Çok da zor olmadı,
Sağlıklı kalbe masajdan farksızdı
Başıboş ve asla illümine olmayan
Nitekim oldum olası dürüst
Bir eylemdi tıpkı mevsimler gibi
Titremedi ellerim bir daha hiç
Özletmedi avluları o serinlkk
Yapmamak imkansızdı zati
Soğuk hava kokusu gibi
Mağrur ve bilindik
Bir o kadar da hür
Dikenli benziyle gövdesini
Çarmıh gibi kışkırtarak
Avcunda sevgiler söndüren
Bilahare uyku getiren
O en alçak bizin
Kararıșına şahit olmadan
Ömür diyebilmek yaşanana

Biz denen şey aslında dardı
Dapdardı ki yalnızca küçük
Ve de en önemlisi affı kesin denli
Kötülük bile denemeyecek halimizin
Maslahatçasına muhafazasından harici
Üstlenmesi hayli zordu.
Biz bize yeterdiysek bile
Biz kendine yetmezdi
Öldürdüm çünkü
Ontolojik çilemizi mitozla bölüyor
Lakin rahatlatmanın aksine
Yayıyordu sakallı bir vebacasına topluma.
Nerede bir biz kök salsa, 
Başkaları denen bir şey de peydah oluyordu,
Belki de sırf başka olmamak adına biryerlerde
Biz'ler kimselere karışırken sessiz
Süreci olabildiğince hızlandıran
Cellat fakat kendini nüfus artışını
Ve dolayısıyla kaosu önlediği gibi gerekçelerle
Kaliteli bir hizmetkar adlandıran
Sen, ben gibi bireyler hüküm sürüyordu.

Sarsarak öldürdüm, susatmıștı.
Bireyleri öldürmem için bizin
Boğazından içeri kuru bir mermi gibi
Fakat gün doğumu kadar ağır ve de mutlak
Girip metodolojisini bizzat kendim,
Fark edenler için ürpertisi asla eksilmeyen
Bir çift kara gözümle gişe filmi kadar umarsız
Seyretmem ve susmam gerektiğini bilerek.
Ötekinin olmaması için bizin kıyameti gerekti
O ıslak ve utangaç kimi duygulardan
Ziyadesiyle arınıp vaftiz yahut zemzem
Suyuyla arsızlığını dindirerek.
Herkesleșmeksizin ama herkesin de bir
Bütün olamayacağını yadsımaksızın
Şebekeden damlayan kanla iş birliği yapıp
Uzatmadan bitkisel hayat ve felsefi konjonktüre
Boğmadan, bilhassa inanın ki öperek.
Çok sessiz öldürdüm.
Sen gitti, biz de gidiyor şimdi,
O diye biri yok, onlar diye biri hiç yok sayemde
Hepimiz'i kurtarmak zorundaydım
En çok da ben için.

Senden bir ben çıkmasına elverișliyse de iklim
Önümüz kış, bize daha ölüm var. 

Burnunun içinden gelen bir koku gibi inkara imkan bırakmayan hali kanıma dokunuyor hayatın, dehlizlerinde biriktiğimin küflü külfeti diye sövesim geliyor sonra. Yok lan hayata değil, inanması güç de olsa hayatı seviyorum; kişilerle bir bağışıklık sorunu yaşıyorum, hepsi bu.

