Herkesin bu denli aynı olması sinirimi zorlamaya başladı sayın okuyucu. Artık bir dönemler marjinal nitelendirilen insanlar dahi ana akım bir hal aldılar.

Herkesin eğlence anlayışı aynı artık, yüksek sesli müzik ve bolca renkli ışık bulunan mekanlarda dev kupalardan alkollü içecekler tüketmek, kaldı ki burada hangisinin tam olarak eğlendirme unsuru taşıdığı benim için bir muamma, bir şeyin gerçekten "eğlence" içermesi gerekliliği kalmamış gibi, neyse; milletin yaptırdığı dövmeler, dövmelerin yerleri, makyajları, çektikleri fotoğraflar ve hatta fotoğraflarda verdikleri pozlar ve bu fotoğrafları paylaşırken yazdıkları açıklamalar bile aynı; damak zevkleri, gittikleri her türden işletmeler, aynı şarkıları sevmeler, hayatlarındaki insanlarla aynı kavgaları etmeler, belki en acısı da aynı hayalleri olmalar: Bugün on kişiye sorun, dokuzunun hayali dünyayı gezmek, vay be! Kutlarım uyumunuzu.(!)  Herkes kişiden çok birer tip halini aldı, bunu sosyal medyada daha iyi görebilir, bir dating uygulamasına katılırsanız da şüpheye yer bırakmayacak biçimde tecrübe edebilirsiniz.

Sanki kıtalar gibi insanlar da türlere ayırıldılar:

Bir tarafta saçı doğal olmayan bir renge boyalı, en iyi ihtimalle kaşında, boynunda, boğazında yahut kaburgasında mutlaka dövme olan, alkol ve sigara hadi neyse de madde kullanan, burnu delik, eğlence anlayışı az evvel bahsettiğim mekanlardan ileri gitmeyen ve kişisel olarak da genelde spiritüel inanışları olan, agresif, otoriter, "ben zor biriyim" minvalinde sözler ve davranışlar sergilemeyi çekici bulan tipler. Diğer bir tarafta ise sosyal medyadaki o "aestethic" kültürün tetikçisi haline gelmiş, sürekli pastel tonlarda giyinen ve eşyaları da öyle olan -çoğunlukla krem ve bej gibi tonlar üstelik- genel olarak platin saçlı ve renkli gözlü, kahve bağımlısı, sadelik ayağına lüksü de iteleyen ve vıcık, içi boş konuşmaları ve sığ ilişkileri olduğundan sürekli bir drama ile var olan, birbirlerini aynı aşırı bilindik alıntıları ve kimseleri çok sevmelerinden tanıyabilen, bu tip şeylerle muhatabında bir derinlik hissi uyandırmaya çalışan sığ tipler; dini bir yaşam biçiminin ötesinde erozyona uğramış bir popüler kültür ögesi haline getirip üstelik bir de bunun kılıfıyla kendi heveslerini içten içe empoze edip toplumun sinir uçlarına dokunmaktan adeta haz duyan, aşırı gelenekçi ve bunun kendi doğrusu olduğunu değil salt nesnel doğru olduğunu haykıran kimseler...

Aslında çok taraf var da daha, bugün yanlış anlaşılıp linç yemeyi tercih edeceğim bir gün değil, o yüzden şimdi anlatmak istediğim asıl şeyden devam edeceğim.

Bu tarafların içlerindeki şahıslar hep aynılar, tepkileri, düşünceleri, kelime dağarcıkları ve hitabet biçim hatta yetenekleri, duygusal zekaları... Ve ben her gün aynı kişileri binlerce kişinin suratında görmekten çok sıkıldım. Çok sıkıldım onların bu saçma ve merkeze alınmış yaşam şekillerinden, ezberledim çünkü hepsini, midem bulandı.

Şunun da altını çizmekte yarar var: Mesele bu saydığım özelliklerin birilerinde "bütünen" var olması, yoksa tekil tekil bu bana zerre uymayan özellikler elbette ki hayatımdaki insanlarda olacaktır, fakat burada ortaya gestalt kuramı çıkıyor, yani sorun bütün bu özelliklerin birbirini paket olarak getirdiği o artık kalıplaşmış kimselerin her yerde olmaları.

Ey benim şu göğsümü içeriden tıklatan kim

Açsam önüne yığılmayacağım hangi kapı

Bir duvar esiyor üzerime, yüzümden ama benim değil

Eski bir şeyler yerlerini hatırlatıyor uzuvlarımda

Bilmiyorum artık ne dahil sevmeye sevilmeye

Çalar çalar giderler nasılsa

Asla geri getirmediklerinin benim bile olmadığını bilmeden

Bir akşam havasında ansızın belirip anca kafamı karıştırırlar

Bir de bakarım soğumuş gece

Onlara kapanayım derken ben kısılmışım arada

Çalar çalar giderler nasılsa,

Çalmadan bile gittiler baksana

Bir ömür o minicik camdan bakıp bekledin de

Ne orada oldular ne oralı

Seni çalıp gittiler, açan olmadı.

