Mevzuya ortasından gireceğim okuyucu: Ben galiba bir noktada delirdim, bunu kendime ititaf etmekten hicap duymuyorum artık. Sorun şu ki hiç para harcayamaz oldum, adeta temel ihtiyaçlar için dahi vermeye gitmeyecek neredeyse elim; hiç kıyafet falan almıyorum, çok sevdiğim rahat bir beyaz pantolon var onu giyiyorum binde bir dışarı çıkarsam ve belki de bu yüzden aynı şeyden bir sürü var zannediliyor bende Zuckerberg gibi; iki çift ayakkabım var biri yaz biri kış, giymediğim için bizimkiler zorla ayakkabı aldırana dek sıfır gibi gidiyorlar. Hiç yetmeyecek gibi geliyor içten içe, dursun istiyorum o sebepten, öylece dursun; öğrenilmiş çaresizlik gibi bir şey bu bendeki ekmek kavgası, keşke unutabilsem. Babam sağlık sigortası yaptırdı geçen zorla, her şeyden tasarruf et sağlığından etme diye; haklı ama ne bileyim, yıllık sekiz hakkım eksilecek diye cidden çok bir şeylerin sınırına gelmeden hastaneye de gitmem ki ben, kendimi biliyorum.

Hep orta direktim ben, keza ailem zaten öyle, babam memur annem ev hanımı, öyle dümdüz insanlarız biz, en büyük ileri görüşü yastık altı altın olacak ölçüde temkinli, etliye sütlüye karışmadan kendi yağında kavrulan; yanisi hiçbir zaman ne fevkalade olduk ne büsbütün boka battık, kaldı ki ekonomik fevkaladeliği arzu dahi etmemişimdir hiç ama... İşsiz kaldığımda tepe yaptı zannedersem bazı yarı yerli yarı yersiz korkular. Ki şu an tüm ülkede bu korku hakim değil mi, göz altındaki çoluk çocukların ve henüz onlar durununa düşmemişlerin ailelerinin kalbinde; annem de bana hep yazma etme der durur, yani kendi çapında o da çok haklı ama o çocukların da yok mu sanki benle aynı dertleri, aileleri; onlar o riski almış ve düşüncelerini zor yoldan belirtmişler, ben en azından klavyeye mi dokunamayacağım? Ayıp olur, yazık olur bir defa.

İşten ahım şahım bir maaş almıyordum ama maaşımın on katından çok daha fazlasının kenarda durduğunu söyleyebilirim; ailemle yaşıyorum, hiç -ailemin zorla dışarı çık gez eğlen diyeceği kadar hiç- dışarı çıkmıyorum, kendime en ufak bir şey almıyorum, bir tek telefon faturası ki yani telefonu da arada insanlara yaşadığımı belli etmek haricinde inanın hiç aramaya kullanmıyorum. Bu durumda bile sanki o para hiçbir halta yetmeyecek gibi hissediyorum, hane gelirimizin dörtte birine hatta daha azına sahip olup geçinebilen kimselerin var olduğunu bilmeme ve şükretmeme rağmen sırf bu garip his yüzünden yapmaktan o kadar da memnun olmadığım ve eder altı kazandıran bir sürü işe biden yöneldim ve ruhsal olarak altlarından kalkamıyor gibiyim.

Ailemin geçmişinde bir dönem orta-üst sınıf olabilme ihtimalimiz vardı ben çocukken ama bazı tatsız hadiseler yaşandı her ailede olduğu üzere ve gelecek teminatı olabilecek bazı şeyler uçup gitnek durumunda kaldı kimi durumlardan kurtulmak için; sanırım o dönem çok ayıkmasam da bu durum benim zamanla içime oturdu, nispeten daha rahat bir tipken adeta bir baba ihtiyatı kuşattı bedenimi, bilemiyorum. Ki. hani "kötü" nitelendirilebilecek bir duruma bırak düşmeyi kıyısından geçmedik, sadece orta direkliğimiz tescillenmiş gibi oldu.

Hiç hesapsız harcamadım, kendi paramı kazanırken ve üstüne üstlük ailem de "O kadar çalışıyorsun bak biraz kendini şımart, hatta bu defa benden olsun." falan defken dahi bunu beceremedim, son dönem dışarıdan yer oldum bir tek çünkü multinetle ödüyordum, o içten içe gökten düşen bir şey gibi geliyor bana nedense.

