"İleride bu günleri hatırlayıp güleceksin." diye boktan bir cümleye kurban verdim çocukluğumu

Bu cümleyi kuranların bir kısmı ölecek kadar zaman da geçti, tek satır gülemedim.

Çocukluğum oldu mu o da tartışılır; ev-okul-hastane üçgeninde, birazı kendi isteğimle "izole".

Üstte tuttum hep dostluğu, dostları; bilhassa kız kardeşim doğmadan öleli beri...

Bir parça farklıydım, kimse vurmasa bu farkı da yüzüme, hep bir tutam uzaktım, bilirdim.

Görünmez duvarlar varmış meğer, en yakın dostlarla bile, hayli kalın duvarlar... Taze anladım.

Öyle anılarım falan olmadı, hatırlanacak pek bir şeyim yoktu zaten, hepten kalmadı.

Çok kişiye can dost dedim, çok kişiyi yürekten sevdim...

En fazlasını yapmak istedim hep, azını bile beklemeksizin. Birdik sanırdım, beraberdik. Yeterdi.

Her dostun, her aşkın üstüne titreyip ipek gibi hassas dokudum, dostuz sandım, yakınız...

Dönüp bakıyorum da şimdi,

Koca bir hiç birikmiş, boğazım kurumuş; bunca yıl benle gibi duranlar, ben olduğum kadarmış.

Hani biri sadece soru sorduğun için cevap verir, hiç kendiliğinden bir şey demez ya;

Benim de yirmi küsur yılım -ki yirmi bir yaşımdayım- öyle geçmiş, kendim çalıp oynamışım, acı.

Kendi verdiğimin kalıntısı sevgileri onlardan sanıp aldanmışım, acı ki ne acı.

Şimdi bende anı diyebileceğin adam akıllı, yalnız yürek batmaları kalmış.

Birileri koluma girdikçe zamanla, düşmüş diğerlerinin maskesi; herkes na-kalıcıymış, ne acı.

Ben kaldım ama... Kim beni nerede bıraktıysa orada kaldım, tıpkı mezar gibi, hala oradayım...

Kollarım dolu olsa da bugün, benden çok dünüm kaldı içimde, gülmeyişim bundan işte.

Değişmiş insanlar, geçmiş aynı, ben kırık... Hiçbir aidiyetin kıyısına bile, değemeden kimselere.

Bir gitmek türküsü tutturmuş ağzıma, gitmenin gitmek olmadığını bile bile...

Ne kadar kalmışım zati, kimle ne paylaşmışım onca yıl; sanır mısın ki adım en ufak anılır.

Benim ömrümce unutamayacağım bir iki güzel şey bile, onlar için önemsiz detaylarmış, ne acı.

Döndüm baktım, hiçbir şey yaşamamışım; iplenmeyen onca kavrama ömür adamaktan başka.

Kimmiş bu Alptuğ Dağ,

Bilmiyorum, eksikmiş.

Kırık camlar gibi, kimse ve durgunum

Daha uzak, daha ayrı, daha siyah

Daha az kalmış, daha eski, daha cansız...

Daha çok unutulmaya yüz tutmuş gibi

Kalabalıklar içreden ziyade, hiçten hallice.

Yenildim düne, dünden de önce

Son kertede hep yapayalnızdım ömrümce

Ne bir aidiyet kıyısından geçebildim

Ne en iyi dediğim dostların, en büyük aşklarımın

Gölgesinde bir gram yer edinebildim

Çöpmüş son üç yıldan evveli

Ne çocukluğum olmuş adam gibi, anılarım

Ne verilen sözler tutulmuş, ne elim...

Öylece gelip geçmiş, kimseye değmemişim

Biliyorum, daha da değemem, değemem

Daha hassastım ve suçtu bu,

Benim için daha önemliydi çoğu şey ve suçtu bu

Daha farklıydım ve suçtu bu

Daha yalnızım, bak bu suç değil, görülmüyor çünkü

En ihtiyaçlı anlarda, daha da kendi kendime hep

Bu kadar başka ve bu kadar dışarıda olmamak için

Ne verebilirdim daha, kalbimden ne verebilirdim

Ya da daha önemlisi,

Daha ne kadar devam edebilirim böyle.

Karaya çalıyor kırmızılarım

Bilmiyorum kimin için ne kadarım

Kim kaldı geçmişten, kim yanımda

Bugünümde onca taze dost kollarımda,

Şükür ama korku da var, güven nerde

Her şey yine aynı olursa

Giden çoktu zira, kalacak hani

Ezberledim ölümleri, hiç günüm gelmedi

Önüme bakasım var da, gözledim nerde

Geçmişi özler dönemem, ileri de gidemem

Eski dostlar lazım, nerede? 

Suyum ben, hani hiç özellikle su istemez canın, sadece susayınca içer ve sonra defolur gidersin ya... İyi geliyorum demek ki ben de; sonsuz görünen sevgi ve şefkatim, o binbir özenlerim, sakınmadan üstüne titreyișim... Taa ki kendine gelene kadar insanlar, benimle işleri bittiğinde tıpkı kullanılmış adi bir mendil gibi bırakıyorlar. Benden iyisini bulana kadar yani tüm hengâme, iyi derken iki seçenekten biri bensem daima diğeri yani. Umursamıyor kimse, elime tutunup ayağa kalkan çekip gidiyor. Sormuyorlar, neden sorsunlar, tek vasfımı gerçekleştirmiş oluyorum neticede; benden başkasının sarmayacağı gibi sarıp, açık net "kusursuz" sevgimle bir yere getirdiğim insanlar, onlar da beni seviyor sandığım ama olsa olsa acıyan yahut açıkça oynayan insanlar... Mesele o insanlar da değil, mesele her seferinde hiç çekinmeden kullanılıp atılan ben.

Milâttır bugün,

Kimseye güvenemeyeceğim biliyorum artık, dünyanın en ama en iyi insanı gelsin yine de adi bir paranoya olacak içimde, haklı ve acı bir paranoya. Bugüne kadar bana en ufak zararı dokunmamış ve gerçekten uzun zamandır hayatımda olan kişilerden bile korkuyorum; sebep yok, benim sebep, yokum ben, ne zaman oldum ki?

Kimse olmasa daha iyi belki, hep öyleydi ama ben kaşındım, hep öyleydi ama umut umut diye yediler başımın etini; mezarımı kazanın da adı umut, sor bak var mı kimsenin haberi.

Hiçbir şey içten gelmiyor artık, ölümcül bir boşluğun eşiğinden bakıyorum dünyaya; en büyük öpücüklerle, en şefkatli sarılmalarla, yüzde milyon doğru sözlerle de kuşansa etrafım... Ölümüm o "acaba"dan olacak. Kimse beni inandıramayacak kendine biliyorum, üstelik onların da suçu değil; yıpranacaklar ve canları yanacak biliyorum, çok kızacaklar bana, oysa ben ne yaptım okuyucu sen söyle? Güvensem de benim suçlu, güvenmesem de; sevsem de benim acı, sevmesem de...

Beklemiyorum artık kimseyi, kimse de gelmesin zaten; sözler veriyorum, daha müsait bir gün konuşuruz gibi sözler, o günü asla getirmeyecekken yalanlar söylüyorum; kaçıyorum okuyucu artık, kalmak elzem, üstünde umut yazan yenidenler batıyor göğsüme, neler gördük geçirdik bu kadar yeter.

Söylesene okuyucu, nerede ne işim var?