Yanan ipin aynı ucunda bekliyorum, karardıkça belirginleșiyor sanki kalbim, el freninin dayanamadığı yokuşlara gebe içim... Ne ümidim ne kuru ekmeğim, ne baş yastığım ne sıkı dostum kaldı... Bir iniltidir yayılıyor, bense bir kayıp gibi alışıyorum. Kuru bir kimselik içimde, değmeden suya sabuna gidesim geliyor geçip, hatrım yansımıyor aynalara, baktığım yüzlerde sahici tebessümler belirmiyor. Git diyorum, git işte, kimse

"Bu kızın derdi sırf benle değil, hepimizi yakacak, bizi koparmaya çalışıyor." dediğim vakit herkes bunu kendi basit acımın iniltisi sanmıştı, basit değildi tabii ama gel de onlara anlat, neyse. Derken taraflar seçildi, kimileri orada kaldı kimileri bende, nitekim bende kalanların bile bir kulağından girip diğerinden çıkıyordu dediklerim. Ne mi oldu? Yine, yine, yine haklı çıktım; olan her taraftakilere

Bir karar düşün, verince ya mezara gideceksin ya cennete; bir yandan da bal gibi biliyorsun üstelik, mezara girmeden cennete giremezsin, giremezsen ne kalıyor elde, buz gibi cehennem. Özetle, bu karar ölümün ve bir yanıyla hayatın ta kendisi diyebilir miyiz? Hele ucunda aşk varsa. Gösterdiğim kadar kolay değildi yeniden, iki güzel uzak gibi duruyorduk en fazla; dahası evvela güzel,

Alptuğ Dağ için yaşamak ne midir? Sanırım her gece kıyıya vuran kuru yük gemisini her sabah inatla suya çekmektir. Zor olmuyor mu? Hem de köpek gibi, yeni baştan yapmak özellikle, her gün yeni baştan bir hayat yapmak, her gün kötü şeylere kafa çevirmek, her gün ama her gün... Bu kadar zor olmamalı dediğinizi duyar gibiyim, teoride haklısınız belki