becerimle öz güvenim de var fakat dönüp dolaşıp geldiğim yer: İmkan.
E imkanı yaratmaya günleri feda ederken de pek tabii öyle şeyler yapmaya vaktim yok, hadi bırakıyorum o üç beş kuruşluk işleri desem psikolojik huzurum ve vaktim olacak ama bu defa imkanım olmayacak...

Yine benimle aynı hisleri paylaşan, hayatı sadece çalışmakla, potansiyelinin altında çalışmakla geçen sıfır sosyal hayatlı ama hırs ve enerji sahibi bir arkadaşım beni ikna etti ve kendi çapımızda da olsa üst düzey kaliteli bir şeyler yapmaya çalışıyoruz her bakımdan, o çok kısıtlı vakitlerde bu uğurda gün ışığına dahi çıkmaya başladım hatta, hayata döneyazdım anlayacağın ama...

Realist yanımla oturup düşününce sadece kendimizi oyaladığımızı hissediyorum, zira yapacağımız şeylerin bir katma değer oluşturabilmesi en başta politik olarak bile yalnız bize bağlı bir durum değil, tırnaklarınla kazıman bile birilerinin bir biçimde sana izin verip vermemesine, arkanda olmasına bağlı, ya da ne bileyim senin yapmak istediğin şeyi o nüfuzlu birilerinin yapmak istemiyor olması, kimseye rakip olup ayağına basmıyor olman vs. lazım ki yükselesin; herkesin birbirine çöktüğü, kendiliğinden ve başarısıyla bir yerlerde sandığımız insanların birileriyle içli dışlı olduğuna şahitlik ettiğimiz bu düzende de oldukça fantastik bir ihtimal bu.

Gün sonunda ben 25 yaşında aile evinde yaşayan, engelli, stresten kel kalma arefesinde, gece-gündüz çalışıp "tamamını" kenara atmasına rağmen kendi bireysel yaşamını kurması çok çok çok zor olan biriyim. Tamam şuan ülkemiz gençlerinin çoğu bu durumdan muzdarip ama sırf bu durumu tek yaşayan değilim diye iyi mi hissetmeliyim? Sonuçta benim için yine değişen bir şey olmuyor. Belki beni yeni okuyanlar için ajitasyon kıvamında olacak ama eskiler bu cümlenin derinliğini daha net anlar: Ben gençliğimi yaşayamadım ve çoktan gitmiş oluşunu 4K biçimde seyretmekteyim şu sıralar.
Sadece, kendime bir söz vermiştim; basit bir sahil kasabasında basit bir 1+1 evde, henüz yaşlanmadan sessiz sakin yaşayabilmek, geçmişin bazı tortularından kaçmak. Bundan, üstelik kendi dahlim olmaksızın koşarak uzaklaştığımı görmek beni öyle üzüyor ki... Bu benim için adeta bir kırılma noktası, belki diğer saydığım her şeyden çok daha önemli, en önemlisi. Kendimi gerçekleştirmem, bir şeylerden kopmam, bazı yaşanılanların acısına değmesi ancak ve ancak bununla mümkün; beklemiyorum anlamanızı da işte, susmak istemedim yine de.

Yine de tüm bunlara rağmen bu cumhuriyetin hayrını görmedim diyemem, diyenden de şüphe ederim; her ne kadar kimi kesimler sırf bu sebepten bile beni sanattan adeta men edecek olsa bile. Neymiş efendim tatlı adammış, ha okey o zaman terör destekçisi olmasının pek önemi yok falan... Neyse bu konuya girersem asıl bahis güme gidecek, devam:

Mevzu üçe beşe bakmak da değil bu arada, ben bunu asla yapmadım, çok abuk işleri dahi aldım ve kitabına uygun biçimde teslim ettim ama mesele şu ki DEĞİYOR MU? Gerçekten çalışıp ettiğimize değiyor mu? Baba ne bileyim bilmem kaç günlük çalıştığın iki öğün yemek falan edebiliyor nihayetinde, yahut hani eyvallah değmiyor ise bunun çözümü ne? Kafayı yedirtiyor çünkü insana bu. Bireysel yaşam elbet kurulur öyle böyle diyenler olacaktır fakat, öyle böyle olan, adeta bir savaş gibi olacak şeyi ben o kastettiğim yaşamak ile bir tutmam, tutamam; yoksa ben de biliyorum derme çatma, bozma bir düzen kurmayı ama bunun bana ancak daha da zararı olabilir gerek sağlık gerek benzeri yönlerden. Bu tabii kimilerine konformist bir yaklaşım gibi görünebilir ama inanın bana o kadar basit değil her zaman herkes için. Ben hiçbir türlü kendim yaşayamayacaksam -ki bu benim için bir nebze daha zor olabilir herhangi birine göre fiziksel şartlarımdan ötürü- en azından çalışmayıp da yok yere üzülüp kafamı doldurmasam mı?

