N'aber okuyucu? Uzun zamandır görüşmüyoruz, -hoş- zaten senin de bundan rahatsız bir halin yok (kimileri gibi) Neyse o değil de başka bir şey soracağım ben sana:O kadar mı belli oluyor lan yalnızlığım? Valla bak ciddi soruyorum, öyle melankolik bir tavır barındırmaksızın.E biraz tabii malumun ilanı, ben de benim gibi ayarsız, deli dolu ama kesik, bu çağdaki çoğu kişiye

Uzun zaman oldu ben yazmayalı, biraz uzaktan bakıyordum hayata, doğrusu epey uzaktan. Çekilince gördüklerim beni dehşete düşürdü aslında, içinde olduğumuz şeylere hiç o açıdan bakmadığımız bir yerde her şey gerçekten koca birer kandırmacaydı. Her şey.Öyle nihilist bir yaklaşım değil bu her ne kadar nihilizmi tutarlı -mantıklı değil bakın tutarlı- bulsam dahi. Hani bunun bir ucu hedonizme kayar ya,

Şimdi sence ben hakikaten bilmiyor muyum okuyucu: Kim yüzüme güler arkamdan iş çevirir, kim aslında samimi değildir, kimin hangi dediği şaka kiminki ciddidir... Biliyorum tabii ki, her şeyin kokusunu burnumda, bakma öyle safça, kek takıldığıma; anlamazdan, bilmezden geliyorum, zira o kadar önemsiz ki bir skeç gibi seyrediyorum etrafımda üstüme dönenleri.Hani bacağından asılır her koyun ya, benim bacağımda metal

Kendi gözlerine bakabilsen ne söylerdin okuyucu? Daha zor bir soru da: Sen onu söylediğinde, kendin sana ne cevap verirdi?Ben gördüm çünkü biliyor musun. Sanki bir seçenekmişçesine cazibesine kapılıp yavaş yavaş hiç istemediğim, benle alakası olmayan, berbat ve kötü birine dönüşüşümü gördüm. Neyse ki en azından bu konuda akıllı bir adamım, bir gün kendimi tanıyamayıp pişman olacağımı bildiğim için

Boş, soğuk bir kalenin üstünden bakıyorsun dünyaya, havanın kapalı olduğuna inanarak. Sana kızmıyorum, o kaleyi oraya dikme sebebini en iyi ben biliyorum, neden almadığını kimseyiEski halin yok, haklı endişen; değil top tüfek, biri parmağının ucuyla dokunsa düşeceksinBir kere daha kaldıramazsın, bu tek ihtimal yüzünden de bir gün, kale sen olacaksın. Baksana şimdiden yok farkın; boş, yalnız, yankılı ve yanış; eskimiş