DAHA

Kırık camlar gibi, kimse ve durgunum

Daha uzak, daha ayrı, daha siyah

Daha az kalmış, daha eski, daha cansız...

Daha çok unutulmaya yüz tutmuş gibi

Kalabalıklar içreden ziyade, hiçten hallice.

Yenildim düne, dünden de önce

Son kertede hep yapayalnızdım ömrümce

Ne bir aidiyet kıyısından geçebildim

Ne en iyi dediğim dostların, en büyük aşklarımın

Gölgesinde bir gram yer edinebildim

Çöpmüş son üç yıldan evveli

Ne çocukluğum olmuş adam gibi, anılarım

Ne verilen sözler tutulmuş, ne elim...

Öylece gelip geçmiş, kimseye değmemişim

Biliyorum, daha da değemem, değemem

Daha hassastım ve suçtu bu,

Benim için daha önemliydi çoğu şey ve suçtu bu

Daha farklıydım ve suçtu bu

Daha yalnızım, bak bu suç değil, görülmüyor çünkü

En ihtiyaçlı anlarda, daha da kendi kendime hep

Bu kadar başka ve bu kadar dışarıda olmamak için

Ne verebilirdim daha, kalbimden ne verebilirdim

Ya da daha önemlisi,

Daha ne kadar devam edebilirim böyle.