Yoluna koydum gibi her şeyi aksak ritimli de olsa

Şimdi yalnız gitmek kaldı ki o da belki baki

Mevzu ne bulunduğum yer ne buradalık esasen;

Kendimi gerçekleştirmiş, onca olup bitmişe rağmen,

İlmek ilmek dokuyup o kafamdaki hayatı kurmuş olacağım

İşte asıl o zaman, açıkçası afedersin bir tarafına koymuş olacağım

Eski dostların, yaraların, değmeyen kadınların...

Çünkü o vakit boş verebilecek kadar önüme dönmem gereken

Güzel bir şeyim olacak nihayet, işte yaptım diyeceğim

"Ne bok yerlerse yesinler" olacak o zaman özür dilerim,

Çünkü ben herkesten dahasına sahip olacağım, "tam istediğime"

Hiç özlemeksizin ve herkesi, her şeyi tek celsede

Bir defter gibi kapatıp gideceğim, bırakabileceğim;

bana yapılan onca haksızlığa değmiş olacak sonucum.

Pandoranın blogu olacak o vakit burası 

Muhtemelen yazmayı da bırakacağım,

Anlatmak değil yaşamak olacak yeniden gayem

Mutluluk anlaşılmayı gerektirmez mutsuzluk aksine

Susup gideceğim, görmesen de, artık iyiyim bileceksin

Sık sık denizin karşısına geçip öylece bakacağım 

Bir film gibi izleyeceğim sakince hayatı

O onu bu bunu yapmış, kar kalsa da yanlarına

Ölseler açık seçik, şeksiz mutlu olacak olsam da

Ben artık kendimi gerçekleştirmiş olacağım ve

Bu yüzden kalmayacak tek önemi

Çok düşündüm, hatta sadece bunu düşündüm bugüne dek

Tek yolu bu o eski yaraları kapamamın

Bir gitsem her şey bitecek hakikaten,

Sisli, bulanık, anılmayan şeyler olarak kalacaklar

Ama ihtimal bu ya, gidemezsem...

Her şey şuan parlasa da giderek kararan fakat

Geri dönüşü olmayan, bedeli yazmayan bir

Gümüşe dönecek ve ben gitgide bu spiralde

Ufala bulanıklaşa kaybolacağım.

Her gün aklımı kemiriyor bu adsız ihtimal

Bu düzende kalamam, kaldıkça eridiğimi biliyorum 

Gitmem lazım okuyucu, dönmediğim doğum günümdür.

Yalnızca bir sahil kenarında yaşama fantezisi değil benimki

Mesele gitmek değil, yol değil; kendime sözümü tutmalıyım

Gitmeli, unutmalı, temize çekmeli, nihayet rahatlamalıyım;

Ne kimsenin öcümü alacağı var, ne bana yakışır çünkü arzulasam da

Bir erdem olarak çekip gitmeliyim,

Sen de beni anlamalısın.

Öyle uzun zamandır kayıp ki yolum, dikkatini çekerim ben değil yolum...

Ne yapıyorum ben ya, nerde durmam gerek ya da kaçırdım mı çoktan bir şeyleri. Çokça çalışkan biri olarak, böyle olmanın bir boka yaramadığının bir damar gibi attığı vakitlerdeyim epeydir ve... Bu boktan uğurda biraz kendi üstüme çok geliyorum, bir süre her şeyi bırakıp öylece durasım var ki yaklaşık bir yıllık zaman zarfınca maddi olarak hiçbir eksiklik hissettirmez böylesi bana ama... Yine de parayla bozdum kafayı, üçe beşe hiç bakmaksızın devamlı bana doğru bir akış olması derdindeyim ve temel ihtiyaçlarım için dahi minimum harcamayı yapmak gibi üst seviye takıntılarımın başladığını ben de fark ediyorum artık ama elimde değil gibi.

