Gün unuttu ben unutmadım,

Üstünü örttüm de saklamadım

Dört köşe uydurdum arasında uyudum

Bakmadım ardıma, gördüm bakmadan da

En ince en keskindir hep, sakın unutma

Benimle birlikte eskisin isterdim her şey,

Halbuki ivmeli olan tek benmişim, sesim nefesim

Aha işte dün de oradaydı bugün de öylece

Çizer üstümü, ne kadar iyilesem, üstüme koysam

Burada bir halleri var hep, hatıralar, hatıralar

Geçmişten uzaklaşamamaksızın yaşlanmak

Hani biliyorum ya, bilmesem belki de

Hani bilmemek yaşamamışlık olmuyor ya

Ne anlamı kalıyor işte o noktada

Kendimi eniyilesem de. Biliyorum ya.

Geçmişe dönmek istemiyorum artık,

Düzeltsem de bir şeyleri, bileceğim ya düzelttiğimi

Beni yoran bunun kendisi.

En ufak bir şeyi kaldırmaz oldu kafam okuyucu

Çitlerimden geçeni, çıt çıkaranı vurmak için bahane arar bir halim var. Naz çekemiyorum, naz değilse bile çekemiyorum. 

Şarkıdaki huysuz, aksi, nalet üçlemesi bende buldu hayat; hiç kızılmayacak, hatta bir an durulsa belki öyle gülünüp geçilebilecek olaylar bile çığırımdan çıkarıyor beni, biliyorum çok tehlikeli bu ama zaten pasif agresif takılıyorum.

Bir kalasım var, öyle bir kalasım var ki hem de; yıllar yılı gitmek türküsü tutturan ben, diğer herkesi göndermeyi daha mantıklı buluyor artık. Çünkü biliyorum, bir kere tadını aldım o zehrin: Alışmak.

Yalnız kalasım var okuyucu, şöyle kızmaya bahane bulamayacak kadar bir başıma; külfet geliyor zira artık birinci şahıslarla bile iletişim.

Yıllar yılı bir yerden çıkarmadığım öfke böyle genelleşerek mi buluyor yoksa yolunu? Daha mı iyiydi sanki çıkarsam, çözüm bu mu denerek yine bana kızılacaktı; boşanmak kolay bekara.

Kaldırmıyor artık kafam

Çekemem en iyi de olsa insan

Bir göz odam bir bilgisayar

Yetsin, neyleyim

Öbür tarafında kalmış gibiyim bir şeylerin. Evet uzun zamandır iyiyim, uzun zamandır dost kazığı yemedim ve bu çok kıymetli doğru... Fakat işte insan, şuan öyle değil diye nasıl yoksayabilir?

Ön yargılarım esnedi biraz, o kadar da gard almıyorum artık galiba yeni insanlara; öncelikle kötü olduğu varsayımıyla hareket edip bu varsayımı bir an evvel geçersiz kılmalarını bekliyorum sadece ki, e o kadar da olsun artık okuyucu.

Geçenlerde çok eski, adı batasıca, lanet gelesice birinin, eski en yakın arkadaşımın doğum günüydü mesela ama unutabildim hayatımda ilk kez, bunun için o kadar mutluyum ki... Fakat benim hüznümü daimi kılan da tam bu işte, böyle gerekmesi yani.

Ne vardı bunca yaşanan yaşanmayıp da, günden güne geçiyorsa dahi etkileri; sırtımda o ıslak yosun ağırlığını bırakmasalardı, o asla kaybolmayacak olan.

Uzun süredir yeni dostlarım var, eskilere kıyasla yeni yani; burada ismini dostum diye anıp iftihar ettiğim neredeyse herkesin ulaşsa da keskin bıçakları kemiğime, ben yine bunun gerektiğini düşünüyorum.

Eylül Yeşim Ustaoğlu ve Gizem Beşe mesela en başta, sonra kesinlikle Esra (Şuan yıllardır tanımama rağmen soy adını bilmediğimi fark ettim ama önemli değil, seceresini bildiklerimizden bir hayır gelmedi sonuçta) ve bir yıldan çok daha uzundur tanıyor gibi hissettiğim Aybike Özsöyke... Tabii başka da insanlar var, her ne kadar herhangi bir insana kıyasla az bile olsa toplamda; üstelik hepsine çok şey borçluyum ki çoğu bilmez.

