Ölü çiçekler mi diktiler kalbimize, ne kadarı gerçekten bizim kaldı ki geçmişin? İz iken birilerinin hayatında, okunmayan adımızla neyi yaşadık ki?
Öksürmekte olan ve sadece çingeneler tarafından çalındığı müddetçe değer arz eden, inan bana yeterince paslı ve çürümüş bir inşaat demiri gibi hissediyorum, hani şu etrafı burgu olanlar...
Orada olmayıșım ortalığı ayağa kaldırırken oradalığımın da kimseyi ırgalamadığı bir yerde gibiyim.

-Saçlarımı okşar mısın, unuturlar belki dökülmeyi-

Ne olacak benim bu cam arkası hissedișim yanlarında dahi insanların? Kekreleștim ben bile, açası olan bir çiçektim kırk yılın başı; olmadı, tohumdan unutulmuștum. Dalları bir şeylerin önüne çıkmaktan başka işe yaramayıp budanmaya doyamayan, tek derdi sarmak, sarmalamak olan bir sarmaşık belki de.

Dökülür mü incileri hayatın çok sevmekten?
Film kopasıya dek bitmeyen nazenin bir ezgi gibi
Beklerken dudaklar arasından dökülmeyi.
O kadar iyi bir eylem olmayabilir mi sevmek?

Bizi bu düşünceye getiren, taş duvarların ıslak yüzlerine dayamak sırtımızı;
başka ihtimalimiz olmadı ki.
Suçlamayın n'olur küçük hanım;
nezdimde ya kaybetme korkusuna çıkıyor sevmek... ya kaybolmaya.

İnkar etmem, yine de çok istedim;
Çok çalıştım aksine inanmaya da...
Bulut değil mermiyim ben küçük hanım,
Kendimi bildim bileli düşüyorum işte.

Gitgide kaybediyor hızını yaşamak,
Tutku duymayı unuttum korkuya gebe
Ağırlaştı yüzdüğüm su, bulandı biraz daha
Her yeni arkadaşta, her aşkta

Her yer beyaz olmadıkça
Her yer siyah küçük hanım
Beni bu grilik yordu,
Sayende uyurum belki...

Değeri tek parçalığıyla kaim bir şeyin kırığıyım
Uzaktan geldiği için üstünde durulmayıp,
Yardım çığlığı olduğu ceset başında anlaşılan,
Başı sonuyla kaim, katiyen tiz bir sesim.

Alnımda bir çiviyle günün her anı,
Boşluğa vuruyorum başımı
Bir ses geliyor, kanıyorum! Bilmiyorum...
Bu kadar sivri miydi geçmiş?

Unutulması pişman etmeyen şeyler gibi açılıyor gözlerim
İtilmiş çocukların tükürüğünden göz yaşlarım
Issız yanaklarımda dinlenme tesisi arıyor
Ele benzer mümkünse, sıcak ve yatkın sevmeye.

Kıskanıyorum hayatı,
Beni bu miğfer öldürüyor asıl,
Boynundan asılı sahipsizliğimin türküsü
Eski bir sesle gidiyor, duysam da yetişemiyorum

Üşüyen portmanto ruhum
Dört tekerim boşa dönüyor
Bu gece anladım Allah'ım
Beklerken gelecek kuramadım.

Cımbızla alınabilecek bir üzüntü benimkisi; o denli hassas ve ufak
Öksürük kadar mağrur kalbimin gülleri, ömrüme güz değdiğinden beri
Yanmaz yaksan, öpsen geçmez; gidilmeyen mezarın kuru otları bezemiş
Bilmem ne değişti son kez anılalı, beni de alıp gitse şefkatliler kervanı
Geri giden ürkek ayaklarıma inat pes etmese benden, sevse işte
Kırıklarıma dokunsa eller, üstüme düşse, kalkmasa belki de
Uzunca yıkasalar yaramı, ürkütmeden, çok fazla olsalar
Her yerde olsalar, en çok da uzanabileceğim yerde
Gözlerimin altındaki ağırlıkları alsalar
Yanaklarım ıslanmasa bir sabah
Alıp beni unutulmaktan
Yaşamaya çıkarsalar

Sen olursun, ben olurum, bakarsın yağmur da yağar; ilk ve son kez ağlașırız, gece vaktidir, ılık bir yazdır rüzgar eser; eskiyi dökeriz, kırılmıșlıklarımızın her birini, tüm zırhımızı bir kenara atıp, bir karahindibaya dokunurca hassasiyetle okşarız birbirimizin en derin yaralarının üstünü. Okşandıkça bir ömür yolunu gözlediğimiz merhamet daha da hassas kılar gözlerimizi, bu sefer gerçekten olduğuna inanırız, meğer inanmak zor değilmiștir; bu kadarmıştır işte, her şey geride kalmıştır artık, kelimenin tam anlamıyla geçmiştir.

Öyle bir gece olsa,
Bin şahit gece demeye.