Uzun zaman oldu ben yazmayalı, biraz uzaktan bakıyordum hayata, doğrusu epey uzaktan. Çekilince gördüklerim beni dehşete düşürdü aslında, içinde olduğumuz şeylere hiç o açıdan bakmadığımız bir yerde her şey gerçekten koca birer kandırmacaydı. Her şey.

Öyle nihilist bir yaklaşım değil bu her ne kadar nihilizmi tutarlı -mantıklı değil bakın tutarlı- bulsam dahi. Hani bunun bir ucu hedonizme kayar ya, ahlak desen tamamen kurgusal bir şey olduğundan ötürü kelimenin tam anlamıyla her şey mübahtır. Heh, işte ben öbür ucundayım mevzunun: Her şey yine koca birer oyalanma aracı ama bir temeli var, evrimin bile ancak ve ancak aslında nasılını açıklayabildiği, nedenini açıklama konusunda döngüselleştiği... Karışık mı konuşuyorum? Ben bildiklerini iyi anlatabilen biri değilim ama kısaca ya teizm ya nihilizm diyorum, geri kalan tüm ihtimaller aslında nihilizmden devşirilmiş fakat nihilizm kadar anlamsız görmeye hayatı kıyamamış zihinsel kıvırmalardan başka bir şey değiller.

Şunu demeye çalışıyorum, bundan iki yüz yıl sonra hiçbirimiz olmayacağımıza göre, yani zaten hepimiz öleceğiz diyorum ne intikamı ne savaşı ne cartı curtu. Bu kesin durum böyle kötü olan bütün şeylerin anlamını bıçak gibi kesiyor AMA iyi olanların kesmiyor (nihilizm için kesiyor da zaten orada iyi veya kötü diye bir şey "yok") Bizim bu iyi, kötü temellendirmelerimiz ise öyle inşa ile, toplumsal sözleşme ile, evrimle yeteri kadar izah edilebilecek düzeyde sığ köklü değiller. Biraz Ayn Rand kokacak, bolca Cemre Demirel belki ama... Bu evrende teistik bir şeyler var, çok fazlalar. 

Şimdi sence ben hakikaten bilmiyor muyum okuyucu: Kim yüzüme güler arkamdan iş çevirir, kim aslında samimi değildir, kimin hangi dediği şaka kiminki ciddidir... Biliyorum tabii ki, her şeyin kokusunu burnumda, bakma öyle safça, kek takıldığıma; anlamazdan, bilmezden geliyorum, zira o kadar önemsiz ki bir skeç gibi seyrediyorum etrafımda üstüme dönenleri.

Hani bacağından asılır her koyun ya, benim bacağımda metal var nasılsa, o hesap.

Hesaplaşmalar o kadar da iyi olmuyor, hayır denedim de ordan biliyorum yani; sana yapılan her şeye bir bedel biçsen, hepsini on kat ödetsen diyelim... Yine de hiç kimse ödediği bedelden ötürü pişman hissetmeye başlamıyor, aksine kuduz köpek gibi hınçlanıyorlar, alçalmaya değmez. Vakit kaybedemeyiz biliyorsun.

Kimseyle kapanacak hesabın olmayacak, intikam dediğin amatörü eğlendirir; ha sineye mi çekeceğiz, asla! Sadece ne bileyim... Başlarının kötülükten çıkmamasını tüm kalbimle arzu ettiğim bi'10 kişi var -ki bunu da gerçekleştiren ben olmak istemem- onlar hariciyse önemsemediğim çoluk çocuk, yoksa ben hiçbir şeyi gözümden kaçırmadım, ne yazık ki. Her taşa takılacaksak yürümeyelim ha? 

Kendi gözlerine bakabilsen ne söylerdin okuyucu? Daha zor bir soru da: Sen onu söylediğinde, kendin sana ne cevap verirdi?

Ben gördüm çünkü biliyor musun. Sanki bir seçenekmişçesine cazibesine kapılıp yavaş yavaş hiç istemediğim, benle alakası olmayan, berbat ve kötü birine dönüşüşümü gördüm. Neyse ki en azından bu konuda akıllı bir adamım, bir gün kendimi tanıyamayıp pişman olacağımı bildiğim için durdum, etrafımı kuşatan prensiplerim sayesinde durabildim, ki onları da hayatımdan geçip giden onca geri dönüşsüz pişman insana borçluyum, asla onlardan biri olmayacağım.

Ben çok film izledim okuyucu, çok da gerçek gördüm ve ikisinde de şu hiç değişmedi: Özürle gitme demeyi gururuna yediremeyenler, saman alevi gibi çabuk yükselenler hep yenildi, gözlerimle gördüm. Ben asla öyle biri olmayacağım, bu ki zaman zaman çok avuç içinde kılsa da beni kötü insanlara karşı.

Ya duramayanlar okuyucu? Çok kişi eksildi bu yüzden hayatımdan, artık tanıdığım kişi değillerdi, bunu anlamamsa her defasında bir öncekinden kısa bile olsa uzun sürdü, yakıştıramadım çünkü, kendime olduğu gibi.

Duramayan gitsin okuyucu, sen sen ol ben gibi "herkese" alma alttan, güneşi bile göremezsin yoksa bir gün. 

