Gelelim tam bir efsaneye, Demirkubuz bu defa kendi çalıp kendi oynuyor ve bizi uyuz ederek bir şeyler anlatmaya da dünden razı gibi görünüyor. Ahmet'ten daha filmin ilk saniyelerinde iğreniyoruz, Ahmet karısını aldatan bir adam; derken yine aynı saniyeler içinde muazzam bir duygu geçişi yaşıyoruz, zira Ahmet'ten haber alamayan karısı ve kızı o gece ölüyor. Onlara üzülüyoruz ama Ahmet'e kızgınlığımız gittikçe artıyor, vurdumduymazlığın gözüne vuruyor, film boyunca "Böyle bir adam olabilir mi ya?!" modunda sabit kalıyoruz deyim yerindeyse.

Ahmet akademisyen, kültürlü, Genç Werther'in Acıları falan okuyor, saygın bir adam; o sevilip sayıldıkça biz uyuz oluyoruz, bizim vicdan sızlamamız bir an olsun eksilmiyor, sürekli başkalarıyla, üstelik onların da ağzına tükürecek kadar bir kibirle! Demirkubuz'un sert realizminin göstergesi nü sahneler ise nefretimizi neredeyse gerçeğe dönüştürüyor; gerçi bu hususta kendisinin surat yapısının da büyük payı olduğu kesin, biraz gülebil be adam.
Tam Ahmet'ten ümidi kesiyoruz, bu vurdumduymaz böyle bok yoluna kadar gider diyoruz ama o da ne? Ahmet yardımcının çocuğuna forma hediye ediyor, karısıyla kızının videosunu seyrediyor, gece ufaktan göz yaşı akıtıyor... Allah Allah diyoruz ve göz kırpmamaya devam ediyoruz.

Bulantı tam anlamıyla ismi ile müsemma bir film, midemizi bulandırıyor ama... Amalarla devam ediyoruz izlemeye. Bir yerden sonra Yeraltı'nın tekrarı haline geliyor fakat hala izlenilesi, zannedersem bu noktada ise tamamen Zeki Demirkubuz'un ne istediğini bilmesi etkili. Ufak bir nöbet ile belki tehlikeye girdiğinin, hatta hayatın kısalığının ve yaptığı saçmalıkların ağırdan ağırdan farkına varan Ahmet halen burnundan kıl aldırmamaya niyetliyken ufak ufak, yavaş yavaş kendi içine yenik düşüyor ve işte bu görülmeye değer. İnsanın egosunu, vurdumduymazlığını ve benzeri pek çok durumu son dozda ama sakin sakin, derin derin işleyerek anlatan bu filmin selam çakmaması ise elbette ki olanaksız. Gözlerimiz son sahnede bütünleşiyor, elektrik kesintisi, mum ışığı, bu sanki Winter Sleep'ten tanıdık geliyor. Peki Demirkubuz neden hem Yeraltı hem Bulantı'nın sonunda aynı kompozisyonu kullanıyor?

Sanki Ahmet Haşim'in "Acılar gece çözülür." sözünü çokça düşünmüş gibi Muharrem'in de Ahmet'in de kırılma noktaları karanlıkta, her şeyin sessiz ve salt öylece durduğu bir anda, varlık, yokluk ve yok oluşun esrarengiz ahenginde, en dipteki, en az kalmış, yok olmaya yüz tutmuş duyguların bile ağırdan yükseldiği o vakitlerde. Soluk alış verişlerini duyuyoruz, hatta böyle başlayıp bitene kadar sıkça devam ediyor, peki bu nefes almak mevzusu devamlılığın verdiği azabı mı müjdeliyor bize yoksa yaşayan herkesin ikinci bir şansının olduğunu mu? Cevap: Hiçbiri. Bulantı'da duyduğumuz nefes ve ıslık sesleri artık yaklaşan vicdanın ta kendisi. "Acaba bunu da yapar mı, bu kadına da mı?" diye bile düşünebilecek boyuta geldiğimiz, artık Ahmet'ten gelecek herhangi davranışı yadırgayamayacak kadar savunmasız olup, celallenmekle acımak arasında kaldığımız sessiz fakat gerilimli bir anda Demirkubuz salıveriyor bizi, Ahmet'in gözyaşlarıyla. Düne kadar Ahmet'e karşı her kötü hissi besleyebilen kendimiz, Ahmet ağlayınca nasıl Ahmet ile rahatlar hale geldiğimizi sorgular oluyoruz ve işte filmin anahtarı da bu: Zira biz Ahmet'e kızarken dahi onunla empati yapmaktaydık fakat başlarda hiç de kendine kızdığını belli etmiyordu, işte realizm de burada başlıyor. Ahmet'ten kendimize döndük, şöyle uzunca baktık, ıslık sesleri yükselirken dedik ki:Ben Ahmet denen kötü bir adamı anlıyorum.

