Bazen olmaz. On küsür Alptuğ vardı bu güne kadar: Kendine zarar veren Alptuğ, romantik Alptuğ, ponçik Alptuğ, deli dolu Alptuğ, öfkeli hayvan Alptuğ, hiçbir şeyden zevk almayan ve çağa uyum sağlayamamıș ihtiyar Alptuğ... Ve sizi temin ederim sapına kadar gerçektiler hepsi, hala da öyleler... Sorun mu ne? Sorun hangisinin iyi olduğu.

Şayet mutlu olmayı iyi durumda olmakla eş tutuyorsanız bu saydıklarımdan birkaçının toplamı olan şuanki Alptuğ için her şey yolunda olmalı ama değil işte, n'apıcaz? Diğerlerine geçsek daha mı iyi? Kesinlikle değil, haklı tarafları olduğu için kendini mâl etmiş bir aptaldan dahası değildi o Alptuğ'lar, sonucu değiştirmeyen bir sürü şiddet ve türevi aktivite içinde debelenmektiler yalnızca.

İnsanları kovdum, olmadı, herkese kucak açtım ve oldu da aslında ama yine de öyle aman aman olmadı. Bütün bu Alptuğ'lar gerçek olmasaydı gerçeğini bulur ondan devam ederdim, peki hepsinin bir diğeri kadar gerçek olduğu bu vahim düzlemde neye göre hareket edeceğim? 

Kendimi tam olarak sevsem böyle olmazdı, kendimden düşündüğüm kadar tiksinsem yine böyle olmazdı ama böyle oldu işte... Yani 'olmadım.'

Aslında bütün bu Alptuğ'ları kelimenin tam anlamıyla aynı anda barındırıp yașamak ve hiçbirinin bu kadar zıt olmalarına karşın bir çakıșma göstermemesi -ki gösterseydi kişilik bozukluğu olurdu- harikulade bir şey, bunu inkar edemem... Belki de insan dediğimiz şeyin bütün hatası yanlış yerde yanlış kendi olmaktı. Olmadı.

Memnun muyum peki tüm bu kendilerimden? Ekstrem bir şart olmadıkça artık gün yüzüne çıkmayacağı neredeyse keskinlik kazanmış bir psikopat olanı hariç hepsinden şüphesiz elbette memnunum. Benim işte, bu, evet bu kadar kalabalık, evet bu kadar çeşitli, hem renkli hem kara, ee ne olmuş yani, tuhaf mı, bırak tuhaf kalsın o zaman, nadir mi... Orada dur işte. Sanırım inciten nadirlik, herhangi bir insan bir Alptuğ'u karșılarken diğerlerinin her fırsatta boşta kalması belki de, olmaz olması.

Körelmesine ihtiyacım var zannımca birtakım benlerin, daha doğrusu artık onlara hiç ihtiyacım olmayacağından emin olduğum bir yaşama ve dolayısıyla onları tetiklemeyecek insanlara.

Çoğunuz başkalarına bu denli bağlılığımı anlamlandıramıyor ama sebebi bu işte, karşımda mutluluktan beslenen biri olursa ben de öyle olurum mesela ve bu bir rol olmaz, yalnızca ağır basan tarafımdır, bukalemun yahut kaypak değilim ben.

Peki sen okuyucu? Sen diğer taraflarımı gömecek kadar yanımda mısın? Benden razı mısın? 

Bu tek başına yapılmaması gereken işlerden biri, bunu kendi kendime yaparsam yaşadığım şey yaşamak olmaz. Kim benim için elini taşın altına koymak ister? Tıpkı benim hep sizin için yaptığım gibi ama karşılık olarak değil, bu çok önemli. Olmaz mı diyorsunuz? Tahmin etmiştim. O zaman insan sosyal bir hayvandır demeyin, sosyal de sizsiniz, hele hayvan hepten sizsiniz. 

Zor dönemler olur bazen, kendimizinkini şöyle böyle atlatırız veya atlatamayız ama konu bu değil...

Bazen başkasının zor dönemi olur, çok değer verdiğin birinin; mayın tarlasına girmiş gibi hissedersin, emin ol her zamankinden daha da az bilirsin ne yapacağını. Yanında olmak istersin, bunun için çeşitli yollar denersin ama yetememekten korkarsın daima, o sana yettiğini diliyle belirtse bile bazen...

Kendini onun yerine koymaya çalışırsın, koyamazsın; hatta bir şey der bazen, verecek bir cevap bulamaz ve korkarsın, oysa senin onu umursamadığın fikrine kapılır belki doğal olarak.

Genelde sen kendini suçlarsın, bazen de o seni suçlamaya başlar; kastı farklı olan iyi niyetli bir cümlen bile öylesine müsaittir ki yanlış anlaşılmaya. Çok sert gider belki sana, belki izin vermez kendini anlatmana ama...

