Umutlarım buğulanıyor gitgide, sıcak perdeler örtse de gerçeğimin üstünü bir parça dostluk gibi, ille sızıyor aradan kayıp şeylerin sağır edici uğultusu. Demime karışıyor kara dikenler, korku kuyuma attığım taşın sesi gelmedi daha, durmadı ellerimin zelzeleden hallice hazin titreyișleri, yaşlandı güzel hallerimin temsili... Yığılıp kaldım belki, çok geç kesin...Bugün varım, yarın canımı acıtıyor, dünüm hiç olmadı.

Hafifliyor kitap okudukça,
Çok kitap okudum kimsenin yokluğunda.

Gücüme gidiyor umutsuz olmak benim de
Ben de kızıyorum insanları itmeme
Ben de özeniyorum, ben de çabalıyorum ama...
Yorgun çalıyor şarkım bile, yaralarımdan öpülüp gömülesim var bir şiir denli derine.
Vakti geldiğini bilip asilce kabullenen bir ay batıyor kana şimdi, ruha karışıyorum unutulmaya...

Seviyorum kendimi, iyi adamım ben de... O kadar işte.

İbaretliğim bendimi aşıyor, alıp bir ibadet hali çekip gidiyor; dolmayacak boşluğum, olanın da gelenin de gözlerine acaba bu ne zaman gidecek diye körce kurak bakmaktan. Sinmiyor kalbime düzensiz ve süreksiz mutluluklar, can alır haller içindeler daha ziyade, ne vardı bu hüznü örnek alsalardı.
Kendimden yiyorum tam manasıyla, kendimi de yerdim belki ama kalmadım bana kadar dahi, bana düşmeyen huzur dostlarımda baki kalsa bari.

Haydi sen de git okuyucu,
Eşyalar toplansın seninle birlikte
Senin değil ki bu kavgalar
Bırak biz birbirimize vura vurula eriyelim kendimle,
Unut biz bir köşede menekşe kokalım.
Dokunma sakın incinir elin, elden ruha bir yol vardır solar benzin.
Ben ki nice vazifesi yanmaktan ileri gitmeyecek kuruca bir odun, hep bildim, hep yalnızca feda paklardı beni, yalnızlığa feda...

Kurtlarım toplanıyor içeride, ağzını bıçak açmayan kurtlar; bıçak ki duygularımdan da parlak, önsözű desen kıyıdan yaşamak. Sarmaşık içtenliğine özendiğimden midir ne, dönme mekanizması çalışmayan bir mikrodalga fırında ısınırmıșçasına; yansa dahi etmiyor fayda bir yanım ötekinin buzulluğuna. Merhamet.

Umarım sen benim kadar hassas olmazsın canım kızım, irili ufaklı her şey ve herkes bu denli derin izler bırakmaz üstünde, umarım acı hafızan bu kadar güçlü olmaz, dilerim en ufak bir tepkide kökten değişebilen ruh halin düşüncelerinin üstünde tahakküm kurup yanıltmaz seni de...

Çareyi veriyor, nasılını diyemiyorlar.

Hayalini antetli kağıtlara minicik yazılarla işlediğim, bir köpek kadar yalnız lakin bilhassa huzurlu da olduğum günlere gidiyor aklım, her insan bir yara gibi durmuyordu o zaman.
Duramıyorum Şiir, böyle bir şeye gerek yok ama herkes gitsin istiyor bir yanım, öyle ki bunu dahi yalnız sana anlatabiliyorum.
Çaresizim babacığım, anlıyorsun di'mi sen beni? Yeterince yalnız olursam kendimi bulabilir ve mutlu olabilirim gibi geliyor ama bir yandan da... Eller uzanıyor bolca, yardım gibi görünen ve muhtemelen öyle de olan eller... Dokunamıyorum kızım. Kendinde tıkılıp kalmış bir baban var affet,kendini sevmeye bile cesaret edememiş.

Hani Simge teyzenden bahsetmiștim, o da yok artık, tek Beyza halan kaldı seni emanet edebileceğim, hep olduğu gibi; aslında onu da üzüyorum, yani ona bir şey yapmıyorum tabii asla ama benim üzülmeme üzülüyor, var olsan senin de yapacağın gibi... Umarım bu sebepten ötürü, bu tabut gibi boğucu halimle yorup kaybetmem onu, dedenlerden sonra açık ara en değerlim, onsuz önümü bile görebileceğimi sanmam. Bu konuştuklarımız da aramızda kalsın ayrıca... Efendim? Ha yok, buraya gireceğini sanmıyorum, yani öyle umuyorum, ha bak bu arda 14 Aralık onun doğum günü, seninki ne olacak acaba.

Daha çok orası kesin, annen gelmedi henüz; bazen düşünüyorum, acaba geldi, hayatımda da onun o olduğunun farkında mı değilim diye de yok be, hayatımın herhangi bir köşesinde beni sana ulaştıracak kadar mükemmel bir kadın yok... Bu yüzden kararsızım ya, herkes çekip gitsin derken onu bulma ihtimalini sıfıra indirgeyerek sana da ona da hainlik etmiş olur muyum? Ya da amaaaan...
Bekleriz be kuzum, sabahı bekler gibi, yemek bekler gibi bekleriz birbirimizi; unutmayacak güzel şeylerim olur sonunda, annenle tanıştığımız gün, ilk buluşmamız, ilk elini tuttuğum gün, ilk öptüğüm gün, doğum günü, ona ömrümü teklif ettiğim gün, eş olduğumuz gün, senin haberini aldığımız gün, doğduğun gün, bana ilk baba dediğin gün... İlk dertleștiğimiz gün, ilk bu mektupları öğrendiğin gün... Yaşayacak çok günüm varmış be!