Bunu söylediğimiz için kendimize kızmadık çünkü kötü olduğunu bildiğimiz hatta kötü hisler beslediğimiz birini anlayabilmenin hayretine düşmekle meşguldük, işte sinemada ters köşe böyle yapılır diyerek yiğide hakkını vermekten yana bitiriyorum bu değerlendirmeyi ben. Son bir söz de söylemeyi ihmal etmiyorum tabii ki, belki de Ahmet'i anlamamızı anlamlandıracak bir ayrıntı ise Ercan Kesal'ın canlandırdığı doktorun tiradında saklı; onu sanki böyle yapan biraz da yalnız yaşaması, yalnız derken  aslında pek çok kişi olması fakat bir şekilde kimsenin bir yeri dolduramaması... Tam burada en başa dönüyoruz, trajedinin patladığı o geceye, o açılmayan telefonun zangırtısına, bu defa da diyoruz ki: O gece karısı ve kızı Ahmet'in içine girdi, önce giderek çömeldi, sonrasındaysa oturdu kaldı ve nihayet gözyaşlarıyla, kendi berbatlığını kabul ederek vicdan azabı çekişiyle de kalktı. O ağlama bir vicdan azabı mıydı, yoksa sadece genel bir birikmişlik miydi karar sizin, oysa ben Demirkubuz kadar acımasız olamayacağım, Ahmet kendi bitmeyecek cezasını kendine vermeye başlayarak olgunluğa erişmiştir o gece.

İşte bu değerlendirme belki de yapacağım en önemli değerlendirme, aslında vaktinde bu filmin çok güzel bir değerlendirmesini performans ödevi olarak sunmuştum ama tahminimce şuan tarihe karışmıştır. Bu değerlendirmeye önemli dememin sebebi buradaki psikolojik ve sosyal bazı tahlilleri kendi hayatımda da sıklıkla yakalamam. İzninizle başlıyorum.

Filmin kurgusundan kısaca bahsedelim: Çeşitli zaman atlamaları filmin derinliğini olumlu yönde etkilerken anlamayı biraz olsun güçleştiriyor ancak seyirci ne olduğunu bilmese de bir şey olduğundan haberdar; o muallak sürenin atlanmış olması hikayeyi kurtarıyor aslında. Filmimiz aslında felsefi bir krizi konu alıyor denebilir, unutulan bir şey var değil midir ya da olmamış mıdır şeklinde basit bir soruyu ilerlete ilerlete filmin derinine iniyorsunuz; yalnızca varlık değil, davranış felsefesi de hikayede oldukça söz sahibi.
Karakterimiz Joel Barish kendi halinde bir adam, sakin, belki asosyal, bu halinden ise mutlu olduğu söylenemez. Derken işin içine Clementine giriyor, canlı biri, Joel'un yer yer saçmalaşan dinginliğini üzerinden atabilecek kadar hem de. Çatışmayı doğuran ise Clementine'ın fevriliğidir, filmin başından beri bunu görürüz ve artık uzunca bir süre Joel'in Clementine ile yaşaması gereken tartışma yahut her ne derseniz o şeyi kendi kendine yaşayıp ruh hallerinden ruh hallerine sürüklenmesine seyirci kalırız.
Tüm bunlar yetmiyormuş gibi bir de onun bunun hafızasını spariş usulü silen doktorlar vardır, ne var ki bunların birbirlerine de oyunları çıkmıştır falan, özellikle o Patrick şerefsizin tekidir.

Neyse, konumuza dönelim...
Filmin ikinci dalgalanmaları Joel'in hazmedemeyişi ile şekillenir, kendi kendine onca fikrin arasında, sevgi ile nefret arasında sürüklenirken, bir yandan kendine acıyıp bir yandan özleyip bir yandan da ona kızarken misilleme yapmaya karar verir. Unutulmuş biri olarak yaşamak ile unutanı iyi kötü her şeyi de unutmak pahasına unutmaya çalışmak ayrımıyla baş başa kalan Joel, sildirme işlemi yaklaştıkça içindeki geri dönüş fikrinin alevlendiğini seyirciye işaret eder, ne var ki geri dönüş yoktur artık. Kendi evinde, kendi yatağında anıları ile baş başa kalır, Clementine'ın vurdumduymazlığı ile kopan o büyük fırtınaya biz de seyirci oluruz, Joel bir anlık yanlış bir cümle sarf etmiştir, öyle bir durumda hangisi haklıdır, aslında ikisi de haklı değildir de olan nedir, ne yapmaları gerekir derken tam kendi başımıza kafayı yiyecek hale geliriz ve şerefsiz Patrick bizi daha da sinirlendirir.