Doğrusu hala bazen eski şeyler geliyor aklıma, bazen bu dostlara eskilerin isimleriyle seslenecek oluyorum istemeden falan... Ama bu da geçer herhalde, neyse ki artık eskisi gibi yapayalnız değilim kalabalıklar içinde; teklikten içre dopdoluyum aksime.

İşim - gücüm, dostlarım, biri eksik olsa bu günleri görür müydüm?

Hem biliyor musun eskisi gibi aşka da özenmiyorum okuyucu, biri gelip o kişinin kendisi ve benim ona olan duygularım birden her şeyi farklı kılmayacak, yani ben buna inancımı yitirdim galiba; gerçi böyle dememe aldanma, sanki açmayacağım kapıyı vursa ama demek istediğim...

İyi dostlar her şeye yeter ve ben uzun yıllar sonra tekrar eminim dostlarımdan. 

Şimdi diyeceksin ki "e madem bu yazdıkların neler?" işte uğraş didin anca bu kadar oluyor, gecenin köründe ansızın eski isimler, resimler...

Çok kaptırıyorum kendimi belki, belki haklı artık kızan insanlar, belki evet sosyal yetilerimi iyice derinine kaldırıyorum hurçların ama...

Uzun zamandır ilk kez gerçekten, sanki ağrı kesici almış gibi, geçmişe dönmeden yaşayabiliyorum, anlatabilseydim keşke geçmişi düşünmemenin ne kadar ekstra bir şey geldiğini bana. Sadece çalışmaktan ibaret biri olabilmeyi isterdim. Parası pulu da tatlı tabii ama, ah o bizzat kendisi yok mu? Çalışırsan aşık olamazsın mesela, ne büyük nimet aslında ama kim farkında? Çalışırsan kavga edecek vaktin olmaz, çalışırsan farkına bile varamazsın eğer yanında değilse orda bildiklerin. İnsan yeter ki kafasını gömebilecek bir şey bulsun, zira ne zaman ki kafasını kaldırır, onu ezecek biri de bulunuyor. 

Beni hep; Alptuğ iyi çalışır, geç uyur, zor unutur diye hatırlayın olur mu? 

En ince iplerin ucunu belliyor başlamaya

Deli değilim ben di'mi? Değilsem bile

Görüyorum her şeyle o aramdaki izsiz duvarı

Alptuğ deli dolu, daha çok da doludur okuyucu

Bu başka kafa dikiyor beni çivi gibi hayata

Ben sağlamım da hayat değil ki.

Şimdi kalksam yürüsem, düşsem düşünürken

Yeni mi düştüm sanırsın, orda mıydım hep.

Hiçbir şeyim yok kafamı çevirip bakmasam

Şeylerin düşünülmeyen yanlarından kendime

Evler yapıyorum değişmiyor ıssızlığım

Değişik şeyler konaklıyor aklımda bilhassa gece

Keşke diyorum mesela ağzımızı komple disciye verebilseydik, o da bize emaneten bir ağız verip ne gerekiyorsa yapsaydı bizimkine ve işi bitince çağırsaydı, alıp geri taksaydık. Bütün günüm böyle, dünyayı değiştirmeyecek ama ona asla da aynı yerden bakmayan fikirlerle geçiyor okuyucu. 

Bir ötenazi biçimi olarak düşünüyorum, zaman ve hatta geri kalan mefhumumdan eser yok; başka bir günde sanıyorum kendimi bazen, birine dediğim bir şeyi günler sonra tekrar diyorum, bazı detayları unutuyorum -ki ben yani, bilirsin- ve en kötüsü bunun için bir sebebim yok; depresyonda değilim, sevdiğim bir kadın yok ya da ne bileyim eskiden olduğu gibi bir usb hub'mışçasına iki milisaniyede bir geçmişi anımsamıyorum...

Ben neden bu kadar farklıyım okuyucu? Hayır acı falan vermiyor ya da öteki hissettirmiyor -artık- ama merak ediyorum, daha ziyade neden başkalarının böyle olamadığını.

Sen de şeyi merak et: yastık denen mereti kim buldu, ondan önce rahatsız olmayı kim buldu, ilk uyuyamayan kimdi... En önemli soruların en ötelendiğini görürsün belki.