İnsansız bir hayatın tıpkı dumansız hava sahası gibi kaderimi bir nebze olsun steril tutacağına itimadım tam da olsa, bilincim kırmızıda dilenen çingenenin cama vurușundaki giderek artan ısrar misali set çekiyor önüme... Ekinoks bir nevi, tamiri adına irili ufaklı ve de en önemlisi kaçınılmaz yıpranmanın; ölüm kaçınılmazlığı değil ama bu, daha ziyade nefesini tutmayı gereksiz kılan oksijen ihtiyacı gibi. İçten içe hissediyorum sanki, hayatımın en olağan ilerleyișince dahi kimi önemlerim birer naașmıș ve dibi bataklık olan kirli mi kirli bir göl suyuna olabilecek en sessiz ve ağır şekilde batıyor. Umarım bu kadar ürkütücü lanse edilmesi gereken bir şey değildir bu değişim dedikleri ki, ben de hayata haksızlık etmiş olurum bu defa, "neredeyse" ödeșiriz bu sayede.
Bir şeyi çok komik bulan insanın, gülmeyi o şeyin aksi yöne dönerek sürdürmesi ironikliğinin aslında nasıl da evrensel olduğuna takıldı ister istemez aklım. Yoksa bu mutluluk dediğimiz şeyin sözgelimi görünümü dahi çıplak gözle seyredilen tutulma gibi kalıcı izler mi bırakıyor içimizde, bakamadığımız her şeyin -özellikle güzel bulduklarımızın- ortasında bir yangın mı durur dersiniz yalnız bedenimizin hissettiği ve bu bakımdan somutun dik alası olması icap ederken garip bir biçimde soyut olan bir şekilde, bizimle içre olmaya dünden razı da olsa bizim onu kaldıracak denli güçlü olmadığımızı adımızcasına kabullendiğimiz?
Bizzat cüziyetleri mi acaba tatlı ve güzel kılan her iyi anıyı, ekonomi dersinde canım hocam Özcan Yağcı'dan öğrendiğim "Azalan Marjinal Fayda Yasası" da bunu doğrular nitelikte üstelik. Dünyaya bakıyorsun çevre temizliği, hayvan türleri, temiz hava ve en çok da masumiyet azalıyor, yazık ki bir daha da artmayacak... Ben de azalıyorum aslında bakarsanız, bırak o eski azameti, şu boktan blogdan gayrı nem kaldı; ha bak yanlış anlaşılmasın, şikayetim giderek solmak değil, diğer her şeyin aksine ben azaldıkça - birilerinin hayatından çıktıkça mesela- değerimin artmaması.
Bunun yeri burası değil belki ama anlatmam lazım: Geçenlerde düşündüm ölsem cenazeme kim gelir diye, akrabalar harici kimse gelmezdi tabii. Ama aslında gelmeyeceklerinden değil, o kadar da olmadım henüz; bilmeyeceklerinden gelmeyecekler, ben söyleyemedikten sonra öldüğümü nereden bilsinler? (işte trajikomik budur) En samimi dostlarım dahi -şayet geçersem şu ya da bu şekilde akıllarından- kuru ve muhtemelen hele ölüm söz konusu olduğunda hayli kısa sayılabilecek bir merakla sınırlı kalacaklar en fazla, hatta eminim bazıları bununla yetinmeksizin ölmem ihtimalini aklına dahi getirmeyecek ve uzun zamandır onlarla iletişim kurmadığım için kendi kendilerine alınıp küsecek, hatta ve hatta beni bir yerlerden engelleyecekler bile eminim. Cidden bana bir şey olsa kim nereden bilecek? Böylesine cüzi ve silik bir hayat yaşamak böyle düşününce acıtsa da bir yandan tıpkı bir Bülent Ortaçgil yahut Vedat Sakman şarkısı gibi duru ve dingin.
İki önceki paragrafla çatışması muhtemel biçimde kabullendim bile esasen cüziyetimin verdiği konforun yanında ölümcül de olduğunu, ısınmaktan yanmaya geçmeden ne kadar zamanım olduğunu bilmiyorum lakin çabucak şöyle ya da böyle insanlılașmam gerektiği hissi hakim içimde, geç olmadan.
Eğitiyorum kendimi aslında, çok daha hoşgörülüyüm ve olamadığım yerlerde de suskunluğumu koruyorum en azından artık, hatta anlaşamayacağım en aşikar olan insana dahi bir adım atıyorum artık, sırf atmış olmak için bile olsa.
Ben elimden geleni yaptım diyorum, ben denedim, ben iyi bir adam oldum; zira böyle olunca tersi şekilde davranmak gerekse bile vicdanınız rahat olduğundan, öfke kusmak iki kat daha randımanlı oluyor doğrusu.

Geceler uzun düşler cüzi.