Tüm bunlar olurken Joel'in iç sancısı dışına çıkar, içindeki Clem'e yarın sabah olmayacağını söyler; aynı anda Patrick'in şerefsizliğini öğrenir ve içindeki öfke yerini belirsizliğe bırakır. Anılar, anılar, anılar... Birbirlerine ettikleri bütün o laflar teker teker gözlerinin önünden geçer, ardından güzel anlar; tam güzel anılar biraz kalbini yumuşatmaya başlamışken bir bir silinir bu defa ve bay Barish nihayet pişman olur. Öte yandan Patrick ile ise, bir başkasının anılarına, daha doğrusu hayatına sahip olarak o olmak mümkün müdürün derdine düşeriz.

Filmin kilit noktasının ilk sessizliğini, doktorların aynı silme işlemini birbirlerine de uyguladıklarını öğrendiğimizde duyarız, bu noktadan sonra film dört taraflı salt pişmanlık unsurları ile bezelidir, neyse ki Joel ve Clem için hala bir umut söz konusudur.
Kadın doktor kendi hafızasının silindiğini öğrenmesinin sağladığı pişmanlıkla fitili ateşlemiştir ve filmin en önemli kısmı başlar; bu sırada zamanda bir atlama daha yaşanır ve ikisi de birbirini sildirmiş olan çiftimiz her nasıl oluyorsa yeniden tanışmıştır, tam iş dejavuya kayacak iken birbirlerini sildiklerini öğrenirler; doktora bıraktıkları notlar ise hem kendileri hem birbirleri ile bir yüzleşmedir. Tam yeni bir dalga geliyor dediğimiz anda filmin anahtarı Clementine'in ağzından çıkar: "Sakinleşelim ve öyle düşünelim".

Artık her şey farklıdır, filmde felsefi olarak da üçüncü bir boyuta erişilmiştir; en hassas dönemlerinde kayda aldıkları sözlerini hafızaları kayıpken dinlerler ve mantıksızlığını görürler, bu noktada yalnızca birkaç üst üste gelişin nelere sebebiyet verdiğini, aslında pek çok şeyin de göründüğü kadar buz dağı olmadığını seyirciye hüzünle ve dev bir tokat olarak vurur film. İki karaktere de sakinlik hakimdir ve ikisi de hem kendilerinin hem de birbirlerinin yapmış olduklarının aslında fevri birer davranış olduğunu fark ederler ve artık durmak zamanıdır, Joel bunu son sözü ile vurgular: "Bekle, sadece biraz bekle işte... Biraz... Bekle." Bu filmin en sevdiğim yanı budur, seyirciye verilmesi gereken erdem doğrudan diyaloglar üzerinden verilir, gelişen olaylar ise sadece filmin felsefi birer süsüdür. Örneğin sonunda Clementine tekrar aynı şeyin yaşanmasından korktuğunda Joel sadece "Tamam" der ki bu da erdeme ulaştığının göstergesidir.

Değerlendirmenin buraya kadarki kısmını filmi anlatarak ilerlettiğim için pek değerlendirme gibi durmasa da öyle yapmak zorundaydım, çünkü bu film A'dan Z'ye empatiyle kurulu bir film, kendinizi sahnelere yeterince veremediğiniz müddetçe elinizde olacak olan yalnızca boş bir levha. Film kendi mesajını bir bütün olarak veriyor, bunu öyle ustalıkla yapıyor ki izleyen kişi aksi yönde bir reaksiyon gösteremiyor; Patrick'e hiddetleniyor Joel ile Clementine'a ise hem üzülüp hem kızıyor vs. Bu yönden esasen tam bir türk filmi, peki verdiği mesaj? Aslında biraz olsun sakin olmaya çalışarak her şeyin yoluna konabileceği gibisinden bir mesaj. Kaldı ki günlük hayatta da insanın başına gelebilen, iki tarafın da hem haklı hem haksız olması durumu seyirciyi filmi derhal kapatmak yahut sonuna dek gözünü kırpmadan izlemek gibi bir ayrımın gölgesinde yaşatıyor. Garip bir şekilde su gibi geçen bir saat kırk yedi dakikanın neticesinde ise film hakkında yorum yapmadan önce kendi hayatınızı ve ilişkilerinizi sorgulamaya başlıyorsunuz, bu yönüyle didaktik kere didaktik bir film. Seyirciye başlarda taraf tutturup sonradan işi eşit bir konuma getirerek insanın hayatta her daim gafil olduğunu ve emin olmamak gereksinimini yüzüne çarpan Eternal Sunshine of The Spotness Mind, sofistlere de bir selam çakıyor mu dersiniz? Empati kere empati diyerek sonlandırmak istiyorum bu değerlendirmeyi, ne hikmetse bu filmi "Sil Baştan" olarak çeviren ile ise bir türlü empati kuramıyorum.