Biliyorum ben hep bunu söylüyorum ama yeterli değil yine de: Hayatında olmanız ile olmamanız arasında onun için kayda değer fark olmayan hiç ama hiç kimse için tanıdıktan fazlası değilsiniz. Öyle yok dost yok arkadaş falan içi boş ve anca sizi eğleyen laflar. Bunu kabul etmek ve bütün çevrenizi buna göre gözden geçirmek zorundasınız canım kardeşlerim.

Düşünün, sizi kaybetme fikri gerçekten bir endişe yaratır mı etrafınızdaki kişilerde, üzülmeniz ihtimali onlar için durdurucu bir unsur mu kimi konularda, yahut onlardan alakasız başınıza kötü bir hal sirayet ettiğinde sahiden sizin derdinize minnacık dahi olsa sıkılırlar mı kendiliklerinden? Özlerler mi sizi, hani araya bir şeyler girmiştir olur ya, düşer misiniz akıllarına? Bir duruma, bir şeye, biriyle olmaya karşın sizi tercih ederler mi? Öyle bir tür şık olarak tercih etmekten bahsetmiyorum, size söylemeseler de zaman zaman sizi ararlar mı? Ararlarsa hissedersiniz inanın bana.

İnsanlara dair belki de en korkutucu şey içten gibi durmaları

Deseler ya yekten umurumda değilsin hiç de olmadın

Utanırlar ama çünkü bilirler yapmakta olduklarını

Yine de yaparlar mı? En az sever gibi, dost gibi yaptıkları kadar

Ustalık ve soğukkanlılıkla. Ah... Ne demeye geldilerse sanki.

Bu gibi can alıcı sorulardan birinin bile cevabı hayır ise -ki öyle olduğu takdirde mutlaka başka hayırlar da olacaktır- üzgünüm ama siz değer verdiğiniz kişinin tam anlamıyla kimsesisiniz güzel kardeşlerim. Bunu daha yumuşak söyleyebilmek isterdim ama sadece sizi kandırmış olurum... Size karşı hep açık oldum: Çevrenizi bilmiyorum fakat ben size hakikaten kıymet veriyorum şayet bu yazının burasına kadar okuyacak denli ehemmiyeti veriyorsanız bana. Vaktinizi veriyor ve kayda değer buluyorsunuz ben çok duygulanıyorum... Neyse.

Şunu da unutmayın ki birinin varlığınızla mutlu olması bir şey ifade etmez, taş çatlasın standart olacaktır yokluğunuzda öyle biri; asılan yokluğunuzun hüzünlendirebildiği kimsede ki varlığınızda mutluluğu bir tablo gibi seyre değerdir.

Şimdi diyebilirsin ki Alptuğ abi ben bu soruları sora sora eledim çevremi iyi de, kimsecikler kalmadı. İşte şimdi güçlüsün, şimdi seni tehdit edebilecekleri fakat kendi umurlarında olmayan bir şeyler bile kalmadı. Ben kaldım işte, ben biliyorum ne hissettiğini, sen de biliyorsun bildiğimi ki buradasın, hiç bizimle olmamışlar kadar seninleyim ruhen, dersen tanışalım ona da varım. Kim yalnız kim değil birbirine karışan, yalnız taklidi yapan çakma Teoman'ların fetiş nesnesi oldan şu hayatın içinde biz de yalnız değil gibi yapalım olmaz mı?

Bak ben üzülmüyorum artık,

Ya da üzülüyor da fark mı etmiyorum bilmiyorum ki

Ama sen de üzülme işte, birbirimizden başka kime güvenebiliriz ki?

Üstümde öyle yekpare olmayan kırık bir hüzün, kırık dediysem kırık beyaz gibi yani; hep kimsesiz biri gibi yaşayacaksın, hayatında olan insanları ancak hayatına birer eklenti, promosyon ya da her ne dersen artık öyle düşüneceksin; ben bunca yıl aksini düşündüm, kaynamış demir gibi, lehimli metal gibi kendimden saydım dosttur yardır... Olmadı olmayınca.

Hayatınıza biri girince dostunuzla iletişiminizi kendiniz kısıtayacaksanız bile isteye, o kişinin sözümona "dostunuz" olmasının veya hayatınızda kalmasının bir önemi var mıdır? Alelade birine dost desen ne demesen ne!

İşte ben de o alelade biri olduğumun farkına acı da olsa vararak, kimselerin hayatında yoktan, anlamsız bir ağırlık ve varlık teşkil etmeyeyim diye kendim çekildim bu kez... Kimseye zorla kendimize değer verdirtemeyiz, hem ben kızmıyorum da aslında, iyi insanlar ama... amasını ben de bilmiyorum be artık, bilmiyorum yani, koca bir bilmiyorum. Sanırım bilmiyorum demek rahatlatır oldu artık beni, her ne kadar meselelerden sıyırılmama yetmek şuraya dursun beni tam göbekte bir başıma bıraktığı düşünülürse.