Yahu en basitinden, geçen gün canım muazzam sütlaç çekti, alırdım, çok çok param vardı ama 200 lira verip alsam, yerken "bir sütlaca 200 lira vermişlik hissi" ondan aldığım tadı gölgede bırakacaktı, aynı şekilde bir başka gün mantı istedim ama evde kendim yaptım o rakamları vermek beni duygusal olarak rahatsız ettiğinden.

Benim kafam eskide kaldı, ben dolmuşa binerken üç buçuk dört liraydı öğrenci, 20 liraya yemek yerdim, onu da içeceksiz yerdim ki mideme oturup daha tok tutsun, 25 lira olurdu içecek ile birlikte, felekten bir gün çalayım desem 35 liralik bir şey alırdım ama 40 lira üstü yemekleri alanlar enayiydi benim için... Harçlık alırdım ama bir düzeni yoktu, keşke düzenli almayı talep etseymişim aslında; bir kere hafta başında bir para alırdım, okuldan direkt eve geldiğim için, kantinden falan aburcubur almadığım için o para bir aya dek falan kalırdı, babam harçlık vermek isteyince de var derdim haliyle, o da vermezdi doğal olarak.

Bu kadar otobiyografi sonunda günümüze gelelim madem. İnsanların boykot dediği şeyin benim yaşamım olduğunu fark ettim, ki bu bazılarının tabiriyle hayatsızlık olarak da nitelendiriliyor ama umurumda değil o kısım şimdilik.

Düşünmeye başladım, kim nasıl bu kadar açlıkla korkuttu ulan beni, bu kadar minimal yaşayıp kendince de olsa gecesini gündüzüne katıp üçe beşe asla bakmadan çalışan ben nasıl oluyor da bir milim yol katedemiyorum? Ulan asgarinin asgarisi hatta psikolojik rahatsızlık boyutuna gelmiş olabilecek derecede az harcama yapıyorum ama yine o kadar da birikmiyor, hiçbir şey etmiyor; tamam olmayan için çok para ve buna da şükür evet okey ama eh be kardeşim.

Normal şartlarda sosyoekonomik olarak çoktaaaan orta sınıfı aşması gerekirdi benim gibi kimselerin, hadi tamam geçtim onu da ayrı bir eve çıkıp yine low level mazbut bir hayatı kolaylıkla sürdürebilmem gerekirdi kesinlikle.

Ben bu çabayı niye veriyorum soracak olursanız eğer, finansal özgürlüğün bu dünyada her şeyi başı olduğunu düşünüyorum ve açıkçası bıktım para kazanmak için birilerinin aslında o kadar da mantıklı yahut kendileri için gerekli olmayan, acil olmayan, benim bilgi ve deneyimim yok sayılarak gelen abuk isteklerini gerçekleştirip kendi kafamdaki şeyleri yapamamaktan. Beğenmediğim birine hayır ben seninle çalışmayacağım dene özgürlüğü kadar muazzam bir şey yok çünkü bu dünyada. Parayı veren benim düdüğümü çalabileceğinden o kadar emin olmasın istiyorum, hepsi bu.

İşte boykot da tam tamına böyle bir noktadan başlıyor, İmamoğlu değil mesele, kişi olarak bakan yok bu mevzuya; tak etti artık geçim tak, iş yok, olanı insani değil veya üç beş kuruş kar peşinde sürekli bir şeylerden taviz verip profesyonellikten uzak davranan kimselerin tekelinde bilhassa sanatta; engelli olmasam en azından hamal falan olurdum da bize de bu, milletin her firdatta çemkirebilip kendisinin daha iyi anladığını iddia etmekten çekinmediği sanat ve pazarlama alanları kaldı ne yapalım. Buna karşın gördük ki bazıları da o kadar kolay para kazanıyor ki, kaymak tabaka hep kaymak; kapısından bile geçemediğim sinema sektöründe çalışanlar onlardan, henüz çalışmayan ama köşeler tutulduğu için çalışacağı çoktan belirli kimseler de öyle keza, herkes birbirinin tanıdığı; ghettolar desen asla tenezzül etmeyeceğin yasa dışı işlerden fırlıyor ekonomik tepeye, yüzüne dönüp bakmayacağın vasıfsız suç makineleri millete hava atıyor paraları, arabaları ve tüm gusto, ahlak mahrumiyetleriyle. Sen ben de günü gününe ne vergi varsa verip, arabaya binince aman ha ceza yemeyelim diye şehirler arası yolda en ufak bir çatı görünce 50'ye düşüp eve olması gerekenden 1 saat geç varıyoruz falan, evet evet yaşandı bu.

