Her şeyi bırakma fırsatınız olsa bunu yapar mıydınız? İyi ve kötü en ufak her şeyi. Ben yapardım. Bunun adı bencillik olabilir ama, hayatımda bir kere bencillik yapmış olacağım için o kadar da zor olmasa gerek.

Bazen diyorum ben burada ne yapıyorum; işler, koşturmacalar, ilişkiler falan... Ama tat almıyorum ki, hepsi en iyi ihtimalle oyalanma, üstelik işe de yaramıyorlar.

Bir sabah, sevdiğim kimseyle bir daha görüşmemek pahasına, başka bir hayata gidebilecek olsam. Giderdim. Sadece aile bir çıt düşündürür burada. Geri kalan herkes alışır, unutur. Çünkü kimse ben değil. Hepsi beni anladığını söylüyor ama hayır, zira tek bir kişi bile beni kelimenin tam anlamıyla anlıyor olsaydı inanın bana, itiraz falan edemezlerdi, en ufak kızamazlardı yemin ederim.

Kendilerini benim yerime koysalar bile adı üstünde kendilerini koyuyorlar ama onlar ben değil işte. Hayatım boyunca benim kadar bağlanan, benim kadar içselleştiren, benim kadar diğerkam kimseyi görmedim birine karşı. Herkes biraz olsun güçlü, herkes bir noktada olsun boşverebiliyor, herkes uzun zaman sonra bile olsa bazı şeyleri bırakabiliyor değer vermek gibi gibi... Ama ben öyle değilim işte. Normal değil de diyebilirsiniz çoğunluğun normal sayıldığı bu dünyada, ama her ne derseniz o ben değilim işte!

Kimse beni tanımıyor, herkes beni bir şeye, bir yöne uydurmaya çalışıp, beceremeyince yine bana kızıyor. Ki bu da umurumda değil. Sadece üzülüyorum.

Bir de diyorlar tek bunu yaşayan sen misin, ulan ne fark eder ki salaklar? Benden başkasının yaşayıp yaşamaması umurumda değil, kimse yaşamasın. “Oh be benden başkası da bunu yaşıyor.“ diye rahatlamam mı lazım aptal herifler!

Tüm şansları biraz kaybetmişim gibi

Yanlış ve yabancı her şeyden bir tutam

Unutmuşum gibi, unutulmuş veya neydi

Kalmamış değil de, hiç o kadar olmamış sanki

Bazen keşke diyorum zamana demirleyip

Yarınla dünün piç ettiği gibi bugünü

İthalatı durmuş kalbimi yakıp ısınsam son çare

Eski deyip duruşum, eskiden var olduğundan değil bir şeylerin

Sadece, artık bilmek üstleniyor gassallığımı.

Durgun suyun kiri gibi, samimi değil hiçbir şey

Ada gerek duyulmamış duygulardan ibaretken

Alınıp götürülmeye ihtiyacım var

Kendim beceremem, hep biraz kalırım biliyorum

Hiçbir şey benim değil, benimle değil hiçbir şey

Akla gelmem, umulmam, karşılanmam

Belli belirsiz gitmeden, belki gitsem bile...

Artık biliyorum, tamamlanamam

Ve bir bilgi gölgesi kazıyor mezarımı

Ne konuşacağız şimdi biz seninle, ağzımızı açsak bir balkon demiri tadı, bakışlarımız -en azından benimkiler- gereğinden fazla anlamlı. Öyle güllük gülistanlık, gündelik konularda laflayıp kısa gülüşler ile ayrılacak mıyız yani? İki belirsiz tanıdık gibi. Sahiden bunu başarabilecek miyiz?

Belki de geçmişte kalmalı aşkı da, dostluğu da, ıvır zıvırı da geçmişin. O kesif tat, senin değilse bile benim hep ağzımda olacak çünkü. Bir şeylerin geçmişliği, değişim...

Aramıza gizli bir duvar öreceğim manasız, yakın olamayacağım sana, kendi ne hale gelmişliğimden ötürü; bilmeyeceksin bunun bu yüzdenliğini, kabahat yine benim olacak, ben de alıp cebime, utana sıkıla geri döneceğim.

Senin varlığın bana sadece seni hatırlatmayacak ki işte, günün birinde seninle herhangi bir konumunda yer almak demek hayatın, hani bir parça o eski Alptuğ kılacak ya beni. İşte bu ne kadar korkutucu asla bilemezsin. Ben değil, eskiden içinde olduğum ama şimdi de dışına çıkamadığım o durum.

Ben ki korkarak severim anıları 

Ve uzun zamandır herkesi. 

Keşke sen olsaydın sorun, bir bahane bulurdum biterdi ama fark ettim: Kimseye yaklaşamıyorum ki, dayak yemiş köpek yavrusu tedirginliği bunun adı evet. Adın şefkat bile olsa, sana bakınca gözlerin geçmiş. Seni hiç tanımasaydım da, dinlediğin bir şarkı geçmişten olacaktı, gittiğin bir yer, ettiğin bir cümle. 

Sanırım hayatta kalmam için, yaşasın insansız hava sahası! 

Bir süredir aklımdaydı bunu yapmak. Yarının ne getireceği bilinmez, belki bir şekilde hiç görüşemeyeceklerim olur içinizden. Tekil şahıs olarak yazacağım fakat bu yazı hepiniz için:

Bilmeni isterim ki, kavrayamayacağın fakat eğer bunu yapabilecek olsaydın kendine çok daha saygı duyacağın kadar seviyor ve önemsiyorum seni. Şaşırır kalırdın yemin ederim, belki biraz korkutucu bile olabilirdi, "ne yaptım da bu kadar değer veriyor" gibisinden yani; gariptir ki insanlar her şeyi bir şey yapmaya bağlamış gidiyor ama bilmedikleri bir şey var, çoğu için hiçbir şey yapmamak gibi sıradan şeyler -var olmak mesela birinin hayatında- benim için kutsal önem taşıyor.

