Teveccühten Mahrumiyet
Koyunları düşünmeyin desem koyunları düşünürsünüz,peki ya beni düşünmeyin desem beni düşünür müsünüz?Çok kişiyi düşünüyorum ben,çoğunun içinde olduğu durumu,başta da sevdiklerim...
Zor bir durum olduğunda,benim de bir dönem yaşadığım bir durum olduğunda ona bundan söz etmek iğrençlik gelir bana;ne bileyim,keşke onları gerçekten tam manasıyla anladığımı onlara düşündürtmenin benden kaynaklı olmayan bir yolu bulunsa.Sen tecrübene dayanaraktan "Her şey değişecek" falan dersin ama kurduğun cümle o kadar pısırık kalır ki;üstelik bunu cümleyi kurmadan bile fark edersin,ne yapacağım diye kendi içinde dört dönüşünün dışavurumu suskunluktur;ki bence birinin çaresizliğinde edecek bir kelime dahi bulamamak,onun acitasyonunu ikiye katlamaktır...
Ne denirse densin,bunun bir stratejisi yoktur,beni düşünme diyen insan düşünülür;yok kendi kendine kafasını toplasın,düzelir bilmem ne demek adamlığa sığmaz,gerekirse kişinin zorla koluna girilir,kötü bir şey der ederse de haline verilir küsülüp alınılmaz hemen...
Ancak insanlara güvenini yitirmiş biri(yani hepimizin hayatında en az bir defa olduğu ve olacağı üzere),işte bu kişinin iyiliğini gözetmek,onu yönlendirmeye çalışmak çok çaba gerektirir,çok fazla çaba...
Olay iknada yatıyor aslında ve bu da sandığımızdan kolay,sorun olansa ikna etmeye çalıştığımız şeye kendimizi de tam ikna edememiş olmak;hikayenizin benzeştiği bir insana her şeyin düzeleceğinden söz ettikten sonra ister istemez geçmişe ve şuana bakıp aslında bundan emin olmadığınızı algılamanızla oluşan o his.Ne dediniz?Kaygı mı?Belki,ama ben olsam buna daha çok "teveccühten mahrumiyet" adını koyardım.En fenası da şey olduğu için...Şey işte...İnsanlara güvenini yitirmiş bu kişiyi suçlayamayacağınız,teselli edemeyeceğiniz,yönlendiremeyeceğiniz ama daha da önemlisi size bile güvenmesini bekleyemeyecek olmanız hem de sebepsiz yere...
Pek çok kişinin başına gelmiştir eminim,insan kendini kanıtlamak zorunda hissediyor bu açık,bir de tüm bu duruma sebep olan kişilere had bildirmek geçiyor içinden,lakin el kol bağlı;bağlı olmasa bile zaten,iyilik için dahi olsa kişinin hayatına atabileceğiniz herhangi bir adım yeterince güven yaralayıcı...
Durup beklemek mi?tek yapılabilecek o kişinin artık iyi kişilere rastlamasını umarak sırtını kahpe zamana yaslamak mı?Özür dilerim,ama böyle olmamalı,n'olursun olmasın.Dünyanın dört bir yanı zaten başkalarının yerine utanan,üzülen,acı çeken vesaire insanlarla doluyken böyle olmamalı.Misal ben yahut siz veyahut öbürü;sevdiğiniz birinin perişanlığına tanık olup insanlara güvenini yitirdiğini,bize dahi temkinli yaklaştığını gördüğümüzde gerçekten ne yapmalıyız?Yemin ederim bilmiyorum bunu,bilsem dahi bilmeye gerek duymamak için pek çok şey yapabilirdim;biz suçumuz günahımız zerre yokken bile illa kendimizde bir şey bulma çabasına girişirken,birilerinin diğerlerini umursamayışı,bir başına bırakışı,kendini hayalet gibi hissettirişi çok kanıma dokunuyor...Of...
Şu videoyu sonuna dek izleyin,bahsettiğim hali anlayacaksınızdır...
Zor bir durum olduğunda,benim de bir dönem yaşadığım bir durum olduğunda ona bundan söz etmek iğrençlik gelir bana;ne bileyim,keşke onları gerçekten tam manasıyla anladığımı onlara düşündürtmenin benden kaynaklı olmayan bir yolu bulunsa.Sen tecrübene dayanaraktan "Her şey değişecek" falan dersin ama kurduğun cümle o kadar pısırık kalır ki;üstelik bunu cümleyi kurmadan bile fark edersin,ne yapacağım diye kendi içinde dört dönüşünün dışavurumu suskunluktur;ki bence birinin çaresizliğinde edecek bir kelime dahi bulamamak,onun acitasyonunu ikiye katlamaktır...
Ne denirse densin,bunun bir stratejisi yoktur,beni düşünme diyen insan düşünülür;yok kendi kendine kafasını toplasın,düzelir bilmem ne demek adamlığa sığmaz,gerekirse kişinin zorla koluna girilir,kötü bir şey der ederse de haline verilir küsülüp alınılmaz hemen...
Ancak insanlara güvenini yitirmiş biri(yani hepimizin hayatında en az bir defa olduğu ve olacağı üzere),işte bu kişinin iyiliğini gözetmek,onu yönlendirmeye çalışmak çok çaba gerektirir,çok fazla çaba...
Olay iknada yatıyor aslında ve bu da sandığımızdan kolay,sorun olansa ikna etmeye çalıştığımız şeye kendimizi de tam ikna edememiş olmak;hikayenizin benzeştiği bir insana her şeyin düzeleceğinden söz ettikten sonra ister istemez geçmişe ve şuana bakıp aslında bundan emin olmadığınızı algılamanızla oluşan o his.Ne dediniz?Kaygı mı?Belki,ama ben olsam buna daha çok "teveccühten mahrumiyet" adını koyardım.En fenası da şey olduğu için...Şey işte...İnsanlara güvenini yitirmiş bu kişiyi suçlayamayacağınız,teselli edemeyeceğiniz,yönlendiremeyeceğiniz ama daha da önemlisi size bile güvenmesini bekleyemeyecek olmanız hem de sebepsiz yere...
Pek çok kişinin başına gelmiştir eminim,insan kendini kanıtlamak zorunda hissediyor bu açık,bir de tüm bu duruma sebep olan kişilere had bildirmek geçiyor içinden,lakin el kol bağlı;bağlı olmasa bile zaten,iyilik için dahi olsa kişinin hayatına atabileceğiniz herhangi bir adım yeterince güven yaralayıcı...
Durup beklemek mi?tek yapılabilecek o kişinin artık iyi kişilere rastlamasını umarak sırtını kahpe zamana yaslamak mı?Özür dilerim,ama böyle olmamalı,n'olursun olmasın.Dünyanın dört bir yanı zaten başkalarının yerine utanan,üzülen,acı çeken vesaire insanlarla doluyken böyle olmamalı.Misal ben yahut siz veyahut öbürü;sevdiğiniz birinin perişanlığına tanık olup insanlara güvenini yitirdiğini,bize dahi temkinli yaklaştığını gördüğümüzde gerçekten ne yapmalıyız?Yemin ederim bilmiyorum bunu,bilsem dahi bilmeye gerek duymamak için pek çok şey yapabilirdim;biz suçumuz günahımız zerre yokken bile illa kendimizde bir şey bulma çabasına girişirken,birilerinin diğerlerini umursamayışı,bir başına bırakışı,kendini hayalet gibi hissettirişi çok kanıma dokunuyor...Of...
Şu videoyu sonuna dek izleyin,bahsettiğim hali anlayacaksınızdır...