Son söz, yanlış anlamayın ben cimri değilim, benim derdim kendimle; Volkan Konak'ın ne kadar çok genç okuttuğunu duydum geçen Allah rahmet eylesin, en büyük arzularımdan biri de böyle şeylerdir, ya da ansızın filmlerdeki gibi birilerinin bakkal veresiyesini sıfırlamak falan; hadi iyilik etmek şuraya dursun, dedim ya hesapsızca çok ufak da olsa bir şeyler yapabilmek, örneğin fiyatına hiç bakmadan dilediğim yemeği yiyebilmek, dostlara dilediğiniz gibi yiyin için bendensiniz diyebilmek gönül rahatlığıyla üç ayda bir de olsa... Ne yat kat istiyorum ne spor araba, umurumda olmadı ki bugüne dek, basit bir sahil kasabasında 1+1 bir evde kendi halimde emekli gibi yaşayıp ölmek arzum benim, öyle günümüz gençleri gibi dünyayı gezmeyi arsulayacak kadar açık ve enerjik bir ruhum da yok açıkçası... Şu an için sadece bu geçim korkusunu aşmam gerek ve bu da ancak milletçe, hak ettiğimizi alabileceğimizden emin olduğumuz bir işleyiş içine girebildiğimizde başlayacak, işte boykot bu yüzden önemli, uzun yıllardır açık olan bir makası halk eliyle kapatmak için belki.

Bu yazı bir sonuca bağlanmayacak, milyonlarca işsiz orta halli gençten birinin abuk dışavurumunu okudunuz, dilerim her şey çok güzel olur, güneşli günler görürüz, teşekkürler.

Bir devlet asılıyor gece vakti halk damarlarından

Hürriyet ki bilmek ve emin olmak, yaşamak seçtiğini

Gazdan meydanlarda mevzu ne ağaç ne bir adam

Bu böyle olmaz da ondan, böyle yaşanmaz

Karşında ele başı, efendiler beyler havada uçuşur

Hava soğuk, vatandaş ıslak

Hangi hain var ki rahat uyuyacak

Bu böyle olmaz, böyle yaşanmaz

Karardı ekranlar verildi hükümler

Her şey peşin, her şey borç halka

Bu böyle olmaz, asla da ödenmez

Çalınan ne gençlik ne umutlar

Hey sen de şimdi ayağa kalk

Öyle veya böyle dayan millet

Sensin hak, mülk sahibi

Susma, bu böyle olmaz zira

Yolları denize çıkan her yeri hep sevdim, iki elim kanda olsa, iki elim kan da olsa gideceğim;

Kalmak için ne bir yerim, ne birim var, tüm gücümle gideceğim.

Dikiz aynalarını kırdım zamanın, işte yine yalnız ben varım,

Gidip de başımı bile çıkarmayacağım

Çekip gideceğim denize en yakın yerlere, oralarda kuracağım hayatımı

O herkesten her şeyden uzakta, ilk fırsatta ve tereddütsüz

Denize düşüp, kendime sarılacağım sadece

Bu kadar yalnız olduğumu ben bile bilmezdim

Kıyıya yakınım başarmak hususunda ama o da değil yalnızca, bu hafta sonu, hayatımın geri kalanını ve benim deyimimle "gerçek yarısını" geçirmeyi umduğum yere gidiyorum. İyice bir keşfedeceğim önce, kağıt üstü ezberimde zaten ama karış karış adımlayacağım; hem kafa dağıtacağım biraz, işti güçtü, eski dostlardı derken yine bir gümüş gibi karardım.

İçimde bol buzlu derin bir öfke var hissediyorum, yekten şuna karşı diyemem ana hikayeyi bilsem de, sen de biliyorsun şayet düzenli okuyorsan; onu yüzeye çıkarmıyorum, zaten hacet de yok ama kendi içimi kemirdiğini hissediyorum zaman zaman, önceleri hak eden birine denk düşmeyi isterdim ama farkındayım ki onu birine sunmak bitmesini sağlamayacak, ben de dönüştürmeyi seçtim haliyle, her daraldığımda burada sana yazmayı mesela.

Sence yapabilecek miyim okuyucu? Bu kez gerçekten çekip gidebilecek ve kendi miladımı başlatabilecek miyim? Yepyeni bir çevre, yeni bir kafa, yeni hobiler belki, başka şeyleri hatırlatmayan bir şeyler, belki biri...