Her neyse dost, olur da bir şekilde bir daha görüşemeyecek olursak, her şeyi unut bu yazıyı unutma. Öncelikle özür dilerim senden, ne için olduğunun önemi yok, her zaman özür dilemem gereken bir şey vardır mutlaka.

Sana ne kadar yansıtabildim bilmiyorum ama hayattaki en büyük üç amacımdan biri çok iyi, hakikaten çok çok iyi bir dost olmaktı, umarım bari senin nezdinde bunu başarmışımdır.

Sevgimi pek belli edemiyorum son zamanlarda, farkındayım, durgun ve rahatsız edici halimin de farkındayım. Ama öyle. Öyle yani, değiştiremedim, n'apıyım kuzum.

Başta da dediğim gibi, senin için çok da önemli olmayan hatta yaparken farkına bile varmadığın, incecik ama benim nezdimde paha biçilemez şeylerin için bir kez daha teşekkür ederim.

Dilerim benden yana bir pişmanlığın, hüznün yoktur, senin de cebinde benim için vardır bir "iyi ki", zira bu öyle çok şeye bedel ki benim için.

Bakma bana, benim dostum yok der dururum ama onun sebebi çok başka. Ben anladım ki birine dost dediğim gün çok fazla şey yükleniyor o kavramla birlikte, ne zaman gidecek diye gözünün içine bakmalıyım... Dostumsun ama sen, artık dost diyemeyecek olsam da kimseye.

Kırgınlığımı anlamıyorsun farkındayım, yani içeriği anlıyorsun daha doğrusu ama bu kadar şiddetli olmasını... Yine de üzüldüğüm için kızma bana lütfen; bir film karakteri gibi düşün beni. Çok fazla hisseden, çok derin düşünen, empati manyağı bir kurgusal karakter.

Halimin sana da hüzün verdiğinin farkındayım ve bu senden çok beni rahatsız ediyor aslında, o yüzden de hep gitmekten söz ediyorum ama Allah'ın bildiğini kuldan saklayamam, gidecek bir yerim de yok açıkçası. 

Öyle senin bildiğin gibi geçmişte yaşayan biri de değilim esasen, yalnızca sana bakınca gördüğüm onca güzel şeyin sunulmayışına içerliyorum mümkün mertebe. 

Sürekli düşünüyorum, acaba sizi gerçekten hak ediyor muyum diye, hatta senin de başını yemişimdir "Ben iyi biri miyim?" diye sorarak habire durduk yere. Aldırma. Ne cevap verirsen ver bu soru bitmeyecek sen de biliyorsun.

Ey benim sevgili dostum, canım arkadaşım

Belki bazen senden çok değer verdiğimi düşünüyorsundur geçmişteki, beni bunca hale sokan, olmaz olası dostlara ama öyle değil... Bir çocuğun en büyük hayalini de gerçekleştirsen, aklı yine vücudunda sızlayan küçücük yaraya bile olsa gider ya hani, öyle işte.

İyi ki varsın, dost. Kal diyemem hep ama öyle olmasını isterim, sen bilirsin. Bir gün gidersen de, n'olur bunu düzgün yap. 

Beni biraz olsun hayallerimdeki, dizi filmlerdeki arkadaşlıklara yaklaştırdığın ama en önemlisi, yetemesen de boşluklarımı doldurmayı denediğin için minnettarım. Seni asla unutmayacağım, biliyorsun. Hoşçakal. Aziz dostum.

Bugün, önceden de teorik olarak bildiğim bir gerçeği doğruladım. Sevdiğimiz insanlar, nesneler hatta durumlar; aslında hiçbirini sevecek kapasitemiz yok, yalnızca bizde uyandırdıkları his ve düşüncelerin iyi oluşunu seviyoruz. Bugün x bir arkadaşımı düşündüm birden ve dedim ki "Ne iyi kız ya, çok seviyorum." sonra da eğer benim gözümde iyi biri olmasaydı sevmeyecek miydim diye düşündüm ve cevabı kesinlikle evetti bunun, zaten aksi olsaydı sıkıntılı bir durum olurdu asıl.

Derken dünyam başıma şöyle yıkıldı, insanların kafamda sandığım kadar iyi, iyi niyetli, sevgi dolu ve dost canlısı olmadığını gördüm AMA ASIL SORUN ŞU Kİ bir noktada bu durum o kadar çok tekrar etti ki artık kimseyi iyi hoş görememeye, dolayısıyla yakınlık duyamamaya başladım, tabii kimi şeylerden de nem kapar oldum. İşte sayın okuyucu, dünyam böyle başıma yıkıldı ve yalnızlık dediğim şey de tam manasıyla bu.

İçimdeki ihtimalleri kaybettim anlıyor musun okuyucu, istek ile ortaya çıkanı değil belki ama kendiliğinden olan inancımı kaybettim. Çoğu iyimser kavramın pratik karşılığını zaten unuttum fakat yine de sevgi duymak ve yalnızca duyduğum sevginin karşıdaki tesiri ile kimseye sergilemeksizin tatmin yaşamak beni ben kıldı belki de. Aşırı empati denen o menem şey var bir de, birinin durumuna neredeyse -hatta bazen tam anlamıyla- onun kadar üzülüp sevinebilmek belki benden kendiliğimi çalsa da dünyaya yeni bir ben verdi giderek.

Şimdi sana dünyanın en önemli sözünü söyleyeceğim sanırım: İyiye kötüyü ayıran şey çoğu zaman yöntemdir. Bunu sakın unutma olur mu sevgili okuyucu.