Chuck Palahniuk (umarım doğru yazmışımdır) romanının Fincher sinemasındaki nefesi diyebileceğimiz Fight Club, artık herkesin diline doladığı üzere bir "tüketim toplumu" eleştirisi.
Bunları herkes biliyor, herkes bu filmde popülizmin, tüketim savaşının, standardize edilmiş yaşamın, beyaz yakalılığın gündem olduğundan haberdar zaten. Peki yıllar sonra, yıl 2017'de bile aynı lafları geveleyip prim mi kasacağız? Elbette hayır, çünkü bu filmin üçüncü bir yüzü daha var.

Aslında filmin en başından dikkat çekilen noktalar daha farklı, bir tüketim toplumunun varlığının yanısıra insanların bunun bir parçası olduklarının bilincinde olduklarını, "bundan rahatsız olduklarını" fakat kendilerini durduramayacak düzeyde olduklarını anlamak mümkün. Hastalık gruplarını ele alalım; birbirine sarılıp ağlayan insanlar, bu gerçekten acıklı fakat aslında insanların orada birbirleriyle paylaştıkları şey hastalık falan değil, telepatik yönden bambaşka bir iletişim var. Mesela akciğer kanseri grubunun (filmde yoktu muhtemelen ama) birbirine yakındığı şey esasen akciğer kanseri olmaları değil, herkes Malboro kullanıyor diye Malboro'ya başlamış olmaları, Winston'ın hayatlarına girmiş olması... Hepsi içten içe hastadan öte pişmanlar ve vicdanlarını kurcalayan bu şeyi hastalıklarının arkasına gömerek birbirlerine sessizce itiraf ediyorlar çünkü Amerikan toplumundalar, bayraklarla bu ifade ediliyor; o şaşanın, o düşünce özgürlüğünün içinde aslında farklarını gizlice yaşamak zorundalar, daha doğrusu kendilerine ait olan son fikirlerini, tıpkı sağlıklı kalmış son bir hücre gibi. Bu açıdan bence George Orwell'e de selam çakan bir film.

Kaldı ki bu insanların bir de iç hesaplaşmaları var, kusursuzluk dürtüsüyle yanlışa gittiklerini fark edenler bir kusur yaratmaya vücutlarından başlıyor; kırılmış bir burun, yamulmuş bir çene yahut yerinden oynamış bir kaburga kemiği onları nihayet diğerlerinden farklı kılabiliyor ve normale dönmek için anormalin gözüne vurdukları bir duruma sürükleniyorlar, çünkü eskisinden iyi hissediyorlar; zira yalanmış konfor, keyif, hepsi sadece katlanıp giden fazlalıklarmış, öyle ki ana karakterimizin evi patladığında çok da sorun etmiyor, normalde böyle bir toplumdaki birinin çıldırması gerekenden eser yok hatta; rahatlıyor adam, onlarsız da yapabildiğini görüp kendini biraz olsun güçlü hissediyor ve bu güç Dövüş Kulübü'nü kuruyor, öyle ki çekilen ilk yumruk gerçek bir yumruk.
Ana karakterimizin şizofren olması ve aykırı, daha çok Nietzsche'mtrak bir Tyler Durden oluşturması bu noktadan itibaren anlaşılabilir; kendisine zaten başından beri karşıydı, kendisine çok karşıydı fakat artık onun benliği olmaktan çıkmış o şey "güya" düzen gibi kavramlarla öylesine kafayı bozmuştu ki dışarıdan bir yardıma ihtiyaç vardı, bu yardımlar içerisinde en bayıldığım ise eline sabun dökülen o iç ve dış çatışmalı sahne... Bu hususta Tyler'dan önce Marla geliyor, Marla esasen Tyler'ın oluşmasında doğrudan bir köprü, hatta bana sorarsanız Tyler'ın ta kendisi; tam da bu yüzden ana karakterimiz Marla ile Tyler'ın birlikte olduğunu tasarlıyor ve Marla'yı kıskanıyor, Tyler'dan çok Marla'yı kıskanıp ondan etkileniyor; Tyler ise kendisi için oluşturduğu bir kamçı, tıpkı zihninizin derinliklerinde dolaşan küçük bir adamın sizin bütün zayıf noktalarınızı bilmesi gibi, ana karakterimiz de zihninin derinliklerinden, artık kontrol edemediği dış benliğine bir kaçış haritası çiziyor, haritanın adı Tyler Durden. Bu noktada herkes Tyler'ı bir idol olarak gördüğü fikrine kapılıyor ilk başta, fakat öyle olsaydı asla -Tyler'ın ısrarlarına rağmen bile asla- onun önüne geçemezdi; ona tüm bunları yaptıran aslında rekabet dürtüsüdür, zaten her kavga da bir rekabettir.

