Ölü güvercinin düşüşü gibi... Bazen gerçeklerden daha önemlidir görünen; istediği kadar ak olsun gerçek, kara kalır karaysa görünen. Bazı şeyler öyle değildir ama öyle görünür işte, sağdan da soldan da alttan da üstten de baksan öyle gözükür. Öyle ki ne yaptığınızın önemi, anlamı kalmaz; sen katili vurursun adın katil olur, başka bir şey olmaz. Sarıyorum kendime, herkese Sarıyorum

Gitmek adına yapılan her şey gibi inatçı ve donuktu bakışların, bilmediğin bir gerçek için. Ulașabilirliğin nimet olduğunu anlayacak kadar kaybetmene izin vermedim hiç beni. Giderken benim gibi yürüyordun, benimle sanki; Üzülmemek için bakmadığın, orda kırık duran parçasıydım ikimizin. Sen gidince yerden uçmaya başladı kuşlar, anlamı kalmadı bir şeylerin üst yüzlerinin, birinciden sonraki katların... Kalmadı gündüz gece, kalmadı soğuk

İçinden geçip de orda kalmayandır en kötüsü. Saadet ucunda düşecek gibi durur sana, ufacık bir rüzgarın itmesini beklersin tüm gün; önce tutulur boynun yukarı bakarken, bükülür ansızın, kalkmaz bir daha... İçinde durduramazsın bazen de, Kaldırmaz kalın kalbin; İhtimal vardır kuyu ucu gibi merhamet, İhtimal vardır dalga gibi atıp eriyecek. Şehre camını kapamak olur belki de haksızlık, renkler içine

Kuru bir rüzgar düşün, hafifliğine kıyasla iç ezen; sakin de gelse savurup da geçse benzer. Yok sanınır mahiyeti izi geçenin, o olmasa neyin kefareti örtecek bizi? Bir aftır almış gidiyor başını, aftır bakmıyor ardına ; gün oluyor, gün bile kalıyor, orda öylece duruyor siyahı beyazı... Bir af orada bakıyor gözlerimin içine; Dokunmuyor kalbe, dindirmiyor ezayı... İstemek yetmiyor, keşke

Anne baba ayrılır; çocuk yine ikisine de gider, hatta arada bi ikisiyle birden de vakit geçirir ama işte hissedersin, pek çok şey farklıdır işte... Öyle bilirsin bazı şeyleri, öyle kazanılır uzaklık. Tutmayacaktır artık dikiş, ortak çabalar da dokusa zaman ipliğini, bembeyaza dönse bile ip; iki, üç, beş... Bilmem kaç insanın eski, ortası yaralı, ortak hikayesi. Bir yol tutar