Her ne kadar muhtemelen senin şuan kafanda canlanan kadar destansı ve mükemmel bir iş değilse de, hani bilirsin ya mihenk taşı gibi bazı işler vardır, tek celsedir ama onu yaparken tanıştığın birileri falan olur ve sonrasında bilinirliğin artar vesaire, kısaca dönüm noktası yani... Aslında bu tip işler karşıma ilk kez çıkmadığı gibi, ilk reddedişim de değil ne yazık ki. Kızma bana, mesaimle çakışıyordu n'apayım? Bu tip proje bazlı işler için en önemli şey zaman! Zaten hafta içi şirkete, hafta sonu yurt içi yurt dışı hafif freelance işlere bakayım derken kafamı kaşıyacak vaktim olmuyor ki. Ha yanlış anlama bundan bir şikayetim yok, hafta sonlarını da doldurmayı tercih eden de kendini sosyal anlamda sıfırlayıp adeta cartayı çeken de benim, kaldı ki yaptığım işi de çok seviyorum hakikaten ama...

Zaten bizi bu amalar mahvetti... Öyle binde bir gelen fırsatlara atlamadıkça uzayıp kısalmayız, hele Türkiye gibi bir ülkede; işte ben de bu ikileme takılıyorum, önümde iki bambaşka hayat var:

• Biri bu zamana kadar gayet güzel ilerleyen hayat, sabit de olsa düzenli gelir, sağlık sigortasıydı yemek kartıydı cartı curtu derken çoğu kişinin benim de yaptığım üzere gayet tadını çıkaracağı sade, tatlı bir yaşam. Gelir düzeyinden bağımsız söylüyorum bu arada bunu, yani herkesin kendi yorganına göre olan bir düzlemde düşünürsek bunu -ki üstelik remote çalışıyorum, yol parası, yolun eziyeti ve günden yok yere ekstradan yemesi gibi şeylerden münezzehim- son derece akla yatan ve en önemlisi güvenli bir yaşam şekli, ayrıca kimsenin de yadırgayamayacağı bir şey çünkü işim nispeten havalı ve saygın da aynı zamanda. Ben zaten bir şeylere tamah eden bir tip değilim, burnum havada da değil, o yüzden bir kulp bulamıyorum bu düzene.
• Diğeri daha böyle başarı hikayelerinde başlangıç kısmında duymaya alışık olduğumuz türden; kara düzen, yine çok çalışıyorsun ama sabit bir gelirin yok, birden ortada da kalabilirsin, o Amerikan rüyası gibi ağızlarından salyalar akarak pompaladıkları, "Risk yoksa başarı yok!" cümlesindeki risk senin ağzına tükürebilir, bir macera uğruna durduk yere tıkır tıkır işleyen geçimini zedeleyip sürünebilirsin. Ama olur da denk gelirse karşına gerçekten esaslı projeler, başka bir yere bağlılığın olmadığından rahatlıkla katılım göstererek, vereceğin emek ve özenin ölçüsünde parlama ve gitgide yükselme, tanınma vs. şansı yakalayabilirsin; ama tabii özellikle sinema sektöründe son dönemde herkesin gözüne sokulduğu üzere, verdiğin emek, özen ve diğer her şey birilerinin yanına kâr kalıp ezilebilirsin de.

Epeydir herkes diğer, kuytu köşe her yer, aç-kapa bir gözünü

Kim kaldı bizden, bizim, bizle yahut biz'e her ne eklenirse

Şimdi her yer yabancı, kolay kılan da bu ya gitmeyi

Aidiyetsizlikten doğan özgürlük, eksiklikten başka ne

Diğerlerinden değilim ben, kalmak için çıkacağım yola,

Hiç olan bir yerde ve tüm kendiliğimle kök salacağım

Çok kişiye açıktı bu kapı,

Herkesi ısıtasım vardı içeride

Basit birer yazlıkçıymış meğer

Kalbimde kirasız kalıp sessiz göçenler

Diğerleri benden değil, gitmek için geliyorlar

Kestim yollarını, kapadım defterleri

Şimdi yalnız sessizlik vakti

Bağışık kapım anahtarına

Ben istemediysem de

Epeydir en güzeli

Tek mümkünü

Bu işte.