Kavga, cinsellik vs. Olay basit, aşırıya kaçmış düzenden ideal düzene alçalmak amacıyla bir süreliğine kötü olmak; bunu buz tutmuş bir suyu ılıştırmak için lav dökmekle bir tutabiliriz. Asıl konu yine taviz vermekte bitiyor, vücudundan taviz vermek, mallarından taviz vermek, yahut değer algıladığın herhangi şeylerden... Bu yönüyle Fight Club'un bir sahnesinin uçan balonda çekilmesi ve karakterlerin aşağıya ağırlık atması bence hoş olurdu fakat film buna gerek bırakmış mı derseniz hayır.
Bu filmin asıl kavgası şirketlerle değil, şirketler insanların tepesine binmemiş, silah zoruyla bunu yaptırmamış ki; hedef alınan şey doğrudan insanların kendi hırsları, en iyi olma, en güzel olma, en bilmem ne olma... Kapital düzenin yıkılması son sahnedeki bina yıkımı ile sembolize ediliyor fakat kapital düzen aslında çoktan yıkılabildi filmde, ana karakterimiz yavaş yavaş kendi sandığı o sosyopattan taviz verebildiğinde, en nihayetinde Marla'yı kabul edebildiğinde; kaldı ki kulübü kurup bu kadar adamı toplayabilmesi de bunun kanıtı, bu değişimi göstermeye hazır fakat lidersiz bir kitle vardı ve o kitleye lider oldu, kitle ise ona kendi olma şansını tanıdı: Space Monkeys.

Azınlık olmanın bir strateji gerektirdiği aşikar, bu grupta ise strateji toplumun aksine rahat olmak, rahatın biraz daha ötesine gidip sergüzeşt olmak; kaldı ki kendilerini kaybettiklerinin bilincinde olan bu kimseler, artık kaybedecek bir şeyleri olmamasıyla fedaileşiyor; buysa politik yahut ekonomik bir kaygının ötesinde, sosyal psikolojideki "kartopu etkisi" tabir ettiğimiz sürece karşı bir baş kaldırı, filmin asıl konusu bu işte, kartopu etkisi.
Kartopu etkisinin yarattığı hırs insanlara yükseldiklerini hissettirirken asıl çöküşün farkına varmıyorlar, tıpkı asansörün yukarı çıkarken binanın yere batması gibi bir durum ve ne yazık ki binanın batış ivmesi daha hızlı, sonuç ise kölelik. Burada kişiler aslında sermayenin değil kendi köleleri, çünkü eğer sermayenin kölesi olsalardı bunu ayıkmaları daha kısa sürecekti -ki sermayenin isteği asla bu olamaz- fakat insanın aradığı şeyin var olduğu ilk yer, onu aramaya başlamasından itibaren aklıdır. Her türlü kasa kazanıyor; kendilerini şirketler uğruna feda ediyor gibi gözüküyorlar, gerçekten öyle olsaydı yine şirketler kazanacaklardı, kendileri için çalışıyorlar ve yine şirketlerden alıp başka şirketlere... Sonrası döner sermaye, derken lobiler...

Bir diğer önemli detay: Ana karakterimiz Tyler'la karşılaşmadan önce uçak kazası hayal ediyor, sigorta şirketinin iş uçuşlarında ölüme verdiği ekstra paya binaen; bunu kullanamayacak olması o an umurunda bile değil, fakat filmin yine son dakikalarında, başına silah dayandığında artık bir şeylerden endişe ediyor, çünkü gerçekten değer verdiği bir şeyler var, bu ya mücadelesi ya Marla ya da başka bir şey ama var. Nihayetinde Fincher yapacağını yapıyor ve başrolümüz yıkımı pantolonsuz seyrediyor. Filmin pek kimsenin dikkatini çekmemiş bir kırılma noktası ise bu, beyaz yakalı dünyasının yıkılmasından çok, insanların kimi zaman büyük gördüğü şeylerin bile aldırış edilmeyecek bir hal alabilmesi. Öyleyse çılgınca çirkinleşip onlarca I Phone almaktansa biraz pantolonsuz oturup tadını mı çıkarmalıyız dersiniz? Geç bile kaldık.☺
Eğer filmin başında her filmin başında görülen uyarıdan sonra bir adet daha olduğu, Tyler'ın ilk karşılaşmadan önce de bazı sahnelerde var olduğu, filmin her sahnesinde en az 1 adet Starbucks bardağı kullanıldığı yahut filmin son sahnesinde bir saniyeliğine başka bir görüntünün girdiği gibi sıkıcı ayrıntıları duymak istiyorsanız üzgünüm, bu eleştiri burada biter.

