Keşke bir şeylerin çokluğu onları yeteri kadar kılabilseydi diye düşünüyorum bu aralar. Diyelim birisinin çok fazla arkadaşı var -ki bu o kişinin arkadaş tanımının ne olduğuna göre değişir- fakat kendisine yetmiyor; zira burada niceliksel çokluk ile niteliksel yeterliğin pozitif bir kolerasyona sahip olamaması durumu var. Benim zoruma giden, herhangi bir şeyin çok fazlasına sahip kimselerin -ki inanın para

Derin bir deniz gibi geriye çekilip seyretmek gerekiyor her şeyi, zira içlerindeyken mevzuların, aralarında insanların anlamıyorsun... Bıçağın nerden geldiğini.Ben anladım oysa, geç dahi olsa her şeyi; burukluk değil içimdeki artık, acı hiç değil, sadece... Bilirsin işte, anılarından başka bir şeyi kalmamış yaşlıların elde olmayan duygusallıklarıyla aynı kökenden bir şey işte.Denk gelmedikçe sıkıntı yok geçmişe, ki bu saatten sonra

Epeydir herkes diğer, kuytu köşe her yer, aç-kapa bir gözünüKim kaldı bizden, bizim, bizle yahut biz'e her ne eklenirseŞimdi her yer yabancı, kolay kılan da bu ya gitmeyiAidiyetsizlikten doğan özgürlük, eksiklikten başka neDiğerlerinden değilim ben, kalmak için çıkacağım yola,Hiç olan bir yerde ve tüm kendiliğimle kök salacağımÇok kişiye açıktı bu kapı,Herkesi ısıtasım vardı içerideBasit birer yazlıkçıymış meğerKalbimde kirasız

İlerinin neresi olduğunu bilmeden attığın her adım geri gitnez mi? Öyleyse kan gibi dibe çökene dek düşündüren ne? Bilmiyorum -ki bu söylemesi en kolay kelimedir aslında- hatırımda kalanların olup bitenden çok hepsinin oluşturduğu nihai olgudan daha fazlası edip etmediğini. Anlaşılan, gestalt sorunlu ama romantik bir dinamik.Bakıyorum da yeterince bir şey değişmemiş göğsüm ilk delineli, öyle mi olması gerekirdi?