Dökülür mü incileri hayatın çok sevmekten?
Film kopasıya dek bitmeyen nazenin bir ezgi gibi
Beklerken dudaklar arasından dökülmeyi.
O kadar iyi bir eylem olmayabilir mi sevmek?

Bizi bu düşünceye getiren, taş duvarların ıslak yüzlerine dayamak sırtımızı;
başka ihtimalimiz olmadı ki.
Suçlamayın n'olur küçük hanım;
nezdimde ya kaybetme korkusuna çıkıyor sevmek... ya kaybolmaya.

İnkar etmem, yine de çok istedim;
Çok çalıştım aksine inanmaya da...
Bulut değil mermiyim ben küçük hanım,
Kendimi bildim bileli düşüyorum işte.

Gitgide kaybediyor hızını yaşamak,
Tutku duymayı unuttum korkuya gebe
Ağırlaştı yüzdüğüm su, bulandı biraz daha
Her yeni arkadaşta, her aşkta

Her yer beyaz olmadıkça
Her yer siyah küçük hanım
Beni bu grilik yordu,
Sayende uyurum belki...

Değeri tek parçalığıyla kaim bir şeyin kırığıyım
Uzaktan geldiği için üstünde durulmayıp,
Yardım çığlığı olduğu ceset başında anlaşılan,
Başı sonuyla kaim, katiyen tiz bir sesim.

Alnımda bir çiviyle günün her anı,
Boşluğa vuruyorum başımı
Bir ses geliyor, kanıyorum! Bilmiyorum...
Bu kadar sivri miydi geçmiş?

Unutulması pişman etmeyen şeyler gibi açılıyor gözlerim
İtilmiş çocukların tükürüğünden göz yaşlarım
Issız yanaklarımda dinlenme tesisi arıyor
Ele benzer mümkünse, sıcak ve yatkın sevmeye.

Kıskanıyorum hayatı,
Beni bu miğfer öldürüyor asıl,
Boynundan asılı sahipsizliğimin türküsü
Eski bir sesle gidiyor, duysam da yetişemiyorum

Üşüyen portmanto ruhum
Dört tekerim boşa dönüyor
Bu gece anladım Allah'ım
Beklerken gelecek kuramadım.

Cımbızla alınabilecek bir üzüntü benimkisi; o denli hassas ve ufak
Öksürük kadar mağrur kalbimin gülleri, ömrüme güz değdiğinden beri
Yanmaz yaksan, öpsen geçmez; gidilmeyen mezarın kuru otları bezemiş
Bilmem ne değişti son kez anılalı, beni de alıp gitse şefkatliler kervanı
Geri giden ürkek ayaklarıma inat pes etmese benden, sevse işte
Kırıklarıma dokunsa eller, üstüme düşse, kalkmasa belki de
Uzunca yıkasalar yaramı, ürkütmeden, çok fazla olsalar
Her yerde olsalar, en çok da uzanabileceğim yerde
Gözlerimin altındaki ağırlıkları alsalar
Yanaklarım ıslanmasa bir sabah
Alıp beni unutulmaktan
Yaşamaya çıkarsalar

Sen olursun, ben olurum, bakarsın yağmur da yağar; ilk ve son kez ağlașırız, gece vaktidir, ılık bir yazdır rüzgar eser; eskiyi dökeriz, kırılmıșlıklarımızın her birini, tüm zırhımızı bir kenara atıp, bir karahindibaya dokunurca hassasiyetle okşarız birbirimizin en derin yaralarının üstünü. Okşandıkça bir ömür yolunu gözlediğimiz merhamet daha da hassas kılar gözlerimizi, bu sefer gerçekten olduğuna inanırız, meğer inanmak zor değilmiștir; bu kadarmıştır işte, her şey geride kalmıştır artık, kelimenin tam anlamıyla geçmiştir.

Öyle bir gece olsa,
Bin şahit gece demeye. 

Gemilerden arta kalan yüzen külleri şimdi,
Hepten karardı şükür, ruhumun incileri
İsteseniz bile kurtuluş kalmadı ki
Kaybettiniz güzel zamanlarımı bile isteye

Isınmaz artık bu kuru duvar size,
Kendinizi ne hale getirdiniz ama en kötüsü ben
Yan odaya geçip unutursunuz cesetliğimi ne var
Yüzünüze düşmeyen merhameti aynalarda arayan

Gaybın izine karıştım, aranmamanın acısıyım
Tüm halı altlarında, en dip köşelerdeyim ki
Geri dönülemem artık bence dahi,
Alın işte, Alptuğ bitti.

*Bu yazı edebi değildir, iç dökmecedir daha ziyade.

İyi bir cevabı hak eden güzel sorularım vardı,
Kurudum arasında,ölüm-doğum iki yaprağın;
Bir vaatken yaşamak, zor geldi tek başıma
Ben ki munis, sokulgandım esasen
Erimeden evvel, varlığımın gölgesinde.

Bedelliydi dostluklarım, kendim müddetimce
Neye, kime tutunsam az kalmıştı bitmesine
Düşmek içinde düşmektim
İnkar etmesin kimse, tutmadılar.
Kaldım gecenin sessiz mavisine.

Kimsenin bir şeyi değil, adım gibi eminim
Eskiyen yaprak gibi kabullenmiş kopmayı
Yavaş düşmeye gayret eden biriydim
Kimse olmamasından cesaret alıp arkamda
Rüzgarlar itti beni, bin kere malum olana

Saatim hiç oldu, dünlerden ibaret günlerim
Kimseyi kendimden hissedemedim
Huşu içinde bekledim aşınmasını duvarların
Kalmadı nefesim, vurmadı gün ışığı
Anlamadınız...