Ne iz ne anı; dün zaten yoktu, bugün bizim değil

Al eşyalarını gidelim. Ben mi? Ben bu kadarım.

Artık bekleyemem seni, gidiyorum

Ya yetiş bana, ya benliğini ilan et

Gittik diyelim hadi, zor da olsa bıçak gibi kestik

Her bağımızı, kötüyle birlikte daha çok da iyiyi

Yaktık diyelim, kendimize benzettik.

O yeni yerde yeni birileri çıkmayacak mı?

Çok iyi bile olsalar sesleri, hareketleri, sevdikleri

Bize olanları hatırlatmayacak mı?

Hadi bugün Beyza sordu bilmeden,

Herkesin adını anmaya çekindiklerinden birini

Sen söyle sevgili kendim, nasıl eminsin?

Bu bir daha yaşanmayacak mı?

Hem değişir mi biri adını anmış ha anmamış

Gidince unutabilecek misin ki?

Kalkalım masadan eyvallah

Ama devirdikten sonra en azından

Bu masa hep bizsiz masaydı, bizsiz de masaydı

Yeter artık, o güzel Alptuğ eski bir masaldı.

Yaşlı adamlar gibiyim artık

Ansızın uyuyorum akşam ortaları

Bıraksam ölecekmişim de... Bırakmışım gibi. 

Öylece durmak bile yorar oldu

O kadar da anlamlı değil sevdiğim şeyler dahi

Sahi, sevmeyi de unuttum bence ama

Çaktırma. 

Günler bitsinler diye var sanki, 

Duruyorum birden her ne yapıyorsam

Olmasa da diyorum, ne değişecek

Asılı gibi bir ağaca, o ağaç olarak

Kendi gözlerime bakıyorum

En kötüsü de, artık göremiyorum

Sadece hatırlıyorum, ne eksiksem, an be an

Yaşlı adamlar gibi, tahmin ediyorum sonumu

Yanılma payım kalmıyor giderek

Göğsümde uyuyan sorular kıpırdanıyor giderek

Bir şeyler büyüyor, geri dönüş yok, olmadı hiç

Gitmem lazım benim, bir gün ansızın, herkesten

Kimsenin olmadığı, uzak, uzak, uzak bir yere

Yaşlı adamlar gibi

Bir belediye otobüsünün takriben ölü camından dışarı bakarak yazıyorum bu yazıyı, üstelik yanlış yönden bindiğim için bütün Ankara'yı dolaşacak olduğum gerçeğiyle birlikte. 

Çok daha soyutlanıyorum böyle zamanlarda, kalabalıklara bakıp "Senin neyine" diyorum; ya cazip gelmiyor ya da cazip yanları çok uzak benden. "Kimsin" diyorum kendime, tamam insanlar insanlarla da, birileri birilerinin bir şeyi de, sen Alptuğ? Ait değilim, olamıyorum, ne benimseyebiliyor ne tat alabiliyorum. Camın dışındayım aslında ben, hep, biliyorum. 

Islak yollar, ıslak içim; tek başımalığımı vurgulayan neoklasik bir anlatı olsaydı bu hayatım, durmasın derdim bu otobüs; bir geçtiği yerden bir daha geçmeksizin, yolcu almaksızın, tam gaz ben ve yalnızlığım. Ama... 

Biliyorum bu otobüs duracak, inmem gerekecek 

Bazı şeyleri unutamayacağım, dinmeyecek

Kimler kimler olsa da yanımda; o günlerden beri, hep yalnız hissedeceğim. 

Doludizgin gidiyor olsam da şimdi, 

Bu bilgiyle ben, hep aynı yerde kalıyorum. 

Bu sefer dönmem ama...

Kararır önce gece, çekerim ipleri sudan, eskir

Kayıp olur adım, belki rüzgar da eser, yoktur ışık

İster gibi bakar sönük yıldızlar benim olmayanı

Hiç hatırlamıyor gibi olup biteni

Her ne vardımsa, yarım bile değil

Yokmuş

Bildiğim bilmediğim, 

İçinde boğulduğum

Benim sandığım -yokmuş-

Ben sandığım

Bu sefer dönülmeyecek yerde

Giden, yalnız biriyim ben

Başka türlüsü mümkün değil artık

Başkalarıyla bile, yanıbaşlarında

Yapayalnızım.

Çoktan alıp çıktım ceketimi hayattan

Bu sefer dönmem

Çünkü dönmeye, ait olduğun bir yer gerek

Kendi gözlerini duyabiliyordu, üzüntüsünden büyüyen yaşlar, akmadan buharlaşıyordu sinirden. İyi değildi ve önemi yoktu. Onları eline geçirse bir şey yapmayacağını ama onlara bir şey olması gerektiğini biliyordu, her ne olursa olsun bunun kendi durumunu değiştirmeyeceğini bildiği gibi.

Denemek istedi, yaktı yıktı ve olmadı; tersini denedi, sarıp sarmaladı dünyayı ama... Kendi dünyasını unutamadı, başından beri tek başına olduğu, bunu uzun zaman önce fark ettiği. Hala oradaydı aslında o, her şeyle arasında ince, acı bir duvar vardı; onun koyduğu sanılan, kimsenin o kadar da direnemediği...

Keşke o günlerden birinde noktalansaydı bu dedi, kendini bir artık gibi görüyordu epeydir, başına gelenlerden kalan bir artık. 

Hayalleri vardı ama artık boşa olduklarını biliyordu, elde ettikçe etti çünkü, başarılı oldu, istediği şeyleri aldı ama... Niye bir şey değişmemişti? Bugün ruh eşini bile bulsaydı, her an yanında olacak bir duygudaşı bile olsaydı; mutlu olurdu belki, değmiş bile derdi belki ama eksik kalırdı yine de. Çünkü şöyle diyordu: Herkes ancak kendi boşluğunu doldurabilir.

O kız da biliyor olacaktı bunu, bir süre sonra delirecekti, birkaç eski dostun bıraktığı kurşun deliği gibi boşlukları doldurup iyi edemediğini görünce onu, gidecekti; hem de herkes gibi, onu suçlayarak, iyi hissedemediği için. 

Ya hep ya hiç derdi dostlarıyla sevdikleri için, 

Hiçmiş.

Öğrendi, nefes alıp verdi, tepki verdi, yaşar gibi davrandı. Bitti. Kendi gözlerinde bitti hikayesi, hiç göremedikleriyle, bir daha görürse gözleri kararacaklarla. Çok yorgundu, bekleyeni de yoktu.