Merhaba arkadaşlar, bugün önemli bir hususta şahsi edinimlerimi takdirinize sunacağım, uygun bir dille yapılacak, iğneleme içermeyen her eleştiriye sonuna kadar açığım, bilginize. Yazmayalı uzun zaman oldu, o öldü bu kaldı, kırgınlıklar giderildi, vicdan hatta akıl yeniden hesaba çekildi ve düşünceler değişime girdi, mevlam yol gösterdi. Anladım ki sahihmiş bir müsibetin bin nasihatten evla oluşu, bize "zannettirildiği" denli imkansız

Garip, yani her zamanki gibi... Şey en tuhafı ama bak, hani böyle gün gelir beklenmedik gelir ya başa... Şeyi düşün şeyi, onca şey yaşadığın biriyle onca zaman sonra "edebildiğin" öylesine o muhabbeti, havadan sudan, karşılıklı ve bilinçli fakat güzel de bir saçmalık halinde üstelik... Onun ardından gelen soluksuz sessizlik yok mu, işte beni savunmasız hissettiren de bu, öyle

Derdim birinin bu yükümü omuzlaması değil ki benim, hiçbir zaman da olmadı; bu konuda en nacizane isteğim, biriyle yaralarımızı dokundurup birbirine kaynatmaktı diyebilirim, o zaman ayrılamazdık bile. Biyolojik olarak bunun mümkün olmadığı, tenlerin asla uymayacağı söylenir durur; tenden söz eden kim oysa, evet onun da sırası var, başımı omzuna yaslamak ya da dizine koymak suretiyle bir şeyler mırıldanmak