Yenildim işte, alacalı bir ihtimale... Gelmeye razı olan, kalben zaten hep benimle olan insanlar gelince... Diğerleri de gelebilir sandım. Herkes gelmez çocuklar, bir gün kalkıp dünyanın en iyi insanı da olsanız, hepsi gelmez. Diğerleriyle olduğu gibi olur sanarsın, öyle umarsın ama öyle olmaz; çünkü küs de olsanız diğerleri zaten sevmişti seni, gerçekten sevmişlerdi, sen onlara gitmesen onlar er

Uzun süredir dışarısında bekliyor gibiyim herkes ve her şeyin. Beklemek dediysem, öznesi olmayan bir beklemek, bir şeyin gelmesi isteğini barındırmayan, yalnızca adı kadar bir beklemek. Aslolan beklemek değil dışarıda olmak, içeri davet edilsen de kendine o taze yağmurlu eșiği yakıștırmak; evet ait hissetmemek, belki bir tutam aşağılık kompleksi falan ama daha çok, senin olanı bile yabancılamak gibi bir

Korkmalı mı kendinden insan? Hem de en çok kendinden mi korkmalı? Bence evet, biliyorum özgür irade diye bir şey var, korkulacak bir şey yapmamayı seçmek var, peki ya hatalar. İstemeden geldiğimiz noktalar ne olacak, ölmeden büyüyebilecek mi içimizdeki çocuk? İlk hata yapıldıktan sonra gerisi hep geldi, yasak elmadan beri yani; farkındayım insan hatalı bir canlı, öyle olmak da

Beklentini kendin ekmezsin, sen sulamazsın, beklentinin üzerine doğan güneş bile senin değildir. Birikir, zaman gibi tortu tortu birikir. Ciğerin içine bir yere yuva yapar sanki, her gözünü kapadığında açmak için ona ihtiyacın varmış gibi. Beklenti eskimez, eskitir seni; saçmadır, bilirsin, bile bile istersin... İstemeyecek olsan, öleceğini bile bile yaşayabilir miydin? "Ne bekliyordun ki?" diyeceğin bir yer olur kendine,

Gün olur sıcak hava balonu gibi hisseder insan, aldanır; sanır ki hayatındaki kişiler ağırlık, sanır ki onları attı mı yükselecek... Olur böyle, şaşırmayın; herkes bir "ben elimden geleni yaptım" masalı uydurur ve iki tarafın da kılı kıpırdamaz; sürekli böyle daha iyi hissettiğine inanmak için eften püften yalanlar uydurur insan, inanır da üstelik. Oh ne aladır artık memleket, tüm