Kendimi gerçekleştirmiş olurum o zaman, "Amaaan!" diyebilirim, boş verebilirim, yeniden kitap okuma alışkanlığı edinebilirim ve en sevdiğim kitaplarımdaki altını benim çizmediğim kısımlar içimi acıtmaz mesela... Böyle anlatınca çok hayal duruyor ya o sinirimi bozuyor işte bir çıt, hani uçmak ile bu saydıklarım eşdeğer mümkünattaymış gibi. Neyse devam: Çıtım çıkmaz, kimseye ses etmeden o burnun kenarındaki cılız ağacın yanında duran, denize tahta banka çöker kalırım tüm gün; yine düşünürüm anlayacağın ama geçmişi değil, rağmenlerimi, herkese ve her şeye rağmen kararlılıkla ve kitabına uygun, tam anlamıyla tırnaklarımla kazıyarak gelebildiğim o basit, mütevazi, çoğularının gözüne bile ilişmeyecek dingin, kendi halinde hayatımı. İşte o vakit hazır olurum, kendini gerçekleştitmiş ve yaşamaya nihayet hakikaten başlamış biri olarak her anlamda... Bütün pürüzlerinden arındırdığım o tatlı hayatı paylaşacağım, yadırgamayacağım biriyle olmaya. Kimseyi kaybedemeyecek olduğum için herkese içtenlikle söylerim mesela zaten birbirimizin hayatında hiç olmadığımızı, nitelik ve kadirşinaslık içermeyen, bir bağ biçiminde bulunmayan bütün tanışıklıklarımı bir kenara atıp artık eski hayatımdan kimseyi tanımamayı seçtiğimi, büsbütün her şeyi kenara koyup kenarı eskiden arzuladığım gibi yakmaktansa nerede olduğunu dahi unutabilmeyi yegane gaye edindiğimi.

Bir şeyleri temize çekmek ancak hakikaten sahici olanlarını bir kenara ayırıp, kalanına kıyabilmekle mümkün zira biliyorum, kaldı ki bir değeri olduğundan da değil bu zorlanış, keşke öyle olsa, insan yalnızca çok emek harcadığı için aslında bir halt etmemiş insanları ve şeyleri çöpe atmak istemiyor, yazık ki bu denli basit. Kıymak değil bunun adı, hiç olmamış veya çoktan ölmüş bir şeye ne kadar yazık edilebilirse anca o, ayıp da değil bu yüzden, çekip gitmek ayıp değil seninle gibi duran çevre ve arkadaş gibi duran şeylerden... O yüzden büyük bir kararlılıkla kapatacağım ardımdan kapıyı, hafızamda hiç yer etmediğinden ubutmam da gerekmeyecek şifresini ve eşikten ilk adım attığımda yeni bir ben olacağım, ya da daha doğrusu en eski ve asıl ben.

Ben ki senin beni bildiğinden bile uysal ve iyi biriyim okuyucu, filmde dediği gibi dertten şiddete meyyalim; o yüzden bir an evvel çekip gidelim, bulunduğumuz yerle alakalı olmasa da gitmekle yemin ederim alakalı ve ben bir gün bunu sana çok uzaklardan kanıtlayacağım, üstelik umarım yalnız olmayacağım artık, otuzumdan sonra edindiğim dostlarım ve belki eşimle kim bilir. Beni bekle lütfen, ben bekleyeceğim çünkü kendimi, en güzel halimi. 

Seni bilmem ama ben, bilhassa annem tarafından çok uzun süre "ne ederssn onu bulursun" mantığı ile yetiştirildim, okey bu kötülüğü engelleyen bir şey teoride fakat aynı zamanda iyilik edenin iyilik bulacağı gibi ağır bir yemin de barındırıyor ufaktan; nitekim dünyanın beşeri kısmı asla öyle rasyonel bir yer olmadı, Mattia Ahmet Minguzzi de ne yazık ki bunun apaçık örneği. Bütün kötü düşüncelerden münezzeh kalmayı başarmış, kişiliği oturmuş, belirli erdemlere ve kişisel ahlaka sahip ideal bir genç, olması gerektiği gibi yani...

