Yapayanlış bir yapbozda, yan yana gelmesi teklif dahi edilemeyecek iki önemsiz parçayız, önemsiziz çünkü henüz bitmediğinden büyük resim, kimse farkında değil eksikliğimizin. Hadi diyelim doğru yapboz, yan yana yazıldık diyelim kaderde, yine tutmayacak; çünkü ben uzun zamandır kırık bir parçayım, ben olduğum bile bilinmeyen bir kutuda, diğerleri bitse anca fark olunacak hüzünlü bir detaydan başka neyim en iyi

Ağır bir koku gibi sindi üstüme buBoşluklarından vurulanların bildiğiİçime içime bükülüyorumBiliyorum her şeyi, hepsiniKafamda mesafeler şekilleniyorBüyüdükçe büyüyor herkesleAnlaşılmadığımı biliyorumBu yalnızlık benim içime sindi

Sanki bir geçmişim yok da hayatımın tam ortasına doğmuş gibiyim. Ortaokul, lise hatta üniversite dönemim benim için kalın birer yazıklar kitabı; o günlerime dair sohbet döndürebileceğim kimse yok, yalnızca her günkü rüyalardan ibaret olan -ki ona da kabus mu denmeliydi yoksa çoktan- eski dostlar...En güzeli bildiğim günlerim yoklar, zira hepsi çeşitli yalanlara inanarak geçmiş, o günlere dair hatırladığım

Dostsal manada yalnız hissediyorum okuyucu, dostlarım var ama yalnız hissediyorum.Benim insanlarımız nerde? Sevgileri yarınlara bırakmayan.Başkalarıylayken gözlerinin içi gülerdi onların, can atarlardı başkalarıyla buluşmaya, içten ve kendiliğinden sevgi sözcükleri dizerlerdi; hiçbir zaman öncelikleri olmadım, dostları bile değil herhangi biriydim, ilk gözdenin çıkarılabilecek ve de mutlaka çıkarılan... Ben bunun böyle olduğunu ancak 18 yaşımda itiraf edebilmiştim kendime; benimle olan konuşmaların

"...Bilmem kim saracak yaralarımı..."Dönüp gitmem lazımdı, gidemedim; yine ben o günlerdeyim işte, tam ortalarında, göğsüm delik -ki içine çekilir insan kendi yaralarının, budur biraz da ömür- Yani onca iş, başarı, para, istediğim her şeyi satın almak... Bunların hiçbiri kaçmama yetmedi o geçmişten. Ben yine o yapayalnız çocuğum, daha fazlası değil. Hiçbir şey hiç düzelmedi, sadece unuttum kaçtım sandım,