İlerinin neresi olduğunu bilmeden attığın her adım geri gitnez mi? Öyleyse kan gibi dibe çökene dek düşündüren ne? Bilmiyorum -ki bu söylemesi en kolay kelimedir aslında- hatırımda kalanların olup bitenden çok hepsinin oluşturduğu nihai olgudan daha fazlası edip etmediğini. Anlaşılan, gestalt sorunlu ama romantik bir dinamik.

Bakıyorum da yeterince bir şey değişmemiş göğsüm ilk delineli, öyle mi olması gerekirdi? Yanisi, herkes tutturmuş bir ders çıkarmak ama biliniz ki ben ders çıkaracak olsam şu an için en iyi ihtimalle 10 üzeri kişinin ölmüş olması gerekirdi... Sanki bir tadınız kaçtı? Evet şimdi beni anlıyorsunuz, neden her defasında ısrarla kalan olmayı tercih ettiğimi gidene kıyasla; fakat halen tam değil, çünkü siz gitmeyi savunup onunla bağdaşan insanlar olarak kalanla kurulabilecek empatiyi her zaman tiye alıyorsunuz. Zaten duygusal zeka gamsızıkla ters kolerasyonlu oluyor nedense; bundandır ki en ufak gamsız, ciddiyetsiz, goygoycu, rahat ve yavşak insana midem bulanırcasına bakıyorum her fırsatta.

İyiliğin tek tersi kötülüktür, birine "Bu kadar iyi olma ama asla kötü de olmamalısın." gibi bir şey diyemezsiniz, kaldı ki herkes bir şeyler buyurup meseleler ciddileştiğinde kendi mevzusu olmadığından balık derisi gibi kolayca sıyrılma eğilimi sergiler güzide ülkemde, bir bakarsın "yapmasaydın" deniliverir; evet ben de farkındayım hayatın siyahla beyazdan ibaret olmadığını ama mevzu gri olmak değil, gri olmaya siyaha mı yoksa beyaza mı daha yakın bir noktadan başladığın, bir diğer deyişle gidiş yönün. Belki de diyorum öylece durmak en iyisi, yeterince durursan her şey senin dışında akıp gider ve bunu bir şeyleri kaçırmak olarak görüyorsan bir şey diyemem ama canın yanmasın derdindeysen en geçerli yol default olmak belki de; yanisi kimseyle tanışmazsan kavga da etmezsin gibi, gerçi biliyorum şimdi kıl birileri çıkıp "Zaten öleceğiz e ne diye yaşıyoruz?" a kadar bağlar meseleyi ama benim derdim bu değil. Her şey neyi öncelediğimizle ilgili aslında, benim için çok uzun zamandır duygusal güvenlik bütün sosyal ihtiyaçların ötesinde; ha ama yalan yok içim kımıldanır arada, keşke bu kadar yalnız olmak zorunda olmasaydım, inanabilseydim birilerinin verdiği değere hiç ürkek olmadan. İşte tüm bunlar eğer şansım varsa uzun bir default sürece bağlı, ya bu süreçte iyice dibe çökeceğim ya da bir gün kalktığımda her şey yeni "gibi" olacak.

Neyse. Default biri olabilmek dileğiyle.

Yazılarım karışık da kafam değil mi sanıyorsun? ya kalbim?

