Gitgellerde yine başım, kim gerçek kim yalan, kim var kim yok bi'haberim. Kalbimin dehlizlerinde sönüyorum, gitgide derine gömülüyorum, görmekten çok uzaksınız. Bir panik atak nöbetinden farklı değil aslında durumum, bir şey beni ve düşüncelerimi durdurabilse, sakin ol dese, korkma dese hatta belki de -emin değilim ama- sarılsa... Bir şey yeniden nefes almayı öğretse bana. Bunun adı çırpınmak, ordan

Canı acırdı Nihal'in Geceden çökerdi balkon demirlerine hüznü Islanır kurumayı unuturdu çiçekleri Pencerenin pervazında unuturdu mutluluğu Saat üçlerde başlardı özlemeye Deliliği sarkardı demir korkuluklardan yere Apartman boşluğu biraz yalnızlık kokardı Çatı ağlardı sonbaharda evin içine Küfürbaz vileda imdada koşardı. Bir gün Nihal delirdi Öksürdü perdeler, avize kristal kustu salonun ortasına Parkeler inlemeye, duvarlar soyunmaya başladı Gardrobun içinden ütüsüz

Hiç dokunulmamış gibiyim, hiç adım anılmamıș, hiç bakılmamıș sanki yüzüme, hiç düşünülmemiș hakkımda, hiç... Hiç bile olmamışım iyi mi? Değil gibi. Ne acı hiç payım olmamış kimselerin gök yüzünde, merhemliği geçtim ısıtmamıșım dahi belli, besbelli; bazen acıtıyor bu kifayetsizlik, öylece geçmişim yani hayatım boyunca aralarından insanların, buymuş hepsi, tüm aşklar tüm dostluklar aha da bu kadarmış. Ey benim