Ben hayatım boyunca çalışmak dışında hiçbir şey yapmadım ki, kendimi hiç gönül rahatlığı ile, boşver diyerek bir kenara atamadım hiçbir konuda, dinlenirken bile asla tam manasıyla kafam uzakta olmadı meselelerden. Belki de hiç yaşamadım biliyor musun? Hiç. Çalışmak dışında en ufak bir hayatım ve yaşamsal faaliyetim yok, eşim dostum vesairem yok; normal şartlarda bu denli çalışan biri en kötü ihtimalle milyonları olan biri olmalı ama benim tüm yaptıklarım da toplayınca bir zıkkım etmiyor.

Taviz verirsem hayatın anlamının benim için o kadar da kalmayacağı bazı şeyler var ama ne vakit birilerine bundan söz edecek olsam bana çok dahasından taviz vermek durumunda kalan insanları örnek gösterip duruyorlar... Duvara konuşuyorum yani. Taviz dediysem şu; erken kalkmak, hafta sonu çalışmak, acil diye yumurtadan çıkmış gibi iş gelmesi falan... Neymiş efendim herkes bunlara zorundaymış, ben zaten tek benim demiyorum ki, hepimiz adına sinirliyim.

Ederini alıp alamamak tartışması şuraya dursun, yani işimde iyi olmam üzerime böyle yüklerin binmesini mecburi kılmamalı, misal benim görece evde olduğum bilindiği için herhangi bir insana yapılamayacak emrivaki bana da yapılamaz bu çok net, zira ben freelance biriyim, yaptığım kadarını verirsin yapmıyorsam başkasını bulursun nedir yani, sanki göbek bağım yahut mecburiyetim var... Bu tip şeyler benim çalışmaktan ibaretliğimi çok yukarı çekti ve bazen gerçekten bir robot gibi hissediyorum, akşamları film izlemesem kendime ait bir şeyim yok.

Sen söyle ne yapayım okuyucu, hiç yoktan iyidir diyerek asılmaya devam mı yoksa hayatımın en güzel yıllarını yok yere ezip geçiyor muyum? Zira evden çıkmasam da, çıkabilir olma ihtimalimin suistimaline ilk kez denk geldim ve bu bir noktada bana kendimi de sorgulattı, umarım anlıyorsundur.

Bunca çalışıp böylesine düşüncelere kapılıyorum ancak netice değişmeyecek, orta vadede hatta uzun vadede birkaç milyonum olmayacak, kendi evimi herhangi işler bütününden kazandığım para ile almam krediyle dahi mümkün olmayacak, ne uzayıp ne kısalacağım; kimileri baba parası ile ya da kendileri benim onda birim kadar çalışıp kazanmalarına rağmen garip biçimde öyle hiçbir şeyden kusur kalmıyor ki, ulan yani bir ben mi yanlış yapıyorum bu hayatta, herkesten çok çalışıp "hiç" yemiyorum kazandığımı ama nasılsa yetmiyor yine.

Değmediğini hiç bu kadar hissetmemiştim insanlar dışında bir konuda, attığım taşların ürküttüğüm kuşlara. Ah benim bu her şeyi fazla ciddiye alışım, hali itten beter adamlar gamsız baykuşlar gibi dolanırken sanki sırtımda bir ur dikili. Artık ailem de ben de eminiz psikolojimin bozulduğuna, bir tatile git, uzaklaş, bırak diyorlar; bak diyorlar işsizlik maaşın var, kenarda şu kadarın var, şuradan gelecek şu kadarın var... Ama beni anlamıyorlar işte, sen anlıyor musun acaba. Neyse. Bu gece de 1 buçuğa dek çalıştım ve şuan saat üçe geliyor; gündüzleri de zaten çalışıyorum, sırf yaşadığımı hissedebilmek için gece bari geç yatıyorum işte.

Yaşadığım şeyin hayat olmadığını ben de biliyorum ama... Amasını bilmiyorum işte.

Tırnaklarımla kazıdım, platinli kof bacaklarımla tırmandım

Bugüne dek ne yaptımsa kendi çabam, tek bir eş-dost payı yok

Her yolu yapayalnız yürüdüm ailemi saymazsan,

Hiç şuracığımdacasına biri olmadı, birileriye gibi hissetmedim

Önceleri eksiklik adleder bunu, gıptayla bakardım bir aradalıklara.

Şimdi göğsüm benden sağlam, şimdi alıştım, şimdi hiçbir şey...

