Şirazesi kaydı bu kitabın gönlü güzelim, ayrı düştü sayfaları ama ha kapandı ha kapanacak... Neredesin beyaz ihtimalim? Uzun zaman oldu yazmayalı sana; dostlar gitti, dostlar kaldı, yine de çürüdüm bir başıma. Sensizlik -kimsin bilmesem dahi- ağrı iyice omuzlarımda; öyle ki gelsen, sırtımı dayasam göğsüne, yıkmaktan korkarım ikimizi birden.

Kimim bilmiyorum bile uzunca zamandır, sen gibi oldum yani; kimde neyim, ne kadarım, bir akşam üstü unutulmaya hazır, yaşayıp gidiyorum öylece. Aşağı bakar oldum iyiden iyiye yolda, karşıma çıkacağına vermediğim ihtimalleri üç kuruşa okutuyor gibiyim umutsuzluğuna.

İnsanlarım var, insanlarım bol, güneşim yakın ama... Ne içlerindeyim ne dışarıda, ne güneş değiyor ne vuruyor ışığı.

Ne çok ihtiyacım vardı sana, ne değiştim, ne yabancıyım bir bilsen; sen gibiyim dedim ya, sen ne kadar varsan ben o kadar, sen ne kadar kimsen ben öyle kimse... Hududum kendimi aşamıyor, duruyorum öylece; sabit bir noktadan gelmeyişine bakıyorum, pili konmamış saatler gibi unuttuğunu hissediyorum ihtimalimi.

Bilseydim burada bir yerdeliğini, iltimat etseydim çekip çıkaracağına belki; biraz daha saklardım günü de geçse hayalleri, daha derin nefes alırdım, gözümü bile kapatırdım belki... Oysa uzaksın belli ki, güzeller uzak olur; hoş, her şeyin, herkesin, bilhassa en yakınların uzağındayım ya uzun zamandır, olsun. Belki sonu güzeldir, diye diye geçiyor ömrüm.

Bugün de yine bilmeye bilmeye özledim seni

Bir gün gelirsen affet, yokluğundaki duvardan duvara beni

Çok kızdım kendime ben, çok vurdum inan

Bir satır da sen vur tamam, sonra uyut yeter ki.

Birileri çıkıp, güneşimi kesen duvarı dümdüz edebilirdi... Bana rağmen.

Durduramıyorum uzunca süredir; ne duvar örmeyi... Ne ölmeyi.

Ben yapamıyorum ama pek tabii yapılabilirdi.

Birileri alaşağı edebilirdi gönlümdeki Berlin duvarlarını, sahiden bu kolaydı.

Beni inandırmak da hep kolaydı, bir tebessüme müsaitti her şey;

Unutturulmaya can atan yaralarım vardı, çimentolaştı kanları.

Değil dokunmak, üfleseniz tarihe karışırdı; rutubeti geçmiş kokan duvarlarım.

Yıkılmaya hevesli duvar mı olurmuş? O benim işte.

Yıkılsaydım birinin göğsüne, çocuk parkı olarak yeniden yapılsaydım.

Beni sevmek, benimsemek, bağrına basmak da kolaydı

İzim bile kalmadan ellerinizde.

Her şey kaybolmadan bir şansınız vardı, görünmez olmadan ben.

Kalınlaşırken gittikçe duvarlar, seyretmektense dokunsaydınız bile...

Bir umudum vardı zamandan son kertede, iş benden geçmişse de.

Yorgundu bu duvar, henüz yapılmadan bile.

Biri gelip el atsaydı...

Kendi başıma kaldırabiliyorsam bile, unutayım diye yükü.

Biri gelip alsaydı, depremden önce; molozların dışından, tutmasa bile dokunsaydı elime.

Ağır basmak istiyor insan,

Yokluğu sorun olsun çok mu?

