Suyum ben, hani hiç özellikle su istemez canın, sadece susayınca içer ve sonra defolur gidersin ya... İyi geliyorum demek ki ben de; sonsuz görünen sevgi ve şefkatim, o binbir özenlerim, sakınmadan üstüne titreyișim... Taa ki kendine gelene kadar insanlar, benimle işleri bittiğinde tıpkı kullanılmış adi bir mendil gibi bırakıyorlar. Benden iyisini bulana kadar yani tüm hengâme, iyi derken iki seçenekten biri bensem daima diğeri yani. Umursamıyor kimse, elime tutunup ayağa kalkan çekip gidiyor. Sormuyorlar, neden sorsunlar, tek vasfımı gerçekleştirmiş oluyorum neticede; benden başkasının sarmayacağı gibi sarıp, açık net "kusursuz" sevgimle bir yere getirdiğim insanlar, onlar da beni seviyor sandığım ama olsa olsa acıyan yahut açıkça oynayan insanlar... Mesele o insanlar da değil, mesele her seferinde hiç çekinmeden kullanılıp atılan ben.

Milâttır bugün,

Kimseye güvenemeyeceğim biliyorum artık, dünyanın en ama en iyi insanı gelsin yine de adi bir paranoya olacak içimde, haklı ve acı bir paranoya. Bugüne kadar bana en ufak zararı dokunmamış ve gerçekten uzun zamandır hayatımda olan kişilerden bile korkuyorum; sebep yok, benim sebep, yokum ben, ne zaman oldum ki?

Kimse olmasa daha iyi belki, hep öyleydi ama ben kaşındım, hep öyleydi ama umut umut diye yediler başımın etini; mezarımı kazanın da adı umut, sor bak var mı kimsenin haberi.

Hiçbir şey içten gelmiyor artık, ölümcül bir boşluğun eşiğinden bakıyorum dünyaya; en büyük öpücüklerle, en şefkatli sarılmalarla, yüzde milyon doğru sözlerle de kuşansa etrafım... Ölümüm o "acaba"dan olacak. Kimse beni inandıramayacak kendine biliyorum, üstelik onların da suçu değil; yıpranacaklar ve canları yanacak biliyorum, çok kızacaklar bana, oysa ben ne yaptım okuyucu sen söyle? Güvensem de benim suçlu, güvenmesem de; sevsem de benim acı, sevmesem de...

Beklemiyorum artık kimseyi, kimse de gelmesin zaten; sözler veriyorum, daha müsait bir gün konuşuruz gibi sözler, o günü asla getirmeyecekken yalanlar söylüyorum; kaçıyorum okuyucu artık, kalmak elzem, üstünde umut yazan yenidenler batıyor göğsüme, neler gördük geçirdik bu kadar yeter.

Söylesene okuyucu, nerede ne işim var?

Aynaları olmayan bir araba bulalım

İzin verme başımı çevirmeme, sıkı tut ellerimi

Sıkı tut beni, sevgiden bir emniyet kemeri gibi

Götür beni, Ankara'dan değil geçmişimden de

Sakın imkan verme arkama bakmama, n'olur

Geride kaldığı bile görünmesin bir şeylerin

Kaçır beni benden, bağla gerekirse.

İnme son hızdan bir tık aşağı sakın

Bir elin hep elimde olsun, öyle kapanır gözlerim

Gidelim yeter ki, bir yere varmayacakcasına

Gitme halinde olalım, başka türlüsü elzem

Ah şu dünya gözlerimle seni bir görsem

Bil ki dünden razı, hazırım en uzun yollara

Gidelim başka olmaya, bir yeni şansa gidelim

Nesini anlamadın, gitmezsek öleceğim

Acele etmen lazım, yol uzun, dinlenmeliyim

Sıkıldım, başka türlümüz mümkün olsun artık

Gidelim işte, bunca yıl kalandık da neye değdi

Kim derdi ki bir gün Alptuğ Dağ bile yorulacak kendini anlatmaktan, kaçacak. Doğrusu bu defa ben bile bilmiyordum bu kadar yorgun olduğumu, tahmin ettiğimden fersah fersah ufak bir şey bir anda öyle bir deprem çıkardı ki içimden...