Babacığın derdini atabileceği tek hayalin, özür dilerim.
Ah benim en güzelim,
Değmesin sana bahtım kederim.

Gitgellerde yine başım, kim gerçek kim yalan, kim var kim yok bi'haberim.
Kalbimin dehlizlerinde sönüyorum, gitgide derine gömülüyorum, görmekten çok uzaksınız.
Bir panik atak nöbetinden farklı değil aslında durumum, bir şey beni ve düşüncelerimi durdurabilse, sakin ol dese, korkma dese hatta belki de -emin değilim ama- sarılsa... Bir şey yeniden nefes almayı öğretse bana.
Bunun adı çırpınmak, ordan oraya çırpınıyorum, bir şey beni zorla durdursa, ağzımı zorla açıp bana nefes verse iyi olacak biliyorum.

Hem hazırım bir eli tutup ayağa kalkmaya
Hem onu da çekmekten köpek gibi korkuyorum

Korkulacak bir şey olmadığını ne zaman öğreneceğim ben, bu yatışmayan telașımla acı içinde mahvederken ortalığı ve herkesi de kendimle birlikte... Ne zaman uyuyabileceğim gerçek bir uyku, rüya görebilecek kadar gerçek?
Bir anlamı olmalı oysa bu kadar okșanma ihtiyacımın. Bir sakin olsam yetecek okuyucu, sakin olabilecek kadar emin olabilsem; nereden bilebilirdim halbuki temkin denen şeyin beni diken üstü yapıp bu durumunsa hayatımdaki sayılı insanı bir bir itebileceğini...

Doğrusu olsa da olması gereken yalnızlık değil bu defa, teskin et beni okuyucu, hepsinin geçeceğini söyle, hepsi bu. 

Aman korkmayasın benden yabancı, bakma böyle kuru bir ölüm gibi dikilip yosun tutmalarıma; asıktır suratım eyvallah, zifttir içim amenna... Ama acıtmam ki. Kendi halinde bir adamım işte, git-gel yaz-çiz derken bitiredurduğum mağrur bir ömrün var hepsi bu. Kötü biri değilim ben, olsa olsa keşke kötü olsaydım diyerek acısını başkalarından çıkarmış ve bu hatanın yükünü de her sabah yeniden omzuna alan biriyim.

Korkma yabancı ısırmam gelirsen, sadece yaralarımı iyileştirmeye soyunma yeter; dostlarım gibi zorlama beni ayağa kalkmaya mesela, kalkamadıkça yıpranma da, sadece dur, sadece gözümü kapattığımda da orada olacağını bilmek yeter inan ki.
Kızma yüzüm gülmeyince, bunun için ek bir çaba sarf etme de sakın, sadece elimi bırakma ve bak gör gerisi nasıl oturuyor. Yalnızca bolca zaman tanı bana, çok fazla.

Korkma sakın yabancı, herkes gitse ben kalırım şüphen olmasın, kötülükleri unutmadım iyilikleri de unutamam... Aslında ben de herkes gibiyim be yabancı, ben de mutlu olabiliyorum, bir başına durup şarkılar söyleyip yazılar yazmaktan daha fazlasını yapabiliyorum inan ki, yalnızca sırası değil, hepsi bu.
Çekinme benden yabancı, bakma öyle asmalı kesmeli öfkeli hallerime, hiçbir karıncayı bilerek incitmedim ben; ardına sığındığım öfke öfke olmasa da başka bir şey olsa, gözyaşı mesela, inan kalkamazdım ayağa.
Korkma yabancı, korkunla yargılama beni; ne bazen gördüğün kadar deliyim ne de bazen gördüğün denli içi geçmiş; sadece yaşamın tadını insanlara bağlılıkta bulup aynı zamanda onlardan korkan manevi bir garibanım, hepsi bu.
Belki de havalı duruyorum dışarıdan kim bilir, halbuki gerçeği görsen sevemiyorum bile kendimi...
Olmadığım gibi görünüyorum diye düşünüp kızma olur mu bana, içimdeki altı yaşındaki veletle altmış yaşındaki adam aynı anda yaşıyor sadece; altılık olan her şeye umutlanıp herkesle bağ kuruyor, altmıșlıksa herkesi geçmişe benzetip korkuyla ve kimsesiz ölümü bekliyor, bense arada sıkışıyorum.

Gel kurtar beni yabancı, bunu benim yolumla yap; yapma dediğimi yapma, ben demeden benim için çaba sarf etme, bana sarılman gereken zamsnlarda anlayıp sarıl, kızmadan dinle o çocukla bunağı, en önemlisi de sakın korkma karanlığıma karışmaktan.

Korkma yabancı, korkma benden.

Canı acırdı Nihal'in
Geceden çökerdi balkon demirlerine hüznü
Islanır kurumayı unuturdu çiçekleri
Pencerenin pervazında unuturdu mutluluğu
Saat üçlerde başlardı özlemeye
Deliliği sarkardı demir korkuluklardan yere
Apartman boşluğu biraz yalnızlık kokardı
Çatı ağlardı sonbaharda evin içine
Küfürbaz vileda imdada koşardı.

Bir gün Nihal delirdi
Öksürdü perdeler, avize kristal kustu salonun ortasına
Parkeler inlemeye, duvarlar soyunmaya başladı
Gardrobun içinden ütüsüz ölümler fışkırdı
Açılmaya tövbe etti otuz iki ekran tüplü

Unuttu Nihal
Nasılları uyuttu
Gölgesine kıvrıldı
Ev kapandı.