Ettiğini mi buldu o? Yok yere birkaç piç kurusu yüzünden başına gelenler, olabileceklerin en ağırıydı. Yani demek istediğim, bize öğretilen gibi "Sen boşver büyüklük sende kalsın, sen sükut et Allah'ından bulsun" benzeri tavırlar işe yaramaz, karşımızda sürek avıyla itlaf edilmesi gereken hayvan sürüsü var ve onlara efendi davranmak hiçbir zaman için o piç kurularının başlarını öne eğip utanmalarını sağlamayacak, yaş olarak çocuk sayılsalar bile karşımızda asla topluma kazandırılamayacak, herhangi bir işlevi dahi bulunamayacak dev güruhlar var.

Zamanında günümüzdeki denli ciddi olmasa da çok zorbalığa uğradım, neyse ki bu bahsettiğim gerçekleri içselleştirmiştim; efendi çocuk profili de çizsem karşımdakinin seviyesine hatta altına düşünmeden inip hemen parlayabilecek bir yapı geliştirdim, bilirsin bazen sen dişlerini gösterene hatta bir ısırık alana kadar kimse durmaz. Çok net hatırlıyorum, bir malzemem çalınmıştı ve benimle uğraşılıyordu bilirsiniz, kimin aldığını bulmak için yapılabilecek en keskin şeyi yaptım, dedim ki "Bunu hangi orospu çocuğu aldıysa anasını sikeyim." Biliyorum bu bana yakışan bir şey değil fakat tam bir turnusoldu, ortaya en ağır lafı atıp ortamda en sinirlenen tipi bul ve işte aradığın o...

Herkes "Bize nasıl öyle dersin!" derdindeydi ama esas noktayı elbette ki kaçırıyorlardı, bana bulaşmamış olsalar bu laf zaten kendilerini kapsamayacaktı ve ben zaten kim olduklarını bilmiyordum bile ama işte insanın vicdanı çok acayip, kendileri gayet iyi bildiklerinden kim olduklarını, mesajım 12'den vurup atıyordu onları; hem düşünsene, teorik olarak "birine" küfür etmediğim için ben de suçlu sayılmazdım, kitabına uygundu her şey.

Karşındakine onun diliyle kafa tutmazsan asıl adil olmayan budur, ben inan ki hiç küfür dahi etmezdim fakat böyleleriyle dogfight edebilmek için mecburen içselleştirdim ve şimdi ise yazık ki söküp atamıyorum; neyse ki bir zaman sonra bu "iyi çocuk" olmanın artılarını keşfettim ve otoriteleri kendime bağladım, bel altı ispiyonlarla hiç elimi suya sabuna sokmaksızın kimi zaman aileleri, kimi zaman okul gibi yerlerin yönetim kademeleri, kimi zaman ise polislerce rencide edilmelerini, yaptırımlara maruz kalmalarını vesaire sağladım, neticede serseri de olsalar bir defa anlatınca sicillerine işlettirebileceğim herhangi bir suçun gelecekte başlarına nasıl bela olabileceğini istemeseler dahi anlıyorlardı ve böyle bir yol seçtiğim için kendimden de ödün vermemiş oldum, tahriklere kapılıp haklı iken haksız duruma düşen bir amatör olmaktansa. Bu yüzden hiç kavga etmem gerekmedi, zaten edemezdim de fiziksel durumum malum, ben de aklımla savaştım.

Lakin günümüzde gelinen boyut bambaşka, bu yılanların başı bırak otoriteyi yekten kanunla dahi ezilmiyor çünkü kriminallik zaten onların arzu duyup yücelttiği bir şey, böylelerini hukukun aslında şefkatli bile sayılabilecek kucağı ile yenemezsin, bir gün çok pişman olup hapisten son derece düzgün insanlar olarak çıkmak şuraya dursun, evvela sana bana daha da bilenecek ve ilk fırsatta yine ellerinden gelen kötülüğü umarsızca işleme koyacaklar. Hal böyleyken idam çok seksi bir kavram, yaşları umurumda değil çünkü ona uygun davranmadıkları için uygun bir müdahaleyi de hak etmiyorlar, daha dün yaşları 18'den küçük çocukların kullandığı bir aracın içerisinde üç tabanca, kalaşnikof ve el bombaları bulundu; bu şartlarda ne çocuğu allahasen, kime ne anlatıyorsunuz! Hadi diyelim tamam öldürmedik, bunları maden ocaklarına sürmeliyiz bacaklarında prangalarla, yerim ben buna karşı gelecek insan haklarını, Ahmet insan değil miydi? Bırakalım maden ocaklarında benim işçi, emekçi abilerim sefalet çekeceğine bu andavallar ölümle burun buruna gelsin, ölürlerse de kader der geçeriz nedir yani. Çok mu vicdansız görünüyorum? Hayır, ben şu an o kadar çok vicdanlıyım ki hiç değilim gibi duruyor inanın.