Emine Bulut'a ve kızına, gaspçıların öldürdüğü delikanlıya, Diyarbakır'da evlatlarını örgütten kurtarmaya çırpınan ailelere, Kaz dağları ve diğer talan edilen her türlü güzelliğe, naașı bir araba bagajında taşınmaya mecbur bırakılmış Eymen'e, geçtiğimiz senelerde ölüsü karaya vuran mülteci çocuğa, homofobik suçlara, Gezi'de ölen insanlara, kaçırılıp cesedi oraya buraya bırakılan çocuklara, Çorlu'daki tren faciasında ölen insanlara, Özgecan Aslan'a, Șule Çet'e, zehirlenen sokak hayvanlarına, canı çıkana kadar hunharca kullanılan atlara, sabahın dokuzunda alkollü ticari araç sürücüsünün kırmızıda büyük bir hızla geçerek çarptığı görme engelli kızcağıza, çeşitli kurumlarda istismara uğrayan çocuklara, atanamayanlara, depremzedelere, sigortasız ișçilere, 15 Temmuz șehitlerine, öksüz ve yetimlere, bir kış günü oğlunun naașını çuvalla taşımak zorunda bırakılan adama, Ah Bir Ataș Ver türküsünün hikayesine, zorla dilendirilen insanlara, Soma'da ve diğer maden ocaklarında ölen madencilere, Münevver Karabulut'a, Sinan Çetin'in oğlunun çarptığı polis memuruna, hayat kadınlarına, borç parayla aldığı benzinle intihar eden işsize, tüm hastalara... Çok üzülüyorum, hepsine ve artık anarken başkaları adına utanıp űzüldüğüm için yazamadığımd aha fazlasına birden ve hiçbirini ayırt etmeden, bazı itlerin aksine bazı acıları birbirine karşı tutup yalnızca birine olmaksızın, çok ama çok üzülüyorum.

İnkarı gibi kendini devekușunun, kusurlarından ötürü masum ilan edilen insanların eritilmiş rafine kaderleri altında ezilenin daima diğeri olması sizi de germiyor mu? Yanisi yalıtımın sunduğu neredeyse tanrısal hislerin bir bedel olarak insanı bedeniyle dahi yalnızca bir ruh kılması gerçekten adil mi hayata karşı? Peki ya șçekimserliğin sorumluluktan kaçmak adline binaen bir fikrin merhemliği duyulmuş mu matem ikliminin pejmürde ve kesinlikle birbirinden bağımsız normları karşısında. Coğrafya kader olmasaydı...

Birine bana benzeme dediğimde kendimi kötü biri olarak gördüğümü sanması ilginç geliyor, halbuki ben içinde bulunduğum durumu kastediyorumdur muhtemelen. Sen de benzeme bana okuyucu, benim gibi yaralı halinle cesur bir tavır takınıp da yaranı sergilememelisin -burada olduğu üzere- belkide; zira korkmaman, korkmadığının başına gelmesine engel değil yazık ki.
İçten birilerinin eksikliği her birinizde nasıl açlık kadar keskin bir ihtiyaç halini aldı diye hayret ederken, öte yandan nefes alan herhangi bir şeyle herhangi bir ilişki kurmaktan acılı fakat bilhassa tutkulu da bir şekilde şiddetle kaçınmamın nesi mantıksız ki? Asosyallik bir kabuktu; kırmaya çalıştığım kabuğun beni koruduğunu ben bininci defa anarken, başkaları hala farkına bile varmadı. Bir önceki yazıya binaen: Güvende olmak mutlu olmaktan mühimdir mi demeli, zira güvenli mutsuzluğumuzun yara almış ve acılı halimize ağır basacağı aşikar da.
Arayan bulur belki cidden mevlasını, buna hala çokça inanıyorum nasılsa; beni asıl sıkıntıya sokan, sonunda mevlayı bulacak olmamıza karşın ona varana kadar bulduğumuz belalar. Peki ya bu belaların vahameti, mevlayı bulmaktan caydıracak kadar fazlaysa? Suçlu mudur cayan, birine dayanamadı diye kızabilir misiniz? Siz bu soruyla oyalanırken ben de yaşamak için bahane bulmaya devam edeyim, hadi selametle...