Çırpınırdım eskiden anlaşmak için, uzun uzun ayrıntılı mesajlar atardım falan; şimdi sadece susmak kaldı, haklı ama mahçup bir sessizlik kaldı yalnız başucumda... Artık boșverebildiğim kesin ama karşımdakini mi kendimi mi emin değilim. En kötü cevaba bile bir tamam ve türeviyle gidiyorum adeta; siz haklısınız evet, yanıldım, boşver... 

Ben şimdi kırgın olduğumu desem ne çıkacak, ne değişecek? En fazla içimi açmış olacağım birine daha, üstelik farkında olmadan da olsa önceden de açarken kırmış birine... Susmak en temizi, neden kırıldığımın gerçekten bir önemi var mı ki? Üzgünüm ama yok galiba ya... Beni şöyle kırdın böyle incittin desem, bir yerinden tutup ya beni suçlayacak ya da her şeyi abartan olacağım biliyorum; o daha önce yapmadı gerçi bunu ama fark etmez, zira başkaları tur bindirdi.

En fenası da ne biliyor musunuz, iyi şeylere dayanamayan ve bu yüzden haklıyken bile sırf barışmak ve yeniden mutlu olmak için herkesten tereddütsüz özür dileyen ben bile... Kırgınlıklarımın geçeceğini sanmıyorum bu defa. Hep kendimi mi affedemeyeceğim, sizde sıra. 

Hem kırgın olduğumu da ben anlatacaksam zaten ohoo... İyisi mi öylece susalım, zaten gelmiyor artık kimseye laf anlatasım, anlatmak değil yaşamış olmak yorarmıș, yeni anladım. 

Haklılık da sizindir her şey de, çoktandır yok sayılırım. 

Söküp elime alsam kalbimi, atmasa acı acı

Ağır geliyor artık, zaten oldukça da yaralı

Zul oluyor sevilmeden sevmeler, bekleyişler

Keşke kalbimi alıp avucuma, üstüne ağlasam

Fırlatsam kalbimi eski dostlara, acı aşklara

Fırlatsam körelmiş anılara, en büyük acılara

Alın desem, oldu istediğiniz, ersin başlar göğe

Ben mi? Gideyim, kalpsiz devam edeyim

Kalbi yok desinler, üzer desinler ama üzmesinler

Yaklaşmasınlar gerekirse, yakmasalar kâfi

Çoktan yaşlandı küçük kalbim, doldu miladı

Üzülerek de olsa, biliyorum, değişme vakti

Artık ne kadar sürerse böyle.

Biliyorum yollar geri yürünmez

Bir kez soğuk girdi mi araya, düzelmez

Kendimi de biliyorum, sürekli arkama bakacağım

Ama bu defa; kendimi suçlamayıp, yanımda olacağım

Ve yanımda olanları, önceme korkumla yakmayacağım

Kaybetmemeye çalıştıkça kaybediyor insan

Bense çekildim aşk ve dosttan

Kuş tutsan da ağzında, oluyor olan

Giden nasıl gidiyor ardına bakmadan

Biliyorum anlamadım, biliyorum anlayamam

İçimden bir ses der, eskisi gibi olmayacak, sen de gitsene

"Eski Alptuğ'u bırak" der, olmayacaksa olmasın

Eski dostlar da olmayacak, bırak olmasın

Küsme yeni dostlara geçmişe hüznünden

Faydası yok biliyorsun, kendini cezalandırmanın

İtme, kaçma içine işte; biliyorsun yaramıyor işte

Bizim eskimiz, öncemiz kalmadı Alptuğ, boşver kalmasın

Bu gece de şey oldu, şey... Bazen konuşmak istiyorum, biri soğuk, bir diğerinin işi var -ki ona kızmıyorum- ve öteki de çok mutlu, o kadar mutlu ki bozmamalıyım. Saatlerce telefon rehberimi bir aşağı bir yukarı adımlıyorum... Kimsesi olmamak böyle bir şey işte, aileyi falan kastetmiyorum elbette, anladın, sen de biliyorsun. Cevap geldiğinde geç kalınmış oluyor çoğu zaman, zaten verilen cevaplar da anlamsiz, kuru, en iyi niyetliler bile bilmiyor ne diyeceğini. İşte o an diyorum Alptuğ, olmasaydın? Sahiden ne kaybederdi kim?

