Gitsem şöyle ayrı bir eve çıksam, biraz fazla ayrı olsa dünden ve dünyadan; duvarlarında durmuş saatler, kapıları kilitli değil fakat bu denenmemiş bile... Ve ben, orada hep bulunabilip de hiç var olmasam belki, kimse bilmese adım sanım, benden yalnız düzenli birer "iyiyim" ulaşsa dostlara. Ve en yargısız, sessiz biri, beni başkası gibi karşılasa; yüzünü yüzümden ayırmadan, yalnızlık olur

Kendine bir çeki düzen veriyor zamanBu defa basit oyun, ardına bakmayan kazanıyorRisk yok, sürpriz yok; sade alışkanlık katli vacipAma anlamadığım bir şey var bağışlaNe zamanda beri aydınlık ivmesi ki kaderin,Nasıl öğretir önüne bakmayı insan göz kaslarına.Sen sanıyor musun arkalarına bakanlar bir şey bulmayı, bir kıpırtı umuyorYanılıyorsun sevgili kalbim, inan bana ki çoğuBulunduğu yeri kaybetme korkusundan bakıyor.Sen bakma, hiçbir

Sen at son küreği, at da yazlık yerlere gidelimBahsini açan kim dönmenin, unutalım temelliGeçmişim mi dersin, mezar mı, çöp mü;Bin kat altında kalsın yerin eski dostlar, göz yaşları, ihanetler...Düşünecek bir şey yok artık, ben varım Öyle çıksın ki aklımızdan ansızınDönüp üstüne dahi bassak, ruhumuz duymasınSen kapat üstünü, ne hacet hüzne vedayaBir an evvel gidelim, hiç olmamışçasınaUzuv gibi özenle ama

Kaç kez yazılıyor gece, külleri attıkça güm gümHata payı, hiç dönmeyerek alınıyor zamanınParçalanma dedikçe kendime, gözlerimde görüyorum unutulmanın galibiyetini unutmayaBeni kutuya koyan, açılınca kaçanMaziyi ceviz altında uyutan kimEski benden geri kalan,O göğsümde uyuyan kim

Gecenin bir vakti alelade abuk bir şeyden, yine yankılandı geçmiş beklemediğim yerden; seneler öncesine döndüm orda yalnızım şimdi, arkam dönük, önüm yok. Ben şimdi kim olduysam ne kadar iyi, aksime o günlerdeki yapayalnız Alptuğ da bir gram değişmedi biliyorum, ondan sonra gelmediğimi ve aynı anda var olduğumuzu bildiğim gibi. En başımdan bakıyorum aşağı, şimdimin üzerine düşüyorum, kimse kaldıramaz da