Bu yazıyı yatakta inim inim ama sessizce kıvranarak yazıyorum. Kimse farkında değil, herkes bir şey biliyor ama şuan kimse yok. Ben. Yapayalnız ben. Ben niye yalnızım biliyor musunuz kendi eşekliğimden biraz da. Can dostumu kırdım, onca senedir gidenlerle kıyasladım istemeden, hatta farkında bile olmadan. Şimdi ise zamana bıraktı biz'i. Belki de bitirdi direkt ama bu sanırım yumuşak ifadesi.

 Kaybol diyor bir yanım, bilmediğin yollara vur kendini, tanınmaz hale gel, sus tüm gün, bir perşembe günü ölene dek. Az daha katil oluyordum şakası yok; hadi benlik yanı bir şey değil, kendine yazık etti gitti denir, gömülür geçilirdim de, her şey bu kadar kötüyken başka bir insana zarar vermek... Bir yanım da işte zarar vermediğim için, bir bakıma

Neden en zor günlerim hep yalnız geçiyor?

Her şey gibi aniden öldü geçmiş de. Alptuğ'u özleyeceğim. Başka özleyen olur mu bilmiyorum ama mumla aranacağı kesin. Kapandı işte defter. Bitti, kaç senelik her şey bitti. El birliği ile başardınız. Koca bir alkış.Neresi karanlık neresi siyahsa oradayım artık, bir önüm yok sadece aşağı kaldı. Vazgeçtim okuyucu, beklemek de denemek de, sadece zorlamak belli ki. Pes kere pes.Bir

Hikayemi biliyorsun, neden eskidiğimi... Sadece geri geri yürünebilecek yollar kalmış payıma, olsun. Ne menem şey dikiz aynamdaki uçurum, uçmanın bile çoğu düşmek baksana. Allah'tan sessiz kanıyor insan vücudu, gerçi geçmişin hiçbir feryadı duymadığını kötü öğrendik önceden ama kim bilir, mutluluk uykusuna yatabilenleri uyandırmak istemeyiz.Bana sorarsan bu güne de iyi geldik aslında, tek tük ve değişken de olsa avuç