Film, izleyiciyi büyülemek gibi bir amacının olduğunu dahi sakınmadan ortaya koyuyor, bunu sahne geçişlerinde, hatta filmin direkt başında yapılan alıntılardan anlamak mümkün; bununla da sınırlı değil, örneğin müzikaltı sahnelerde kullanılan müziklerden biri Lacrimosa, hikayesi itibariyle filmle örtüşen bir beste, gerçi artık her filmde kullanılmaya başlandığından cılkı çıktı.
Öte yandan filmde kullanılan renk kompozisyonları ve çeşitli çekim kuralları (simetri, üç birlik...) dikkate değerdi, her ne kadar kırmızı ağırlıklı uzakdoğulu sahnelerinde dublaj yahut altyazı zahmetine katlanılmamışsa da az biraz ingilizceniz varsa filmin aforizma kustuğunu (olumlu anlamda) algılayabiliyorsunuz.

Esasen filmin ana karakteri bay Green olsa da, diğer karakterlere de iç devinim olarak o kadar çok pay düşüyor ki; benim önemli gördüğüm karakterler sanıldığı gibi Avi ve Zach değil, onlar sadece paravan görevi görüyor, hatta bana sorarsanız filmin kendi içindeki anlamı kendinde yansıtıp sonradan seyirciyi etkilemesi için bilinçli oluşturulmuş karakterler; şöyle ki başından beri bu adamlarda bir kıllık olduğunu seyirci seziyor ve onlara odaklanıyor, onlar her şeyi bilecek ve falan filan... Tüm bu gidişat sorunsuz ilerlerken perde arkasında asıl olay dönüyor: Bay Gold.
Bay gold kesinlikle bir metafor, zaten çok net olmasa bile, bunu anladıktan sonra gerçeğe dönüyor karakterimiz.


Aslında karakterlerin çok boyutluluğunu yalnızca üçüne indirgemek mümkün: Nişancı, Macha ve bay Green.
Nişancının yaşadığı şey kendi mükemmelliği ile arasındakinin yanında vicdanı ile de bir savaş, Macha desen tamamen kazanmak, saygınlık ve otorite üzerine yaşayan ve bunu açıkça belli edebilecek kadar zayıf, bir şeylerin arkasına saklanacak kadar da tipik bir karakter. Gel gelelim Bay Green'e; uğradığı bir ihanet var, bu ihanetin sonrasında işleri yoluna koyuyor ve hemen ardından onca bilgi ile hortumladığı paralar ondan alınacak... Bu hangimizin başına gelse sinir bozardı fakat burada agresif tutum sergilemeyi engelleyen, önlenemez ve pahabiçilmez bir unsur daha var: Yaşama güdüsü.
İlk olarak param mı hayatım mı diyerek bir seçim yaptı ve taviz verebildi, sonrasında sağlığının yerinde olduğunu öğrendi fakat yine de orada kaldı, yine de o adamlarla kaldı; kapalı alan korkusu olduğu halde onu belki de ömründe ilk defa asansöre bindirebilmiş bu adamlara bir minnet mi duydu dersiniz? Hayır, oyunun sonunu görmek istedi, tıpkı filmin izleyiciden istediği gibi; kumarda da bu böyledir, rakibin devam hırsını törpülemek üzerine kuruludur çoğu oyun, ki böylece her şeyini verdiğinden emin olana kadar durmak bilmesin. Neyse ki burada başka bir nokta var, çok can alıcı bir nokta; adamımız Green kalabildi çünkü rahatladığını gördü, bir şeyleri bırakabildiğinde, hırslarını bırakabildiğinde kafasının da aynı oranda boşaldığını gördü ve nihayetinde filmin seyirciyi vardırmak istediği noktaya, filmin ikinci ve gerçek yüzünden vardı.