Kaybedilmek hadi neyse de

Daha aranmadan alınır yenim

"İster istemez" olmamalıydım

Ne vardı tercih, talep olsaydım

Taksaydım ehemmiyet kemerimi

Kendim hariç sımsıkı tutunsaydım

Tüm aşağı inişlerimi asıp gitmek

Biraz kalabalık olmak vardı

Politik bir ölüm gibi zoraki değil, 

Belki tuhaf zamanlarda akla gelmek

Derinlerde yer edinseydim öyle sıcak

Sürmez uçuruma unuturdum anlasana

Ne olurdu kendimden eksilmeseydim

Ne akıl ne kalbinde yokken yerim birinin

Yanımdalıkları yaşatıyor uzak dostların

Hayrı dokunmaz oldu somut yakınlıkların

Çok pişmiş bir şeyler, çatlıyor, batıyor bile

Unuttum kalan neydi giden kim,

Eskidim bir mektup gibi, bir resim

Kayboldu göğsümde gül diyen sesim

Kana karıştı gül, güle değdi ölü'm

Yankısı bu esip üşüten geçmişin

Ardım ıslak, yaram kuru, günüm dün

Adil olan unutmak çoğu zaman

Ele gelmeyen bir yalnızlığım ben

Bilmem ki kimin neyi ve ne kadarım

Nasılım bir akşam üstü hatırında senin

Olmasam eksik miyimdir, oturur özler misin

Ben miyim ki gitmek, sende de yoktum di'mi?

İyi biri miyim ben? Söyle değiştim mi?

Aynıysam neden, bu buzu kim icat etti? 

İyi miyim, acıyor mu canım, sorsam bilir misin?

Bir cevap olsam verir miydin? 

 Hani adı konmamış, çıkış bulunmamış veya açık net kaçılmıș şeylerden zamana sığınır ya insanlar, yok işte su akar yolunu bulur falan... Ben o zamandan hep korktum işte, iliğimle kemiğimle korktum. Ölüm var bir kere, neyin zamanı bu. Hem zaman benim hayatımda hep yavaş yavaş yitirirken devreye girdi bir şeyleri. Biliyorum o filmi ben: Zamana bırakalım denir, önce konuşmalar azalır, öyle olunca paylaşım azalır tabii, merhaba merhaba kalır geriye, merhaba merhabadan geriye bir ben kalmaz ama işte... Yavaş yavaş ölmek kadar korkuncu var mıdır?

Zaman önceden geçmedi mi sanki, bugüne kadar geçti de ne değişti? Neyi, kimi unutabildim, neyin üstünü örtebildim; içine barut sıkışmış mermi gibi düne doldurdum zaten her şeyi... Ve o dün her an șakaklarımı yeni baştan deliyor.

Zaman demek sessiz sedasız yitmek demektir çoğu zaman, insan ilişkilerini zamana bırakmak hele... Bir ara verelim denen ilişkilerin bile kaçı dönmüş ki geri?

Kibar redler gibidir belki de zamana bırakmak, veya narkoz bilmiyorum... Hani yapışmış bir şeyi acımasın diye yavaşça çekersin ya, öyle işte; ki acı her neyse de, çekiyorsun işte o şeyi, o koyuyor anlasana.

<2>

Dalları hep kırılır, yeni bir dal bulup konulur eyvallah da... Düşün ki kanatlar kırıldı, düşeceğin yer bile kırıldı, bitmeyen bir düşüşün başındasın...

Soğudu belki buz kesti dümdüz, anlamı kalmadı olmuşun olacağın; kılıfı da olsa zaman, adı kopuş olan o keskin kılıcın.

Ağır bir suçtur artık inanılmamak sevgine dostluğuna; öyle ki bağla boynuna at denize, boğulurken gör artık mazi olan derin şeylerde.

Hiç bu kadar ağır basmamıștı gitmek, damarca kesesim var üstüme dikili insan ümitlerini, pes diyorum; perde kapanmadı bile, yandı. Kendim bile beklemiyorum, zamansız zamandan haricini. Her şeyi hiç olmamışça bitti kabul ediyorum.

Zaman hiç geçmedi, en başındayım bak şimdi

Bari ben geçseydim bir kere olsun,

Değmeden değişmeden.

Son bir ağıt geri kalan

Gösterebilseydim sevgimin derecesini

Zaman almadan... Almadan beni.