Acaba geçmişim geleceğimden çok uzak mıdır? Umarım. Keşke şimdimden de uzak olsaydı... Ah ne zor oldu bu durum, kalan en eski en büyük arkadaşlarımdan biriyle birebir aynı acıyı ve aynı özlemi çektiğimizi öğrenmek tesadüfen. Ne güzeldi o günlerimiz, aramızda kilometreler ve ardımızda kötü anılar, insanlar yokken; şimdilerde yıkıma sebebiyet veren bu arsız öfkemiz henüz bizim dahi değilken... Kafada

Hadi durmaktan iyi bir şey söyleyin bana? Söyleyemezsiniz. Bir durmak var, zamandan, mekandan, kişi ve kurmlardan tümüyle bağımsız, sadece olmak kadar bir durmak. Öyle bir durmak ki akıp giden hayatın içerisinde her şey bulanırken bir yerlerde göze batıcı belirginlikle kendi kendine... Aidiyeti boşver, çabaları boşver, insanları ve hayalleri boşver, olup biteni boşver, dur işte! Zira durup bakmalar uzadıkça

Bugün yine ben anlatacağım ama artık sen de yorum yapacaksın tamam mı okuyucu? Hatta üzgünüm ama artık sana zorla empati yaptıracağım, zira temiz deliriyorum boş duvarlarca ki bu iyiye alamet değil, en azından başkaları için. En nefret ettiğin insanı getir gözünün önünde hayatta, aynı ortamda yer almaya dahi katlanamadığın ve adını dahi duyunca küplere bindiğin, ilk gördüğün andan

Sabit bir noktaya bakarak, düşesi geliyor insanın. Hani filmlerde adamın biri vurulur da böyle ağır ağır, ığıl ığıl bırakır ya kendini yere, onun gibi işte. Düşerken neyi düşünür acaba insan, hayır hayır hayatın bir film şeridi gibi geçmesini falan kastetmiyorum; bu bana film şeridinin yanışını anımsatıyor daha ziyade. Düşesim var ama bu defa tutulasım yok lakin işe bak,