Bazı şeyleri söyleyemiyorum okuyucu, bu gece hepsi burada; bir kızdan hoşlanıyorum, çok hoşlanıyorum ama söyleyemiyorum; bu klasik cesaret mevzusu değil, beni sevdiğini ve seveceğini düşünemiyorum, başkasının da öyle. Bu yüzden de onu kaybetmek istemediğim için susuyorum, herhangi biri olarak da olsa kalsın diye, çünkü buna ihtiyacım var, çünkü kalması gerek artık birilerinin ve bir şeylerin, yaşlandım derken şaka yapmıyordum.

Yine de beni sevmesini çok isterdim biliyor musun, onunla konuşurken aşağıda bahsettiğim her şeyin üstüne kalınca bir çarşaf geriliyor, daha güçlü oluyorum, baharım dominant oluyor, değişimin kıyısında hissediyorum. Onunlayken, kendi başıma yapamadığım şey elimden geliyor, daha nasıl anlatayım okuycu.

Huzur doluyor içim, asla unutamam dediğim şeylere sünger çekebiliyorum inanır mısın. 

Bugüne kadar hep kaybetme korkusundan kaybettim herkesi, hala da kan gibi kaybetmeye devam ediyorum, başım dönüyor bazen, her an sanki düşüyorum. Kuruntu yapıyorum, kuruntu hatayı doğuruyor; sanma ki bir sabah kafamda kurmaya başladım öylece, uzun süre hiç yanılmamışlığımın cezasını haklı çıkma korkusuyla çekiyorum... En iyi arkadaşım da mesela, onu da çok kırdım geçenlerde, kendi kendime, çok basit ve salakça başardım bunu.

Ben en büyük hatayı, geçmişin kötüsü ile şu şu anı kıyaslayıp, arasında bağlantı arayarak yaptım, bunu mutlu ve güvende olmak için yapmış olsam bile. Ne malum diyemiyorum, önüme bakamıyorum, her an kendimi geliştirsem de, hatalarımı yüzüme vurup düzeltmek için samimi ve dev çabalar da sarfetsem öyle... 

Bir yanım iltihaplı gibi, sıkıp patlatmak istiyorum, diğeri çok güzel, diğeri yaşasın diye; sorun şu ki, hassas bir kalp olarak birinden diğerine çok hızlı geçiyorum. 

Hal böyle olunca pek çok açıdan, evvela kendi üstüne gidiyor insan, kopmak ve koparılmak istiyor, kendinin yanında yaşı da yakıp her şeyden ve herkesten alıp başını gidiyor. Yine ayıp oluyor, yine evet, üstelik insan bu defa bile bile yapıyor. Kendine ceza çektirmek için gitmenin onu sevenlere de ceza olmasını umursamayacak kadar hem bencil hem diğerkam oluyor. Nasıl bir adam ki bu, iltifat edeyim derken bile kırıyor, itlaf olası geliyor.

En acısı ne biliyor musun, bazen her şeyi berbat etmemek için öylece durması berbat ediyor her şeyi, güler misin ağlar mısın, şahsen ben ağlıyorum. 

Aslında biraz kendimden de utanıyorum bu yüzden, tüm bu özgüvensiz ve kendinden nefret eder halimin müsebbibi bana bugün bunları yazdıran, onca zaman köklenmiș ve geçeceğine itimadım gitgide azalan hatalar. Kendimi seviyorum ama tam yetmiyor, birinin bunun için beni ittirmesi gerekiyor adeta, birinin gün boyu iyi biri olduğumu falan söylemesi... Belki yeterince denir ve inanırım belli mi. 

Kim bu Alptuğ diyorum uzaktan bakıp, o çiçekli ve nefes gibi adamın dibinde bunların yatması benim de canımı sıkıyor, atlatamadığı bir şeylerin ayağına dolanması... Tıpkı doğduğunda onlarca kez nefessiz kalıp saniyelerle hayata tutunmuș olması, hastalığının o zamanki hastanelerin suçu olduğunu öğrendiği bu gece gibi. O kadarını da bilmiyordum, o kadar kötülükten çıktığımı ben bile bilmiyordum, kendimle nasıl barıșacağımı bilmediğim gibi.

Çift kişilikli falan değilim yani ben, sadece diğerini gömme fırsatını bekledikçe yağmur yağıyor, anlarsın ya. 

Ne diyeyim ki okuyucu. Güzel olmaya çalışıyorum yine de, söyledim işte kusurlarımı, zaaflarımı, daha ne.

Ezcümle, özür diliyorum okuyucu, ne veya neler için olduğunun önemi bile yok.