Filmin büyük kısmını ego konusunun oluşturduğuna insanları ikna etmek için uzun uğraşlar verildiğini başından sonuna görmekteyiz, oysa filmin asıl anahtarı aranılan şeyin asla bakılmayacak bir yerde olması; bir şeyi aramaya başladığımızdan itibaren aklımızdadır ve onu düşünmekten onun aklımızda olduğunu hiç düşünemeyiz; peki ya aklımızda olan, o şeyin varlığından daha fazlasıysa? İşte bu filmi klasik bir mafya filminden yahut psikolojik içerikli filmden ayıran bu; herhangi bir seyirci en başından o iki mechul adamın Avi ve Zach olduğunu bilir zaten fakat yine de öğrenmek ister; filmde de bahsedildiği üzere kafasındaki sesi kendisi sanar: "İzle ve öğren." Seyirciyi tam bu anda olgunluk doruğuna ulaştırıyor işte Revolver, açık açık ilerleyip yine de seyirciye bildiği şeyi izlettirebilip, zamanından ve biraz da düşüncelerinden onu feragat ettirip gerçek doyuma eriştirdiğinde. O yüzden kanımca bu filmi kendi başına bir canlı olarak değerlendirmek daha isabetli.
Belki de Guy Ritchie'nin amansız bir fantezisidir bu, zira biraz da sinir bozucu; öylesine sinir bozucu ki insan başından beri "BEN DİDAKTİĞİM!" diye bağıran bu filme sinirleri bozulacakken kendine dönüp bu sinir bozukluğunun kendini büyük görmesi, bir diğer deyişle egosundan kaynaklı olduğunu düşünüp duraksıyor. Şimdi neden canlı dediğimi anladınız mı? Tıpkı filmde vurgu yapıldığı gibi "basit" ve canlı.

Bu film başka, evet bu film bambaşka; Demirkubuz işi olduğu için değil, Ankara'da geçtiği için de değil, dünyadaki herkesin kendinden bir parça bulabileceği kesin olan bir film olduğu için, şayet kendini kandıranları saymazsak.
Demirkubuz yine aykırı, filmin adı kadar da yeraltı üslubuyla sesleniyor bize, bu defa Muharrem'i alet ediyor kendine, evet Muharrrem'le adeta bir oyuncak gibi oynuyor... Demirkubuz'un patatesi yahut olmazsa olmazmışcasına adlettiği -ki bu tartışmaya açıktır- nü sahneleri bu filmde de varlığını koruyor, Yeraltı da esasen kardeşleriyle aynı doğrultuda ilerliyor; zannediyorum Nuri Bilge kırılması olarak adlandırdığım Kış Uykusu'ndan beridir Türk sinemasının oturmamış kibirli rolleri Demirkubuz'un tekeline girmiş durumda, Bulantı'yı izleyenler ne dediğimi daha net anlayacaktır.
Burada durum Bulantı'dan biraz farklı; Bulantı'da salt bir ego kendini gösterirken Yeraltı biraz daha aşağılık kompleksinden türüyor.
Muharrem sıradan bir adam, Muharrem o kadar sıradan ki... Ben sıkıcıyım ve sıkılıyorum diye bağırıyor adeta Muharrem, uzun ve sessiz sahnelerde bunun ayırdına varmak daha da mümkün. Muharrem'e en yakın olan karakterimiz Türkan; Muharrem, Türkan'ın anlatılarından yola çıkarak Cevdet karakteri ile hırçın bir empati kuruyor, ona bunu yaptıran yegâne şey ise otorite. Kimsenin üzerinde bir otoritesi olmadığını "bilen" bir Muharrem için kötü yönlü de olsa bir otorite gerçekleştirme fikri filmin daha ilk sahnelerinde filizleniyor. Demirkubuz burada bir es veriyor.
Muharrem'in bağırmaları, çağırmaları, ulumaları... Yalnızca ve yalnızca Türkan kaynaklı gelişen bu olaylar aslında bizi bir başka olayın doğrudan göbeğine atıyor: Cevat ve Ankara Sıkıntısı.
Ankara Sıkıntısı ismi Nuri Bilge'nin Mayıs Sıkıntısı'na bir selam çakmak mıdır bilemem ama Muharren artık iyice ileri gidiyor; soysal özgürlüğü olsa da sosyal becerisi olmayan ve bunu bir yandan kabul edip bir yandan da sanki evrim teorisine atıfta bulunurcasına güçlü olma, savaşma dürtüsü gösteriyor, bunuysa bizzat kendi, "Her şey ile aramda gizli bir kavga başladı..." diyerek vurguluyor. Kendini hem üstün hem ikinci sınıf gören Muharrem'imiz, Cevat'ın başarısından alamadığı hırsını karanlık bir hayatla almaya kararlı, öncelikle cinsel yönden olmak üzere hırçınlaşıyor, rahatlamak uğruna başıbozuk olmayı tercih eder hale geliyor ve sonunda bir yıkı... Hayır yıkım değil.
Her şeye rağmen Muharrem'in içinde bir şey var, tüm bunlar olurken bir yandan ufak ufak "Ben böyle biri değilim"in firelerini vermeye başlıyor, esasen etrafa duyduğu aşırı da sebepsiz olmayan bu kin ve öfkenin dibinde varoluş ve takdir mücadelesinin yattığını müjdelemek isterken sanki bütün iletişim hatları kilitliymiş gibi sadece gözlemde kalıyor, Türkan ile Cevdet'i gözlemliyor, belgeselleri gözlemliyor ve birden bire hayvan kesiliyor, ar damarı çatlamış ve epey uzaklaşmış hırçın bir hayvan.
Muharrem'in kıllık diyebileceğimiz durumlarının önceden normal olduğu ancak sanki insanların sürekli onun bu tarafına atıfta bulunarak onu daha da büyültürken Muharrem'i küçülttüklerini ve Muharrem'in varlık savaşını ilk defa arkadaşlık etabında kaybettiğini izlenim olarak görebiliriz. Bu sayede yanlış anlaşılmalar ve vesaireler de Muharremin en kalın duvarlarını örüyor. Yemekte Dostoyevski'den yaptığı alıntı ile bile tek başınalığından utanırken onu her şeyin üzerine koyabilmek, kendini buna inandırabilmek için de elinden geleni yapıyıor, zira doğru olanın bu olduğunu o da biliyor.