Ben biliyorum ya ne noktadan geldim, nelere göğüs gerdim

Beni kendi gücüm zehirledi acımdan yükselen belki

Halletmeye alıştım öyle böyle, her şeyi tek başıma

Gözümü kapatıp bırakamıyorum hal böyle olunca

Yolcu koltuğunda hayatın kendimi.

Hissedemiyorum ne bağ, ne sevgi,

Kırılamadığımı bile fark ettim belki bu en acısı.

Bilgisayar oyunu gibi, kapatınca biter oldu insanlar,

Sana yemin ederim özlemiyorum bile en ufak bir şeyi.

Yalnızca düzenli aralıklarla, acılara içre can vermelerini temenni ettiğim eski dostlar var ki e olsun o kadar da. Hahah.

Keşke diyorum daha da, evet daha da kalabilsem kendi kendime

Hayatımdan gelip geçen onca insan sanki karşı kaldırımda

Hiç burada olmamış ve olmayacaklar gibi

Bırakıyorum en ufak gerilen tüm ipleri ve Allah biliyor ya

En başından göstermelik tutuyorum, çapayı hiç atmadım ki

Yine de doğrusu isterdim eskisi gibi kör kütük de olsa, ister aşk ister dost makamından bağlanabilmeyi

Oysa şimdi ancak bir fazlalık, vücudumun kabul etmediği birer yabancı madde insanlar,

Sırtımda yük nefesleri dahi yanıbaşımdaki

Kaldırmıyor kafam, inan katlanamıyorum

Biriyle sohbet ederken dahi kapıyı çekip çıkıyor ruhum,

"Bunu neden yapıyorum." der gibi;

Her şey hadi neyse de, herkes anlamını yitirdi.

Şimdi söyle beni kim nasıl yenebilir ki,

Neyle-kimle tehdit edebilir ki?

Mahrum kalabileceğim bir ilgi, sevgi veya benzeri bir şey mi

Yoksa her adımımda yanımda yılmaz birer nefer gibi dostlar mı

Hiçbiri yok, hiç olmadılar ama ben yaşadım işte, ayakta kaldım

Hem doğrusu kim bana niye elleşsin

Bu kapalı devre bir avuç yaşam fonksiyonundan ibaret şeye

Adına hayat denmek durumunda olsa bile

Her şeyi kendim, tek başıma öğrendim, becerdim, bekledim, ümit ettim, kaçtım ya da her ne fiil kaldıysa işte.

Yalnız kendi eksenimde, yalnız benden ibaret her şey.

Bir tür ego değil bu, yalnızca ilk defa kendimden tamamen eminim.

Ben yalnız bile değilim okuyucu

Başka diye biri yok zaten.

Sadece...

Bunu kendime ben yapmadım.

Mevzuya ortasından gireceğim okuyucu: Ben galiba bir noktada delirdim, bunu kendime ititaf etmekten hicap duymuyorum artık. Sorun şu ki hiç para harcayamaz oldum, adeta temel ihtiyaçlar için dahi vermeye gitmeyecek neredeyse elim; hiç kıyafet falan almıyorum, çok sevdiğim rahat bir beyaz pantolon var onu giyiyorum binde bir dışarı çıkarsam ve belki de bu yüzden aynı şeyden bir sürü var zannediliyor bende Zuckerberg gibi; iki çift ayakkabım var biri yaz biri kış, giymediğim için bizimkiler zorla ayakkabı aldırana dek sıfır gibi gidiyorlar. Hiç yetmeyecek gibi geliyor içten içe, dursun istiyorum o sebepten, öylece dursun; öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey bu bendeki ekmek kavgası, keşke unutabilsem. Babam sağlık sigortası yaptırdı geçen zorla, her şeyden tasarruf et sağlığından etme diye; haklı ama ne bileyim, yıllık sekiz hakkım eksilecek diye cidden çok bir şeylerin sınırına gelmeden hastaneye de gitmem ki ben, kendimi biliyorum.