Burası önemli:

İşte o zamanlarda, bazı midesizlerin hak gördüğü gibi "Başka şeylere kızıp/üzülüp acısını benden çıkaramazsın." deyip gitmemelisin. Gidebilirsin belki, hatta çevrene anlatsan seni haklı bile bulurlar ama... Ne kötü gün dostluğun kalır, ne bir parça insanlığın.

Çiçekle gelenin herkes yanında olur, yarası kanayanın da acıyanlar yanında olur ama arkadaşlık bunlardan biri değildir. Arkadaşlık demek, onun iki göğsünün arasından bıçak da çıkıyor olsa o sarılmaya ihtiyaç duyduğu vakit ona sarılmaktır.

Dost mu olmak istiyorsun? Dostuna onun yapamadığını ver, başka türlü olmaz. Birilerine mi vurmak istiyor, bırak sana vursun, sana bari vurabilsin; bir şey olmaz, canın mı acır, acısın, geçer... Bağırmak mı istiyor, bırak sana bağırsın. Öyle bir dost ol ki, onu anladığını, kırılmayacağını bilsin, en azından seninle rahat olsun, korku duymasın, kendini tutmaya uğraşmasın...

Her insan kendini sık sık kaybeder,

Mesele gerçek ona sadık olmaktır.

Aradaki farkı bilecek kadar çok yaşadım ben... Sana değer vermeyen, seni kendi çıkarı için suistimal eden biriyle, sana değer verdiği ve kırgın hissettiği için kızan birinin farkını... Seni kullanan, senle beslenen birinin nefretiyle, içinde nefretin zerresi bulunmayan, sadece fazla sert bir üzüntüyü ayırt etmek o kadar da zor değildir. Birincisinden çek git evet, kişisel gelişim kitapları falan doğru söylüyor, bir an bile tutma hayatında, oysa ikincisi... Her gidiş kalanı zor durumda bırakır belki ama ikincisinden, yani gerçek bir dosttan gitmek belki de bu dünyada onca insanın girmek için dahi çabaladığı sınavı kaybetmek gibidir.

İyi bir dost, dostunun derdine karşı her zaman dostundan güçlü olmak zorundadır.

Öyle bir anlık gaza gelip gitmek falan... Piyasada çok var ondan.

O yüzden severim arkadaşlığın böylesini, canı acıyan birine dayanması için elimi sıktırmayı, elimin "o yüzden" kanıyor olmasını...

İyi birer dost olun.

Birinin size olan sadakatini ve sevgisini en iyi o giderken öğrenirsiniz ne yazık ki. Eğer giderken tereddüt ediyorsa bir tutam bile, sizi dinlemeye, biraz olsun daha fazla kalmaya şu kadarcık çaba harcıyorsa sizi seviyordur ve gidișinde siz suçlusunuzdur amenna ama bazıları da bariz bir biçimde sizi hep gitmekle, yokluğu ile tehdit eder; hiç acımam işte şöyle böyle vay ben şöyle değerliyim falan tarzı bir şey duyuyorsanız direkt kaçın zaten. Sevgi sadece diğerkamlıkla olur zira, emektir gerçekten, çabadır, iyi anlamda çırpınmaktır.

Çırpınmak şudur: O size bir şekilde kötü davranır mesela, siz sürekli kafanızda "Ya o aslında öyle biri değil de şöyle şöyle olduğu için bana da öyle yaptı." falan diye kendinizi avutmaya çabalarsınız. Bu yaptığı için üzülürsünüz ama üzülmenizi saçma bulup kendinizi suçlarsınız, çünkü sevmek iğneyi kendine batırarak olur da ondan. Halbuki siz de neler yaşadınız ama incinmesin diye ona yansıtmadınız... 

Biri size bazen o kadar değer vermediğini hissettirir ki siz de haliyle hayatında başka biri olduğu fikrine kapılırsınız; oysa hemen gardını kaldırır, beni nasıl bununla suçlarsın da falan da filan... Halbuki siz haksız bile olsanız yine de bir kere olsun "Ben ne yaptım ki bu böyle hissediyor?" demeleri gerekmez mi? Zaten diyecek olsalar gitmezlerdi.

Bir mesaj atarsınız, bir saat geçer iki saat geçer ama çevrimiçi olmasına rağmen cevap bile vermez, sürekli aksi davranır, siz uzunca özene bezene bir şeyler derken o tek tük cevaplarla geçiștirir, araya ayıp olmasın diye birkaç sevgi sözcüğü... Sonra sevgiyi sorguladığınızda suçlu siz olursunuz ne hikmetse.

Dilimizde "bahane" diye çok güzel bir kelime vardır bilirsiniz, işte bu da o kişinin gitmesi için yeterli bir bahanedir ama asla şunu sormaz dönüp de: "Ne kadar onunlaydım ki şimdi nereye gidiyorum?"

