Ayrı Ev

Gitsem şöyle ayrı bir eve çıksam, biraz fazla ayrı olsa dünden ve dünyadan; duvarlarında durmuş saatler, kapıları kilitli değil fakat bu denenmemiş bile... Ve ben, orada hep bulunabilip de hiç var olmasam belki, kimse bilmese adım sanım, benden yalnız düzenli birer "iyiyim" ulaşsa dostlara. Ve en yargısız, sessiz biri, beni başkası gibi karşılasa; yüzünü yüzümden ayırmadan, yalnızlık olur diye. 

Doldurulmak gibi birer kaygı barındırmayan beyaz duvarların arasında belki, yine en iyi bildiğim şekilde, sabit durarak gidiyor olsam; kendi olsam gitmenin ve böylece kimse yetişemese, odaları dolduran o bir daha asla olamayacağım benler en çok da. Şarkıda dediği gibi "Kilitli kapılar açılsa" ama artık çok geç. Tek olduğumu fark etsem evde, özgürlük ve korkunun kesişimi iz bıraksa boğazımda kızarık. 

Yine de en önemlisi, bir gün her şey bitse ve çekip kapıyı çıksam, dönsem, dönsem ve dönmek beni bir ev kılsa bu defa birilerinin ruhuna. Baştan gerekmese başlamak.

Sadece kırmak için birkaç ayna alsam o evden, suçlusu olmadığım yanları adına geçmişin. Derken bir "Kal" duyulsa içeriden... Durur muyum?

Sen daha iyi bilirsin okuyucu da

Er geç benim ölümüm, kendime batışımdan.

Kaçsam suçlusu olmadığım yanından geçmişin

Başı alıp kime giderim kendimden, mesele bu.