Boş, soğuk bir kalenin üstünden bakıyorsun dünyaya, havanın kapalı olduğuna inanarak. 

Sana kızmıyorum, o kaleyi oraya dikme sebebini en iyi ben biliyorum, neden almadığını kimseyi

Eski halin yok, haklı endişen; değil top tüfek, biri parmağının ucuyla dokunsa düşeceksin

Bir kere daha kaldıramazsın, bu tek ihtimal yüzünden de bir gün, kale sen olacaksın. 

Baksana şimdiden yok farkın; boş, yalnız, yankılı ve yanış; eskimiş her an gibi. 

Ey kalenin yalnızı, güvenmeyi öğren er geç

Dışarı çık demiyorum ama... Kapıyı kilitleme

Sen uğraşma eyvallah, kılını kıpırdatma da;

geri çevirme biri çabalarsa güvenini kazanmaya. 

Kaybederse kovarsın gider, bırak bari denesin;

Yardım etme tamam, yaklaşma da ama...

Eğer sana yaklaştığında, doğru olduğunu hissedersen; itme, yanılgıya korkundan. 

Gerçi asıl korkun kapılmak, insana açlığından. 

Zaten ya yanlış insanlar öldürecek seni, 

Ya o güven dolu boş kalen, ellerin gibi.

Ben üç tür gitmek tanıdım şu dünyada:

Ama aklıma bir şey takıldı sayın okuyucu; sence kim, gitme arzusunu çevresinden saklama kaygısı gütmeyenden daha isteklidir ki gitmeye... Yani bazen de mesele gitmek falan değildir, durmaya değecek bir parça neden ararsın, herkes gitmeyi istediğin için sana köpürürken bile gözlerinde.

Türlerin ilk ikisi bazen birleşir, işte o her ne yaparsan yap gitmiş sayılmamanın cehennemidir. Ben neden yaşlı hissediyorum sanıyorsun?

Bulunduğun yer değişmez, gidişinden ders çıkmaz; bir de bakarsın yanında gelmişler, farkı hissedemiyorsun. Ben mesela, çok çok uzun zamandır Ege'ye yerleşmeyi kuruyorum... Ama biliyorum da bir yandan, aynı hüznün denizli hali olacak, çünkü hiçbir şeyi unutmak için yaşamadım yaşarken.

Bağsız ve yüzeysel ilişkiler, sahte minikler, gündelik ve anlam atfedilmemiş eylemler arasında...

Aslında derdimin tamamen kendimle kalmak olduğunu ama bunu başardığımdaysa, zaten ciddi boyutta olan yalnızlığımın artarak beni öldürür hale geldiğini, yaşamak için ne aradığımı bilmeksizin öylece dolandığımı gördüm.

Durmam için bir sebebe ihtiyacım var, biliyorum yoksa giderek öleceğim, ne yazık ki her iki anlamda. Korkarım gitmelerin en kötüsü de, herhangi bir yere varmadığın değil mi?

Seni ve arkadaşlarımı çok seviyorum okuyucu, bu bir veda değil, sadece böyle şeyleri arada bir özellikle belirtmek gerek, zarar gelmez.

Başım döndü, beni bir odaya aldılar 

Son yüzler gördüğüm, bir el göğsümde

Çok yabancı, soğuk, tepede beyaz lamba

Üşüdüm, anlayamazdım. Keşke tanısaydım

Gözlerim kanıyor, ordaymışım gibi içine bakıyor

Biliyorum değilim, çoktan soğudu bedenim

Keşke tanısaydım, benim için perde kapanmadan

Bir camın arkasından bile olsa

Hayatta kalsaydım

Gölgelere karıştı ismim, tuhaflıklar efendisi

Bir fikrim vardı kendinde değil, 

Yetmiyor dünyanın azami romantizmi

Ve ben ilk kez görerek vedalaşıyorum dünyamla

Beni bir odaya aldılar, oda ben oldum 

Bir kuytu düş belli belirsiz 

Uyandım. 

Bazı konularda tektim dünyada

Uyandım ki gözleri bana bakıyor

"Hoşgeldin!" çarptı dudaklarından yüzüme,

"Yine aramızdasın." Artık ısınmalıyım. 

Çekin bütün gemileri, tek ben geçeceğim

Tek kurşunu uzun zamandır, göğsüme dikeceğim

Bırakın ellerimi, yabancı değil bu karanlık

Tanıdık yüzler, daha derindeyse aynalar

Tutar nefesimi inerim önemli değil

Bir noktada bırakıyor fark etmeyi uzaklık

Son bir şansım kaldı,

Tutar nefesimi yaşarım önemli değil 

Riske atıp inisiyatif alabilecek lüksüm yok

Dışarımda kalsın her netice, ince bir iz etmiyorsa

Ya yalnız çıkmam bu okyanustan

Ya çıkmam ama bilinmeden

Ya...

Bir balık olurum, unutup durur dünü zamanı

Ne olduğumu, yaşananları, şarkımı...

Kendime bile kalmadan çekilirim

Gemiler gibi 

Tarih beni böyle yazar

Tam da unutmak için

Elimi tutmadan güneş de batar

Anlarım, şans da iki kişilik olmalıdır

Beklenti de en az

Azaldı nefes, 

Mermi elimde hala.