Yeterince özgün olmayan her şeyin ve herkesin köküne kibrit suyu, esasen konfor alanını yırtıp atan bilhassa benim bu açıdan bakınca; herkes jelatinli içerikleri, alacalı ve herkesçe hak verilebilecek, politik taklidi yapan sözleri alkışlar ama ben kitabın ortasından konuşuyorum, pasif agresif olmaktansa tavizsiz girişiyorum mesela yazılarımda; videolarım desen gençlerin shitpost adlandırdığı ve cringe diye de rahatlıkla nitelenebilecek içeriklerden pek farklı değil; nitekim ben asıl örneklerine kıyasla bu üretimleri rastlantısa değil üzerine en çok da toplumsal çürüme merkezli eğilerek ve hayli ciddiyetle yapıyorum. Benim için öteki çocuk, boyalı kuş olmak zaten yeni bir şey değil de, marjinal nitelendirdiğiniz insanların da tıpkı tez-sentez-hipotez ilişkisindeki gibi aslında en marjinal olmayanla tam olarak aynı yerde durması gerçeğine kuruluyorum, ha bir de artık bir şeyi sadece kendi istediğin için yapıp geçmenin içten içe imkansızlaştırılması var tabii; sosyal medyana bir video atıyorsun, hiç tanımadığın biri gelip vay efendim bunu niye yaptın falan bir sürü şey diyebiliyor, demesi sıkıntı değil yani sil geç de, sıkıntı kendinde böyle bir hak görmesi, en çok da çocuğunun bir anını paylaşan ebeveynlerin yorumlarında görüyorum bu insan suretli giyotinleri. Yaptım işte yani, sen veya başkası beğenin diye de değil, kendim istedim, yaptım, eğlendim, paylaşmayı da sadece kendin için istedim; işte bu son noktayı kaçırır oldu insanlar artık influencer kavramı peydah oldu olalı, herkesi sanki kendisini eğlendirmeye ya da en kötü ihtimalle kendisiyle etkileşime geçmeye çalışan insanlar zannediyorlar.

Ben senin sosyal medyada binlercesine rastlayacağın, belirli bir ekole göre şekillenip her adımı ve bilhassa görünümü tasarlanmış klişe bir ekran yüzü değilim; aynaya baktığında gördüğün tipe benziyorum, pazar günü nasılsa kimse gelmez diye beli açık yatakta tembellik yapan ve elleri yapış yapış cips olmuş ama kalkmaya üşenen o çok keyifli halinim ben, gerçeğim yani, gün sonundaki benim. Ya da mesela network kurmak amacıyla katıldığın ve aslında o kadar da seni sarmasa bile gülücük saçtığın, causal giyimin zorunlu tutulduğu kasıntı davet sonrasında aç aç eve gelip rahat pijamalarını giydikten sonra sucuklu yumurta yapıp televizyonda eski bir filmi bininci kez seyreden o gerçekten keyifli ve yaşayan halinim.

Ve biliyorum ki zaten olan, olması gereken hiçbir şey popüler ya da göz önünde olamaz, bu adeta yaşamın doğasına aykırı. Bu bağlamda salt kendim olmak beni ne gamsız, ne cesur, ne de realist yapıyor aslında; ben de pek çok kişi kadar biliyorum aynı sözümona gerekleri, ister estetik, ister mesleki, ister başka yönden olsun; yalnızca bu sirke, göstermelik kimliklere ve kendilerini gösterdikleri şeye rahatlıkla inanan insanlara kıl oluyorum. Şimdi kıl falan diyorum ya kaba saba bir çocuk ilan edilirim Allah bilir, ki değilim ve en güzeli de şu ki öyle olabilme şansını her daim elimde tutarken, kendime sözümona elitlik gibi bir yafta yapıştırmadığımdan gerektiğinde kaba, gerektiğinde kibar, gerektiğinde rahat, gerektiğinde sinirli, gerektiğinde melankolik ve vesaire olabilirim. Yani düz, sade, herhangi bir insanın olabiliyor olması gerektiği gibi.