Hep orta direktim ben, keza ailem zaten öyle, babam memur annem ev hanımı, öyle dümdüz insanlarız biz, en büyük ileri görüşü yastık altı altın olacak ölçüde temkinli, etliye sütlüye karışmadan kendi yağında kavrulan; yanisi hiçbir zaman ne fevkalade olduk ne büsbütün boka battık, kaldı ki ekonomik fevkaladeliği arzu dahi etmemişimdir hiç ama... İşsiz kaldığımda tepe yaptı zannedersem bazı yarı yerli yarı yersiz korkular. Ki şu an tüm ülkede bu korku hakim değil mi, göz altındaki çoluk çocukların ve henüz onlar durununa düşmemişlerin ailelerinin kalbinde; annem de bana hep yazma etme der durur, yani kendi çapında o da çok haklı ama o çocukların da yok mu sanki benle aynı dertleri, aileleri; onlar o riski almış ve düşüncelerini zor yoldan belirtmişler, ben en azından klavyeye mi dokunamayacağım? Ayıp olur, yazık olur bir defa.

İşten ahım şahım bir maaş almıyordum ama maaşımın on katından çok daha fazlasının kenarda durduğunu söyleyebilirim; ailemle yaşıyorum, hiç -ailemin zorla dışarı çık gez eğlen diyeceği kadar hiç- dışarı çıkmıyorum, kendime en ufak bir şey almıyorum, bir tek telefon faturası ki yani telefonu da arada insanlara yaşadığımı belli etmek haricinde inanın hiç aramaya kullanmıyorum. Bu durumda bile sanki o para hiçbir halta yetmeyecek gibi hissediyorum, hane gelirimizin dörtte birine hatta daha azına sahip olup geçinebilen kimselerin var olduğunu bilmeme ve şükretmeme rağmen sırf bu garip his yüzünden yapmaktan o kadar da memnun olmadığım ve eder altı kazandıran bir sürü işe biden yöneldim ve ruhsal olarak altlarından kalkamıyor gibiyim.

Ailemin geçmişinde bir dönem orta-üst sınıf olabilme ihtimalimiz vardı ben çocukken ama bazı tatsız hadiseler yaşandı her ailede olduğu üzere ve gelecek teminatı olabilecek bazı şeyler uçup gitnek durumunda kaldı kimi durumlardan kurtulmak için; sanırım o dönem çok ayıkmasam da bu durum benim zamanla içime oturdu, nispeten daha rahat bir tipken adeta bir baba ihtiyatı kuşattı bedenimi, bilemiyorum. Ki. hani "kötü" nitelendirilebilecek bir duruma bırak düşmeyi kıyısından geçmedik, sadece orta direkliğimiz tescillenmiş gibi oldu.

Hiç hesapsız harcamadım, kendi paramı kazanırken ve üstüne üstlük ailem de "O kadar çalışıyorsun bak biraz kendini şımart, hatta bu defa benden olsun." falan defken dahi bunu beceremedim, son dönem dışarıdan yer oldum bir tek çünkü multinetle ödüyordum, o içten içe gökten düşen bir şey gibi geliyor bana nedense.

Yahu en basitinden, geçen gün canım muazzam sütlaç çekti, alırdım, çok çok param vardı ama 200 lira verip alsam, yerken "bir sütlaca 200 lira vermişlik hissi" ondan aldığım tadı gölgede bırakacaktı, aynı şekilde bir başka gün mantı istedim ama evde kendim yaptım o rakamları vermek beni duygusal olarak rahatsız ettiğinden.

Benim kafam eskide kaldı, ben dolmuşa binerken üç buçuk dört liraydı öğrenci, 20 liraya yemek yerdim, onu da içeceksiz yerdim ki mideme oturup daha tok tutsun, 25 lira olurdu içecek ile birlikte, felekten bir gün çalayım desem 35 liralik bir şey alırdım ama 40 lira üstü yemekleri alanlar enayiydi benim için... Harçlık alırdım ama bir düzeni yoktu, keşke düzenli almayı talep etseymişim aslında; bir kere hafta başında bir para alırdım, okuldan direkt eve geldiğim için, kantinden falan aburcubur almadığım için o para bir aya dek falan kalırdı, babam harçlık vermek isteyince de var derdim haliyle, o da vermezdi doğal olarak.

Bu kadar otobiyografi sonunda günümüze gelelim madem. İnsanların boykot dediği şeyin benim yaşamım olduğunu fark ettim, ki bu bazılarının tabiriyle hayatsızlık olarak da nitelendiriliyor ama umurumda değil o kısım şimdilik.

Düşünmeye başladım, kim nasıl bu kadar açlıkla korkuttu ulan beni, bu kadar minimal yaşayıp kendince de olsa gecesini gündüzüne katıp üçe beşe asla bakmadan çalışan ben nasıl oluyor da bir milim yol katedemiyorum? Ulan asgarinin asgarisi hatta psikolojik rahatsızlık boyutuna gelmiş olabilecek derecede az harcama yapıyorum ama yine o kadar da birikmiyor, hiçbir şey etmiyor; tamam olmayan için çok para ve buna da şükür evet okey ama eh be kardeşim.