A benim güzel okuyucularım siz söyleyin, haksız mıyım? Çok mu şey bekliyorum insanlardan yine, e beklediğimin aynısı hatta fazlasını kendim onlara sunuyorum öyle olunca neden kimse itiraz etmiyor peki? Sürekli ilgileniyorum, hal hatır soruyorum, sayfalarca mektup yazıyorum.

Bir gün biri diyor ki ben iyi değilim senle alakası yok, gidiyor. 

Aradan zaman geçiyor bir bakmışsın aa geri gelmiş, gelmek denirse tabi; terslemenin, soğukluğun bini bir lira

Sonra bir de bakıyorsun aa, onun seni sevmediğini ima ettiğin için gitmeye kalkıyor, e sevmediği için söylemiş olamaz mısın?

Velhasıl, gitmek bazılarının huyudur, illa bir yolunu bulur gider, tutamazsın, senin tutamamanla alakası bile yoktur gidișinin çoğu zaman. 

Bize de kalmak türküsünü söylemek düşer ezberden. Hiç kalan olmamış kalmayı ne bilsin, tabii Alptuğ suçlu olur yine. Eyvallah.

Kaybı yalnız kendi umrunda olan bir savaşsın

Adlı bir yanılgısın gece köründe

Değil bir ucu duvarın, tam altındasın

Unutulmuş ateşin, kendini acıtan yangınısın

Bir anlık dalgınlıksın değil dahası.

Sona dahi değil, hep ama hep arda kalacaksın

Ne olacaksın kim için, nasılı ne kadarı

Ağırlaștı biliyorsun kalbinin kantarı

Aynadaki senden daha mı canlı

Saydın mı kaç insan oldu

Bir daha yașanmayalı

Bekleme dünü kır nikahı

Düştü çatladı göğüste duran

Akan aktı, kirlendi kalan

Bilsen de; kalsan da bir ölsen de

Yine de dindiredur acıyana zamanı

Birileri için iyi ki varsın. 

Her şeyim var da ben yokum sanki; etrafımda dostlar, yemek desen yemek, para desen para, ne dersen... Ama yine de gözüm uzakta bir adada sanki, Kardak kayalıkları gibi fiziki olarak anlamsız bir ada. Sanki ışığım o adaya bakarak sönüyor... Ben bir şeylerim fazla olsun istemedim ki hiç, kendim daha fazlası olmak istedim, bunu ne derece anlayabiliyorsunuz? Hani on kişi el üstünde tutsa seni, on birinci de sevse ama gözünün içine bakmasa... Sanıldığı kadar ucuz, küçük bir fark mı bu; veya bu farkın peşine düşmek doyumsuzluk mu, bu farkın iç acıtması hastalık mı?

Üzüntü hep küçük sebeplerden büyür, asla kocaman olarak gelip konmaz esasen, tabiatı bu değildir. Üzülmenin en fenası alışmakla kaimdir aslında, bakınız ölüm mesela; alışmak hep küçük adımlarla olur, yavaş olur, en önemlisi kalıcıdır. Bazı acılar bu yüzden dinmeyecek gibi gelir işte, kendisi değilse bile kökü kalıcıdır da ondan.

Zaten hep olmayan batmaz mı daha çok, bütün varların arasına sıkışan bir yok veyahut öyle hissetmek; birilerinin nazarında var olduğunu hissetmek ama eskisi kadar olmaması... Belki de bazı şeyleri illa iliklerine kadar hissetmeye gerek duymak, kim kimi nasıl suçlar bununla?

Herkes kırıklara bakar kimse çatlakları önemsemez, halbuki bütün olmak da acıdır bazen; zira o artık aynı olmadığına takılır, senin umurunda olan yalnızca bütünlüğüyken. Aileleri yıkan da budur, her gün aynı sofraya oturmak umursanacak şey değildir, sofrada geçen muhabbet dindiğinde masa da çatlamış demektir. En önemlisi: Bugünün çatlağı yarının olduğu kadar dünün de kırığıdır, insanlar görmez.

İnsanlar neyi görür ki bunu görsünler; kim birini az sevdiğini kasıtlı değilse kendi başına fark edebilir ki? Oysa sevilmek öyle değildir, milim milim çakı gibi girer içine sevgisizlik, girdiği yetmez, döner, dikiş tutmaz.

Çoğu dost bir gerçeği anlamaz, her ağacı en sağlam kendi reçinesi tutar; başka dostların açtığı yarayı daha çok severek yamamaya çalışırlar ama olmaz, sonra da eksik görürler kendilerini, belki yeterince sevilmediklerini bile düşünüp, belki pes edip giderler... Nereden bilecekler, o gözlerimdeki yalnız ada benim, sönmeksizin tütecek nazarımda dost hasretim.

Şimdi anladınız mı, neden ve nasıl yanı başımda bile uzaktan baktığımı size?

Susulmuș bir ihtimal belki adın