Aslolan, efendice olan, bize yakışan her zaman için bağrına taş basıp çekip gitmek; aksi olunca daha rahatlamıyor insan, inan bana okuyucu ki değişmiyor bir halt, üzgün bir yalnızla kızgın bir yalnız arasında hiç fark yok ve ikisinin karşısındaki kişilerin de o yalnızı umursamamak hususunda birbirinden aşağı kalır yanı yok hiçbir türlü, umarım anlıyorsundur beni.

Peki deyip gideceksin, karşındaki seni hissetmeyi çoktan bırakmış çünkü; onların hevessizliği aslında sözünü ettikleri gibi sana bir şey açıklamaya da değil, bariz sana, ta kendine! Çünkü insan bir şeyi kaybetmek istemezse, en azından bu kadar kolay pes etmez, hasbelkader bilecek kadar yaşadım bunu.

Bazısı kendileri için bile anlam ifade etmeyen bir şeyler söyleyecek son sözler gibi, içten içe iletişiminiz sürsün ister gibi ama öyle değil; vicdanlarını rahatlatmaya ihtiyaçları var sadece, istediklerini verin ve bir an evvel gitsinler. "Bitti işte arkadaşlığımız, devam et, yoluna bak." dediğinizde işe yarar muhtemelen, gerçekten yollarına bakarlar, zaten hiçbir zaman tam olarak var olmadığınız için yokluğunuzun sinir bozucu derecede aşırı kolay atlatılacağı hayatlarına... Yine de en iyi dileklerimle, o yollar onlar için güzel olsun bari, değsin yani bunlara.

Bir de insanlar "Tartışmayalım, üzülüyorum."der. Hayır abi senin üzüldüğün falan yok sen sadece tartışmadan kaçmak ve devam etmek istiyorsun, bense gidişimle sana bu fırsatı veriyorum, hepsi bundan ibaret; yoksa benimle tartıştığın için, arkadaşlığın bittiği için, beni üzdüğün için üzüldüğün falan yok, açıkça umurunda değil... Bu yazı tek bir kişiden bahsediyor gibi değil mi okuyucu? ama inanın bana aslında bir sürü kişi için senaryo aynı. Hiç olmazsa umurlarında olmadığımı ben kendime itiraf edebiliyorum artık vardığım o kişilikle,

Dilerdim onlar da yapabilseydi.

İyi günler okuyucu, ben o artık yazmayacak gibi kaybolan adam. Özür dilerim sadakatini sarstım belki de, yahut sadık değilsin ama iyi niyetli düşünmenin zararı yok.
Bilmeni isterim ki ufaktan ufaktan yeniden başlayacağım burada yazmaya ve belki diğer her şeye çünkü ben... Değiştim. Hatta öyle değiştim ki...

Affettim geçmişi -ya da affetmek demeyelim de benim için önemini yitirdi diyelim zira af sanki tekrar sevmeye devam etmeyi de beraberinde sunuyor gibi insanları- hiç umursamıyorum artık gerçekten, öyle ki yanıbaşımdan geçse kimi zalim, başımı çevirip bakmam bile. Çok çok fazla düşündüm bu geçen zamanda; dostluk, ilişkiler, meta etik, Plantinga, bireysellik, metafizik yalnızlık, determinizm... Halimden belli değil mi, eskiden bu kadar üç nokta kullanmazdım.

Nasıl mıyım şimdi? Hala aynı derecede yalnızım, fakat bakınız aynı derecede diyorum ki bu iyi anlamda; yeterince uzun süre kenara çekilip bakınca anladım ki zaten o insanların hiçbiri ama istisnasız hiçbiri bana göre değilmiş, hani ayrı dünyaların insanı derler ya, asla tam olarak ruhlarımızın eşleşebileceği birer yaşayış, algılama, dünya görüşü ve yargı gibi unsurlar sahip değilmişiz de sadece benim sevgi yüklü bir bağ kurma hasretim, tamamen bağın kendisine olan özlemim, içi boş şeylerde parlak yansımalar yaratmış kırılırken, bilmem anlatabiliyor muyum. Yani bugün olmasa yarın zaten olurmuş her şey.

Rahatsız değilim o yüzden yalnızlıktan, yalnız olmayacağım diye elde olan parçalara göre kendimi yontup onlara uymaya çalışmak ve aradaki uyumsuzlukların öyle ya da böyle, ciddi yahut boktan meselelerce gün yüzüne çıkması sonucu suçlanmak ve bir de onun "Ulan ya haklılarsa." vesvesesini taşımak akıl kârı değil.

Şimdilerde resim çiziyorum arada, beceremiyorum ama çize çize becermek istiyorum, teolojiye falan da merak saldım etraflıca, borsa huyum halen devam zaten, edit falan cart curt konusunda da işlerden kendime kalan zamanda eskisi kadar enerji bulamıyorum ama bakalım; sıkı bir diyete başladım en ufak ekmek, şeker falan yemiyorum, çok limitli bir şekilde karbonhidrat alıyorum sebzelerden, akşamları kondisyon bisikleti sürüyorum... Sanırım benim insanların bahsettiğinin tam aksine iyice kendime dönmem lazımdı, kendimle ruhsal açıdan tamamen baş başa kalmak.

Her şeyi biraz böyle anlayıp rahatladım.

İyiyiz okuyucu...
İyiyiz.