Lafa gelince herkes mahalle baskısı gibi klişe kavramlara burun kıvırır ama senin benim de giyimimize, görünüşümüze, yaptığımız şeylere vesaire bir şeye burun kıvırırlar; işte bu da sosyal medyadaki kalite algısına ket vurdu, kaliteli içerik dediğimiz şey belirli bir algı ile özdeşleştirilip ardından yine sadece onunla sınırlandırıldı, haliyle benim gibi kıl herifler de çıban başı ilan edildi. Birinin bunu söylemesi falan da gerekmiyor ha, size bakışından, sizinle konuşmasından anlıyorsunuz kafasındaki yüksek (!) sanatı karşılamadığınızı. Ki buradaki yüksek ifadesiyle goygoy geçtiğimi belirtmek isterim, zira çoğu insan, özellikle de beyaz yakalılar aslında sanatın kendisiyle ilgili falan değiller, ondan cidden haz almıyorlar; sanatın onlara sunduğu ortamların, sanatın lafını edebilmenin, sanatla şu yahut bu şekilde birlikte anılmanın üçüncü şahıslar gözündeki konumlarını yüceltişinin derdindeler.

Aman ben doğruyu söyleyeyim de, zaten dokuz köyde de yaşayamam. Hadi görüşürüz.

Çoğulcu demokrasiye, modaya inanmayan ben

Kaldırınca kaşlarımı, daha net görüyorum dayatmayı

Yaşıma göre davranmıyorum, emekli hayali benimkiler

Sizin olsun partiler, eğlenceler; denize bakan salıncak evla bana

Geceleri düşündükçe anlıyorum, ben hiç sakin olmadım

Hep koştum mecaz, hem mecaz hem değil epey düştüm

Sizin olsun konserler, dünya turları; bana ışığı kapatın yeter

Canımın çekmemesi niye anormal kılar beni anlamam,

Ama açmıyor işte, bir şey ifade etmiyor ortaklaşa hayatlarınız

Nihavend benim seyrim, bazen ağır gelir bazen yetişemezsin

Olduğum gibi kabul edilmekten geçtim, umrum değil inan ama

Olduğum gibi tercih edilmediğim yerde durmayacak kadar

Seviyorum kendimi epey süredir

Biliyorum ne istediğimi 

Ne olmadığımı

İşte bu keskin çizgiler oluşturuyor bileklerimi

Özgürüm hava kadar 

Alınız al inandım, şimdi beni bırakın, ben en güzel halimdeyim.

Yalnızca o başka hayatı garantilediğimde çok yakında, ihtiyacım olmadığına emin olduktan sonra geri dönmeye bu limana; hayatımda bir defaya mahsus, bunca zamanın her şeye birikmişlikleriyle yakıp öyle gideceğim buraları. Çoğu insanın hayatından, duysalar onları hayli acıtacak gerçekleri biliyorum şu ya da bu şekilde, gitmeden açacağım o pandoranın kutusunu; belki sana kötülük gibi geliyor şimdi bu ama son iyiliğimi yapmış olacağım aslında nelere kadir olduğumu göstermek suretiyle dahi olsa. Kimlerin kimlerin kuyusunu kazığını adım gibi biliyorum, hepsi yan yana, sıkı fıkı, ben tek kişiyim...

Kornayla yıkılan binalar gibi seyedeceğim başka bir Alptuğ olarak bu hayatımdan kalanları, tıpkı bir televizyon haberi izlercesine kayıtsız ve yabancı...

Gitmek hiç bu kadar kolay olmamıştı okuyucu, bu kadar yapayalnız olmanın özgür kılacağını bilsem daha evvel olurdum adeta; ne hoşlandığım biri kalacak arkamda, ne arada buluştuğum ve özleyeceğim dostlar; zaten manen uzağım, cismen de nihayet gideceğim. Başka bir yerdeki başka bir adam olacağım, uzak akraba gibi eski sikten anılarla hatırlanacağım kırkta yılda, kim bilir şimdi ne yapıyordur cümlesindeki özne olacağım.