Normal şartlarda sosyoekonomik olarak çoktaaaan orta sınıfı aşması gerekirdi benim gibi kimselerin, hadi tamam geçtim onu da ayrı bir eve çıkıp yine low level mazbut bir hayatı kolaylıkla sürdürebilmem gerekirdi kesinlikle.

Ben bu çabayı niye veriyorum soracak olursanız eğer, finansal özgürlüğün bu dünyada her şeyi başı olduğunu düşünüyorum ve açıkçası bıktım para kazanmak için birilerinin aslında o kadar da mantıklı yahut kendileri için gerekli olmayan, acil olmayan, benim bilgi ve deneyimim yok sayılarak gelen abuk isteklerini gerçekleştirip kendi kafamdaki şeyleri yapamamaktan. Beğenmediğim birine hayır ben seninle çalışmayacağım dene özgürlüğü kadar muazzam bir şey yok çünkü bu dünyada. Parayı veren benim düdüğümü çalabileceğinden o kadar emin olmasın istiyorum, hepsi bu.

İşte boykot da tam tamına böyle bir noktadan başlıyor, İmamoğlu değil mesele, kişi olarak bakan yok bu mevzuya; tak etti artık geçim tak, iş yok, olanı insani değil veya üç beş kuruş kar peşinde sürekli bir şeylerden taviz verip profesyonellikten uzak davranan kimselerin tekelinde bilhassa sanatta; engelli olmasam en azından hamal falan olurdum da bize de bu, milletin her firdatta çemkirebilip kendisinin daha iyi anladığını iddia etmekten çekinmediği sanat ve pazarlama alanları kaldı ne yapalım. Buna karşın gördük ki bazıları da o kadar kolay para kazanıyor ki, kaymak tabaka hep kaymak; kapısından bile geçemediğim sinema sektöründe çalışanlar onlardan, henüz çalışmayan ama köşeler tutulduğu için çalışacağı çoktan belirli kimseler de öyle keza, herkes birbirinin tanıdığı; ghettolar desen asla tenezzül etmeyeceğin yasa dışı işlerden fırlıyor ekonomik tepeye, yüzüne dönüp bakmayacağın vasıfsız suç makineleri millete hava atıyor paraları, arabaları ve tüm gusto, ahlak mahrumiyetleriyle. Sen ben de günü gününe ne vergi varsa verip, arabaya binince aman ha ceza yemeyelim diye şehirler arası yolda en ufak bir çatı görünce 50'ye düşüp eve olması gerekenden 1 saat geç varıyoruz falan, evet evet yaşandı bu.

Son söz, yanlış anlamayın ben cimri değilim, benim derdim kendimle; Volkan Konak'ın ne kadar çok genç okuttuğunu duydum geçen Allah rahmet eylesin, en büyük arzularımdan biri de böyle şeylerdir, ya da ansızın filmlerdeki gibi birilerinin bakkal veresiyesini sıfırlamak falan; hadi iyilik etmek şuraya dursun, dedim ya hesapsızca çok ufak da olsa bir şeyler yapabilmek, örneğin fiyatına hiç bakmadan dilediğim yemeği yiyebilmek, dostlara dilediğiniz gibi yiyin için bendensiniz diyebilmek gönül rahatlığıyla üç ayda bir de olsa... Ne yat kat istiyorum ne spor araba, umurumda olmadı ki bugüne dek, basit bir sahil kasabasında 1+1 bir evde kendi halimde emekli gibi yaşayıp ölmek arzum benim, öyle günümüz gençleri gibi dünyayı gezmeyi arsulayacak kadar açık ve enerjik bir ruhum da yok açıkçası... Şu an için sadece bu geçim korkusunu aşmam gerek ve bu da ancak milletçe, hak ettiğimizi alabileceğimizden emin olduğumuz bir işleyiş içine girebildiğimizde başlayacak, işte boykot bu yüzden önemli, uzun yıllardır açık olan bir makası halk eliyle kapatmak için belki.

Bu yazı bir sonuca bağlanmayacak, milyonlarca işsiz orta halli gençten birinin abuk dışavurumunu okudunuz, dilerim her şey çok güzel olur, güneşli günler görürüz, teşekkürler.