Kale

Boş, soğuk bir kalenin üstünden bakıyorsun dünyaya, havanın kapalı olduğuna inanarak. 

Sana kızmıyorum, o kaleyi oraya dikme sebebini en iyi ben biliyorum, neden almadığını kimseyi

Eski halin yok, haklı endişen; değil top tüfek, biri parmağının ucuyla dokunsa düşeceksin

Bir kere daha kaldıramazsın, bu tek ihtimal yüzünden de bir gün, kale sen olacaksın. 

Baksana şimdiden yok farkın; boş, yalnız, yankılı ve yanış; eskimiş her an gibi. 

Ey kalenin yalnızı, güvenmeyi öğren er geç

Dışarı çık demiyorum ama... Kapıyı kilitleme

Sen uğraşma eyvallah, kılını kıpırdatma da;

geri çevirme biri çabalarsa güvenini kazanmaya. 

Kaybederse kovarsın gider, bırak bari denesin;

Yardım etme tamam, yaklaşma da ama...

Eğer sana yaklaştığında, doğru olduğunu hissedersen; itme, yanılgıya korkundan. 

Gerçi asıl korkun kapılmak, insana açlığından. 

Zaten ya yanlış insanlar öldürecek seni, 

Ya o güven dolu boş kalen, ellerin gibi.