Sahte güzelliktense gerçek bir yeraltı onunkisi, tek derdinin anlaşılmak, sorulmak olduğunun kendi de bilincinde fakat bunu asla dışarı vuracak biri de değil, çünkü onur... Onur ama Muharrem çok da tezat bir adam ki onuru için onurunu ayaklar altına alabiliyor ve bu durum onu daha fazla etkileyemiyor, yeterince öteki çünkü, kendine bunu hatırlatmaktan artık mazoşist bir zevk alıyor fakat hala kurtulmak için bağırıyor ve film boyu bu bağırtı kesilmiyor; bunu en güzel, duvara karşı Ormancı'yı söyleyerek, kimse yokmuş gibi dans ederek kanıtlıyor ve savaşım bitmedi diyor, iyice kaybetsem de bu benim savaşım olmalı; ancak ne var ki o bunu yaparken boşverilmesi, en temel isteğini sonuçsuz çıkarıyor: Kavgasının bilinmesi, zira başkalarında bilinmeyen bir şey onun için de var olamaz.
Derken final: Muharremin o "Ben onu istemeyeyim kimseden ama olsun." dediği şey, yani bir tutam anlayış, onun tüm ördüğü duvarlara ve savunma mekanizmalarına karşı hiç beklenmedik bir karakterden, fahişeden geliyor. Muharrem o an çözülüyor, bir diğer deyişle uluyor. Muharrem'in ilk gözyaşlarına tanık olduğumuzda biz de seyirci olarak yatışıyoruz; işte o koskoca adamın derdi, birinin onun ördüğü duvarlara direnip içeri girmesi ve çekip çıkarması.

Demirkubuz yine zor yoldan anlatmış yani, sosyal baskı, ait olma güdüsü, belki nispeten Freud'çu bir cinsellik anlayışı, hepsinin neticesinde ise bir varoluş sıkıntısı. Hepimiz bir noktada Muharrem'dik çünkü bazı şeyler anlatılmadan anlanmalıydı, hepimiz bir noktada Muharrem'dik çünkü anlatırsak sıkıntıdan kurtulacağımız şeyler çoğu zaman en derinimizdi, peki kaçımız bunu yaptı, kaçımız Muharrem gibi hırçınlaşma yoluna gitti. Muharrem kendi cevabını kendi vermişti zaten, Cevdet'in Türkan'a aşık olduğunu söylerken kendi yaptıklarına bir kılıf bulmuştu: Sevenin sevdiğine kötü davranması. Muharrem bence herkesi seviyordu, sadece onun bu manik depresif ve kibir görünümlü salt bakış açısının onda gerçekleştirdiği dikenlerin arasına bir başkasının sessizliğinin girmesi bile yeterliydi.
Ben bu filme baktığımda durmayı anlıyorum, uzunca durmayı, Cevdet'in kendi kendine uzunca durmasını, kızın elinin Muharrem'in saçlarında uzunca durmasını, Muharremin ağlayarak durmasını, Türkan'ın bıkmasına rağmen Cevdet'le durmasını ve de en önemlisi Muharrem'in kavganın en şiddetli anında durup anlamasını, kavgasının kendisiyle olduğunu. Şu cümlesi filme noktayı koyuyor esasen, değerlendirme de onunla bitsin: "İyi olmak istiyorum... Ama bırakmıyorlar. İyi olamıyorum."