Boş, soğuk bir kalenin üstünden bakıyorsun dünyaya, havanın kapalı olduğuna inanarak. 

Sana kızmıyorum, o kaleyi oraya dikme sebebini en iyi ben biliyorum, neden almadığını kimseyi

Eski halin yok, haklı endişen; değil top tüfek, biri parmağının ucuyla dokunsa düşeceksin

Bir kere daha kaldıramazsın, bu tek ihtimal yüzünden de bir gün, kale sen olacaksın. 

Baksana şimdiden yok farkın; boş, yalnız, yankılı ve yanış; eskimiş her an gibi. 

Ey kalenin yalnızı, güvenmeyi öğren er geç

Dışarı çık demiyorum ama... Kapıyı kilitleme

Sen uğraşma eyvallah, kılını kıpırdatma da;

geri çevirme biri çabalarsa güvenini kazanmaya. 

Kaybederse kovarsın gider, bırak bari denesin;

Yardım etme tamam, yaklaşma da ama...

Eğer sana yaklaştığında, doğru olduğunu hissedersen; itme, yanılgıya korkundan. 

Gerçi asıl korkun kapılmak, insana açlığından. 

Zaten ya yanlış insanlar öldürecek seni, 

Ya o güven dolu boş kalen, ellerin gibi.

Ben üç tür gitmek tanıdım şu dünyada:

Ama aklıma bir şey takıldı sayın okuyucu; sence kim, gitme arzusunu çevresinden saklama kaygısı gütmeyenden daha isteklidir ki gitmeye... Yani bazen de mesele gitmek falan değildir, durmaya değecek bir parça neden ararsın, herkes gitmeyi istediğin için sana köpürürken bile gözlerinde.

Türlerin ilk ikisi bazen birleşir, işte o her ne yaparsan yap gitmiş sayılmamanın cehennemidir. Ben neden yaşlı hissediyorum sanıyorsun?

Bulunduğun yer değişmez, gidişinden ders çıkmaz; bir de bakarsın yanında gelmişler, farkı hissedemiyorsun. Ben mesela, çok çok uzun zamandır Ege'ye yerleşmeyi kuruyorum... Ama biliyorum da bir yandan, aynı hüznün denizli hali olacak, çünkü hiçbir şeyi unutmak için yaşamadım yaşarken.

Bağsız ve yüzeysel ilişkiler, sahte minikler, gündelik ve anlam atfedilmemiş eylemler arasında...

Aslında derdimin tamamen kendimle kalmak olduğunu ama bunu başardığımdaysa, zaten ciddi boyutta olan yalnızlığımın artarak beni öldürür hale geldiğini, yaşamak için ne aradığımı bilmeksizin öylece dolandığımı gördüm.

Durmam için bir sebebe ihtiyacım var, biliyorum yoksa giderek öleceğim, ne yazık ki her iki anlamda. Korkarım gitmelerin en kötüsü de, herhangi bir yere varmadığın değil mi?

Seni ve arkadaşlarımı çok seviyorum okuyucu, bu bir veda değil, sadece böyle şeyleri arada bir özellikle belirtmek gerek, zarar gelmez.

Başım döndü, beni bir odaya aldılar 

Son yüzler gördüğüm, bir el göğsümde

Çok yabancı, soğuk, tepede beyaz lamba

Üşüdüm, anlayamazdım. Keşke tanısaydım

Gözlerim kanıyor, ordaymışım gibi içine bakıyor

Biliyorum değilim, çoktan soğudu bedenim

Keşke tanısaydım, benim için perde kapanmadan

Bir camın arkasından bile olsa

Hayatta kalsaydım

Gölgelere karıştı ismim, tuhaflıklar efendisi

Bir fikrim vardı kendinde değil, 

Yetmiyor dünyanın azami romantizmi

Ve ben ilk kez görerek vedalaşıyorum dünyamla

Beni bir odaya aldılar, oda ben oldum 

Bir kuytu düş belli belirsiz 

Uyandım. 

Bazı konularda tektim dünyada

Uyandım ki gözleri bana bakıyor

"Hoşgeldin!" çarptı dudaklarından yüzüme,

"Yine aramızdasın." Artık ısınmalıyım. 

Çekin bütün gemileri, tek ben geçeceğim

Tek kurşunu uzun zamandır, göğsüme dikeceğim

Bırakın ellerimi, yabancı değil bu karanlık

Tanıdık yüzler, daha derindeyse aynalar

Tutar nefesimi inerim önemli değil

Bir noktada bırakıyor fark etmeyi uzaklık

Son bir şansım kaldı,

Tutar nefesimi yaşarım önemli değil 

Riske atıp inisiyatif alabilecek lüksüm yok

Dışarımda kalsın her netice, ince bir iz etmiyorsa

Ya yalnız çıkmam bu okyanustan

Ya çıkmam ama bilinmeden

Ya...

Bir balık olurum, unutup durur dünü zamanı

Ne olduğumu, yaşananları, şarkımı...

Kendime bile kalmadan çekilirim

Gemiler gibi 

Tarih beni böyle yazar

Tam da unutmak için

Elimi tutmadan güneş de batar

Anlarım, şans da iki kişilik olmalıdır

Beklenti de en az

Azaldı nefes, 

Mermi elimde hala. 

"Aa!" diyecekler, sahte bir ilgiyle yaklaşıp saracaklar etrafını

Elini sıkacaklar, "Değişmişsin" gelecek ardından

Gurur gibi bakacaklar yüzüne ama sıcak olmayacak, bileceksin

Nasıl da bilecekler seni bu hale getirdiklerini de

"Ne varmış halinde" diyecekler

Gülümseyerek savaşacaklar seninle, dost gibi. 

Her fırsatta ne kadar önem vermediklerini; gülünç birer anı gibi anlattıklarında göreceksin

İzini silemediğin, o kadar basit olmayan şeyleri.

Halin tavrın değişmiş diyecek, eskiyi bekleyecekler.

Telefon numaraları alınacak, sahte tebessümler, bir iki önemsiz merak. 

Sanki yarım bırakmamış gibi, sahte bir sahiplikle iftihar edecekler.

Elleri kolları omzuna dokunacak anlamdan yoksun, yine görüşelimli son sözlerle

Arkanı dönüp gidecek, giden sen olacaksın, 

Sanki uzaklığın tek ölçütü mesafeymiş ve bu yangını sen yakmışsın gibi

Sonrası malum, en başta olduğu, hiç olmadığın gibi silineceksin.

Daha karşıya bile geçmeden.

Ertesi gün yok.

Bir gün kendine dönüp öylece bakakalacaksın.