Yandı her şey, yakan temmuz değil; kötü şeyler hep kışın geldi başıma, bütün yazları da kafamdan onları atmak için bir sürü şey yaparak geçirdim, şimdi olduğu gibi. İşe yarıyor mu, hayır, zaten yarayacağını da hiç düşünmedim; sadece vakit geçiyor işte, yani bilirsin oyalanmak oyalanmak ve sonunda... Onu bekliyorum diye değil, hayatın gerçeği bu. Beklemek demişken, çok başka şeyleri beklediğim

Öyle çok özlemini çekiyorum ki bazı şeylerin, artık iyiden iyiye eziliyorum altında, eziliyorum da görmüyorsunuz.Birisi falan değil, kavramları özlüyorum. Hatalar yapasım geliyor yine, sonunu bildiğim ama yine de kızmanın da ayıp kaçacağı hatalar. O kadar yalnız hissediyorum ki bazen, sırf o boşluk diner gibi olsun diye razı olasım geliyor affetmeye bazılarını. Bunun adı avuntu işte, çaresizliğin batan iğnesi. Biliyorum

Uzun süren şeyleri özlediğimi fark ettim biliyor musun okuyucu? Bunu öyle alelade anlatamam sanırım, yani birliktelikler gibi, süreç denebilecek şeyleri kastediyorum. Bilmiyorum bir şeye süreç demek onu sonlu hale mi getirir. Şayet getiriyorsa ben yokum çünkü; hoş, diğer türlü de var sayılmam ya.Eksik be okuyucu, ben binlerce farklı yazıyla aynı şeyi anlatmaya çalışırken sen de biliyorsun aslında bunu.

Eskiden şikayet ettiğim pek çok şeye alıştım şimdi; yalnızlık mı? mümkünse biraz daha alayım, anlaşılmamak ha? hiç fark etmez inan bana... Sen bana bakma, doğru olan o eskisiydi, şuan okuduğun ben olmayı üstlenen bu adam, daha doğrusu bu şey, belki de mantıklı hatta duygusal dahi karar veremeyecek kadar uzak her şey ve herkesten.Ne geçmişi özlüyorum şimdi, ne içindekileri,

En tepede bile bir şeylerin altında kaldığını hissetmek ne acı bazen.Disoryantasyon diye bir kavram var mesela, şöyle ki diyelim sen bir pilotsun, başta denge merkezin olmak üzere tüm vücudun seni yanıltıyor, çok yukarıda olduğunu hissediyorsun mesela, önündeki onca ekran her şeyin normal olduğunu gösterse bile. Kendini belli etmeyen sinsi bir vertigo da denebilir...O his o kadar bütün vücudunda,