"Aa!" diyecekler, sahte bir ilgiyle yaklaşıp saracaklar etrafını

Elini sıkacaklar, "Değişmişsin" gelecek ardından

Gurur gibi bakacaklar yüzüne ama sıcak olmayacak, bileceksin

Nasıl da bilecekler seni bu hale getirdiklerini de

"Ne varmış halinde" diyecekler

Gülümseyerek savaşacaklar seninle, dost gibi. 

Her fırsatta ne kadar önem vermediklerini; gülünç birer anı gibi anlattıklarında göreceksin

İzini silemediğin, o kadar basit olmayan şeyleri.

Halin tavrın değişmiş diyecek, eskiyi bekleyecekler.

Telefon numaraları alınacak, sahte tebessümler, bir iki önemsiz merak. 

Sanki yarım bırakmamış gibi, sahte bir sahiplikle iftihar edecekler.

Elleri kolları omzuna dokunacak anlamdan yoksun, yine görüşelimli son sözlerle

Arkanı dönüp gidecek, giden sen olacaksın, 

Sanki uzaklığın tek ölçütü mesafeymiş ve bu yangını sen yakmışsın gibi

Sonrası malum, en başta olduğu, hiç olmadığın gibi silineceksin.

Daha karşıya bile geçmeden.

Ertesi gün yok.

Bir gün kendine dönüp öylece bakakalacaksın.

Gitsem şöyle ayrı bir eve çıksam, biraz fazla ayrı olsa dünden ve dünyadan; duvarlarında durmuş saatler, kapıları kilitli değil fakat bu denenmemiş bile... Ve ben, orada hep bulunabilip de hiç var olmasam belki, kimse bilmese adım sanım, benden yalnız düzenli birer "iyiyim" ulaşsa dostlara. Ve en yargısız, sessiz biri, beni başkası gibi karşılasa; yüzünü yüzümden ayırmadan, yalnızlık olur diye. 

Doldurulmak gibi birer kaygı barındırmayan beyaz duvarların arasında belki, yine en iyi bildiğim şekilde, sabit durarak gidiyor olsam; kendi olsam gitmenin ve böylece kimse yetişemese, odaları dolduran o bir daha asla olamayacağım benler en çok da. Şarkıda dediği gibi "Kilitli kapılar açılsa" ama artık çok geç. Tek olduğumu fark etsem evde, özgürlük ve korkunun kesişimi iz bıraksa boğazımda kızarık. 

Yine de en önemlisi, bir gün her şey bitse ve çekip kapıyı çıksam, dönsem, dönsem ve dönmek beni bir ev kılsa bu defa birilerinin ruhuna. Baştan gerekmese başlamak.

Sadece kırmak için birkaç ayna alsam o evden, suçlusu olmadığım yanları adına geçmişin. Derken bir "Kal" duyulsa içeriden... Durur muyum?

Sen daha iyi bilirsin okuyucu da

Er geç benim ölümüm, kendime batışımdan.

Kaçsam suçlusu olmadığım yanından geçmişin

Başı alıp kime giderim kendimden, mesele bu.

Kendine bir çeki düzen veriyor zaman

Bu defa basit oyun, ardına bakmayan kazanıyor

Risk yok, sürpriz yok; sade alışkanlık katli vacip

Ama anlamadığım bir şey var bağışla

Ne zamanda beri aydınlık ivmesi ki kaderin,

Nasıl öğretir önüne bakmayı insan göz kaslarına.

Sen sanıyor musun arkalarına bakanlar bir şey bulmayı, bir kıpırtı umuyor

Yanılıyorsun sevgili kalbim, inan bana ki çoğu

Bulunduğu yeri kaybetme korkusundan bakıyor.

Sen bakma, hiçbir zaman yaramadı, yaramaz da

Gidebilsen giderdin, gidemiyorsun, çevir başını

Çevir başını ileri, yukarı

Baktığında bizi göreceksin unutma. 

Sen at son küreği, at da yazlık yerlere gidelim

Bahsini açan kim dönmenin, unutalım temelli

Geçmişim mi dersin, mezar mı, çöp mü;

Bin kat altında kalsın yerin eski dostlar, göz yaşları, ihanetler...

Düşünecek bir şey yok artık, ben varım 

Öyle çıksın ki aklımızdan ansızın

Dönüp üstüne dahi bassak, ruhumuz duymasın

Sen kapat üstünü, ne hacet hüzne vedaya

Bir an evvel gidelim, hiç olmamışçasına

Uzuv gibi özenle ama zerre önem vermeden

Sen karıştır dünyanın geri kalanına yoğumu

Bakmadan at toprak, kalmasın aklın, ben eminim

Sıcak bir yerlere gidelim, başımdan başlayalım

Belli olmaz, belki bu defa ısınırım

Yeter ki

Elini uzat

Kaç kez yazılıyor gece, külleri attıkça güm güm

Hata payı, hiç dönmeyerek alınıyor zamanın

Parçalanma dedikçe kendime, gözlerimde görüyorum unutulmanın galibiyetini unutmaya

Beni kutuya koyan, açılınca kaçan

Maziyi ceviz altında uyutan kim

Eski benden geri kalan,

O göğsümde uyuyan kim