Hem bakarsın aşık falan olurum belli mi olur? Şaka şaka, yani inanır mısın ben dahi gülüyorum bunu söylerken; evvela dinleneceğim, çok ama çok düşünüp kendimi bulacağım iyice, kendimi yaşamanın tadını alacağım, bundan bıkmadan da hayatımda bir başkasına yer açabileceğimi sanmıyorum. Önce uzun uzun tuzlu suya basmalı yara kabuklarını 

Tanıdık hiçbir şey görmeden, deniz karşısında yeniden kitaplar okuyacağım.

Benim için dua edin, acelem yok ama güzel olur erken gidebilsem.

Gidesim var okuyucu, evet yine. Şehrin kendiyle bir derdim yok ama biliyorsun işte, öyle ya da böyle her yanı bana geçmişten tat kaçıran bir şeyleri hatırlatıyor, belki de bu yüzden soğudum hepten dışarı çıkmaktan... Derken düşündüm, benim çalışmam için bilgisayar ve İnternet yetiyor, ailem desen bunu şimdi yapmazlarsa ne zaman gidebilecekler ki bir yere? Hele babam emekli olursa imkansız; eşim dostum desen kalmamış, Ankara'da, pek bir şey olmayacak yani ardımda bıraktığım. Ankara'daki bu halimle, herhangi bir yerdeki cansız nesneden farkım zaten yok uzun zamandır.

Bir sahil kasabasına gideceğim, biliyorum çok klasik ama ben de öyle bir tip sayılırım zaten.Tek arzum, bu klişeleşmiş hayali herkes gibi emekli olmaksızın, nispeten gençken yaşamak. Zaten ben öyle dünyayı falan gezmek istemiyorum, bilmem nerdeki bir tapınağı görmek vesaire umrumda olmadı asla; bana böyle denizin sesi olsun, çiçek kokuları yayılsın sokaktan geçerken, arada bir sahile çöküp kitap okuyayım, tatlı bir meltem eşliğinde acelesiz ve uzunca denizi seyredeyim...

Ha bir de balık tutayım bazen, gerçi dokunabileceğimi sanmıyorum ama denerim, yapacağız artık; hem herkes anasının karnından mı öğrendi sanki, hele şimdi kendiliğimden istiyorum ya takarım kafayı öğrenirim derinlemesine. Bende öyle oluyor, bir gün bir şeye tutku duyuyorum ansızın, sonra bir bakıyorum, biliyorum. Balık tutmayı, ekipmanları, temizlemeyi, beklemeyi, beklerkenki düşüncelerimin daha duru ve hüzünsüz olmasını bile belki öğrenirim.

Aslında gitmek bile değil bu biliyor musun? Ben zaten pek çok şeyden gittim, farkında da pek çok kimse; ben sana söyleyeyim bunun esas adı kabuk değiştirmek. Oralı Alptuğ olurum ben de artık orası her neresi olacaksa; anmam Ankara'yı, soran olursa 25'te kopup buraya gelen memur çocuğuyum, hikaye bu kadar, fazlasına değmez. En nihayetinde ben de unuturum, tamam illa azıcık kalır ama amaaaaan, ne yapalım yani? Ha hiç mi özlemem dersen, özlerim tabii Ankara'yı, tıpkı zaten şuan buradayken bile buradaki eski, kimin neyi olduğumdan ya da daha doğrusu olmadığımdan habersiz günlerimi özlediğim gibi.

Ben özenti bir ergen değilim, Ankara'da doğup büyümüş biri olarak bile denizle aramdaki bağ yalnızca kuru ve metaforik olmaktan hayli uzak; sanki onun beni tanır bir hali var, ona hiçbir şeyi anlatmama bile gerek yok, öyle garip bir su birikintisi, kocaman hissediyorum onunla. Yalnızca yanından geçip gitmek istesem bencillik belki ama geceleri başımı yastığa koyduğumda iç sesime galip geldiğini düşününceyse...

En kısa zamanda

Denizli bir yere

Dönmemek üzere

Başta kendime