Kötülükten fersah fersah uzak ve güzel yetiştirilmenin bedelinin olması çok acı verici, senin kimseye bulaşmamış veya sevgi dolu biri olman fark etmiyor, yine annelerimizin sıkça uyguladığı "Sen bir şey yapmazsan o da yapmaz." benzeri telkinler birer birer boşa düşüyor, zaten bu dünyada kötüler iyilere zarar verir, kötülere niye versinler. Kan taşı gibi bir öfke birikiyor içimde, gerektiğinde özellikle psikolojik eziyetler içeren akılcı bir kötü olabilip yine de tüm bunları imajım içerisinde yapmak istiyorum.

İnsan kötü olmamalı ama anlayacak kadar bilmeli kötüyü diye düşünürüm hep, çeşitli ortamlarda çeşitli insanlarla bulundum bugüne dek ve mesela kimin yasaklı madde kullandığını, pinpon topundan sis bombası yapmayı, kısacası bir sürü boktan, kirli şeyi biliyorum; özel ilgi alanım olduğundan değil, sırf tanımak için, biriyle göz göze geldiğimde niyetini ve ters bor durumda neler yapabileceğimi bilmek için öğreniyorum tüm kötülükleri, hatta suç belgeselleri izlemeye başladım şu sıralar... İçten içe temiz kalmak için kiri ezberlemek gerekiyormuş meğer, ne olmayacağını bilmek ve büyük bir kararlılıkla emin olmak için.

Yine de insan keşke sonsuzca güvenli bir fanusta, bir konfor alanında yaşasaydım diyiveriyor, dünyadaki bunca kiri görüp bilip dayanmak kolay iş değil. Bu yazıyı yazmaya 7 Mart gecesi başladım ve şimdi ayın 8'i, kadınlar günü; aklıma onca isim ve ismini unuttuğum yüzler geliyor, Özgecan Aslan gibi, geçenlerde surlarda öldürülen kız gibi, Ceren öğretmen gibi...

Muhtemelen onları o fanusa koysak bize çok kızarlardı, özgürlüklerini kısıtlamış olurduk ve çok da haklı olurlardı fakat hayatta da olurlardı; işte ben bu ikilemi aşamıyorum, Şubat adlı bir dizi vardı ve onda bir karakteri aşırı zengin annesi doğduğundan itibaren, her eksiğinin giderildiği ve isteyebileceği her şeyin sağlandığı bir odada büyütmüştü, kız yirmili yaşlarında olmasına rağmen en ufak bir kötülük hakkında hiç fikri olmayan, çocuksu fakat pür bir iyilik ve ahlakla bezeliydi.

Bu dünyaya bir çocuk getirmeli mi sorusunu aştım ben ama o çocuğu nasıl yetiştirmemiz gerektiğinden hiç emin değilim, yani zorunda kalırsa birini nasıl öldürebileceğini, kendisine savrulan bir bıçağı nasıl karşı tarafa döndürebileceğini falan öğretmeli miyim yoksa el bebek gül bebek, güllük gülistanlık mı yetiştirmem gerek her şeye rağmen? Hadi diyelim ikinciyi seçtim, arkadaş ortamından nasıl koruyacağım mesela? Neticede çocuğumdan benim gibi kalın kırmızı çizgilere ve prensiplere sahip olmasını ve hiç arkadaşı kalmaması pahasına herkesi üstünce eleyebilmesini bekleyemem ki; yine Alptuğ sigaraya bok atıyor denecek belki ama sigara gibi hiç de masum olmayan bir şeyi bile herkes aptal arkadaş ortamları sayesinde bu kadar çabuk hayatına sokarken; hayatlarını özgürlük kelimesiyle süslemiş güya havalı ve kesinlikle illegal, yanlış şeylere meyletme potansiyeli yüksek o aptal çocukların bir çocuğa oldukça büyülü görünebilecek o aldatıcı illüzyonundan içi merak dolu çocuğumu nasıl koruyacağım, yasaklara dolu biri olsam falan işe yarayacak mı...

Kafam çok karışık okuyucu, tüm bunları düşünmek için fazla erken olduğunun ben de farkındayım ama bir gün bu gerekecek ve korkarım ben o güne kadar tek kademe ilerleyememiş olacağım bu hususta.

Peki sen ne yapardın?