Yenisinin temini tamirinden daha aza mal olacak bir yapboz taşı, insan yahut her ne olursanız koyuyor insana, en orta ve boş yerinden belki. Asıl soru: Neyi tamamlar kendi eksik olan ki?

Ağır bir koku gibi sindi üstüme bu

Boşluklarından vurulanların bildiği

İçime içime bükülüyorum

Biliyorum her şeyi, hepsini

Kafamda mesafeler şekilleniyor

Büyüdükçe büyüyor herkesle

Anlaşılmadığımı biliyorum

Bu yalnızlık benim içime sindi

Sanki bir geçmişim yok da hayatımın tam ortasına doğmuş gibiyim. Ortaokul, lise hatta üniversite dönemim benim için kalın birer yazıklar kitabı; o günlerime dair sohbet döndürebileceğim kimse yok, yalnızca her günkü rüyalardan ibaret olan -ki ona da kabus mu denmeliydi yoksa çoktan- eski dostlar...

En güzeli bildiğim günlerim yoklar, zira hepsi çeşitli yalanlara inanarak geçmiş, o günlere dair hatırladığım her şeyde, garip gelebilir ama bilhassa iyi şeylerde midem bulanır; çünkü o şeylerin o zamanlar iyi olmasının tek sebebi arkalarındaki gerçeği, beni bugünkü bu kapalı, kırık, karanlık, tuhaf yapan şeyleri bilmiyor olmakmış. Kendi kendime bir deli gibi gelin güvey olup ömür geçirmişim ne acı, hayır hatırlıyorum da öylesine masum bir inanç ve sevgim vardı ki o kadim adlettiğim dostlara, düşünürken de aslında sadece bu pür pak halime üzülüyorum değil onlarsızlık.

Baksana her gece dönüp yine buraya geliyorum, ki bunun anlamını ben daha iyi biliyorum; insanlardan koptum galiba gerçekten, onların iyi niyetli fakat anlamsız tesellileri, benim için bir şey yapmaya çalışıp ellerinden gelmeyişleri falan da kötü geliyor artık, böyle cevapsız kendi kendime konuşurken bile daha samimi hissediyorum, çünkü hiçbir teselli, tedavi yaşadıklarımı olmadı kılmayacak.

Yine de biriyle konuşabilmek isterdim o günlerden, arada derede sıkışan iyi şeyleri de hatırlamak ve açıkça tutunmak için artık çok uzaklaştığım kendime yakın birine. Hayatımın belli bir bölümü yok hükmünde ne acı, kendimi sevip sevmeme işi değil bu, hatta en son benle ilgili olsa olsa ama kim kabul eder ki. Orda bir yerlerde çoğu zaman sen benim en yakınımsın okuyucu, şimdi yerini yadırgayan bir misafir gibi ödünç yaşıyorum hayatımı.

Keşke herkes gibi olsaydım

Her anlamda.

Dostsal manada yalnız hissediyorum okuyucu, dostlarım var ama yalnız hissediyorum.Benim insanlarımız nerde? Sevgileri yarınlara bırakmayan.

Başkalarıylayken gözlerinin içi gülerdi onların, can atarlardı başkalarıyla buluşmaya, içten ve kendiliğinden sevgi sözcükleri dizerlerdi; hiçbir zaman öncelikleri olmadım, dostları bile değil herhangi biriydim, ilk gözdenin çıkarılabilecek ve de mutlaka çıkarılan... Ben bunun böyle olduğunu ancak 18 yaşımda itiraf edebilmiştim kendime; benimle olan konuşmaların o kadar sıcak ve içten olmadığını, buluşmalarımızın sadece benim ısrarımla gerçekleştiğini, ben istemesem fotoğrafımızın bile olmayacağını ve en önemlisi de, aylar öncesinden doğum günlerini organize etmeme rağmen, on sekizime geldiğimde hiçbirinin beni hatırlamaması.

Gençliğim, çocukluğum, canımı vereceğim biricik dostlarım

Benim İnsanlarım değillerdi, hiç olmadılar, ölü bir yapraktan farkım yoktu onlar için.

İşte bu da benim küçük hikayem.

Dönüp gitmem lazımdı, gidemedim; yine ben o günlerdeyim işte, tam ortalarında, göğsüm delik -ki içine çekilir insan kendi yaralarının, budur biraz da ömür- Yani onca iş, başarı, para, istediğim her şeyi satın almak... Bunların hiçbiri kaçmama yetmedi o geçmişten. Ben yine o yapayalnız çocuğum, daha fazlası değil. Hiçbir şey hiç düzelmedi, sadece unuttum kaçtım sandım, olmadı.

Bir ölünün boşluğundan farksız o içimdeki; geçen zamanda çok işime verdim kendimi ama bir ben bilirim her gün aynı kimseleri gördüğüm mutlu rüyaları, asıl o yüzden erken kalkışımı, uyku tutmadığı için gecelere kadar çalıştığımı. Haklı olarak mutlu sanıyor insanlar, ben de sandım, çalıştıkça başarı geldi başardıkçaysa istediğim maddi şeyler; şuan ise rüyalarımdaki gibi bir odada, rüyalarımdaki gibi bir bilgisayardan, belki de kimsenin okumayacağı bu satırları yapayalnız yazıyorum dostsal manada.

Şimdi bana sitem edecek haklı kimseler var, hatta ler değil muhtemelen bir tane, ki onunla da konuştuk zaten bunu. Kastım sen değilsin dedim, o günlerden anımsayacak, bir şeyimi paylaşacak kimsem yok benim; birileri benim dostumdu ben onların tanıdığı, acı ki bu gerçeği kendime anca 18'imde itiraf edebildim sonra da gerisi geldi işte... Yok ya ben yanlış anlamışımdırlar, kafamda kuruyorumdurlar falan, boş! Köpek gibi haklıydım ve bu defa da bunun için suçlu hissettim, çünkü ne kadar konuşup etsen de herkes bay bayan mükemmel olarak, süper hayatlarına döndüler geride ben kaldım.

Bu yazının nasıl bitmesi gerektiğini bilmiyorum, o yüzden bitti.