Gitsem şöyle ayrı bir eve çıksam, biraz fazla ayrı olsa dünden ve dünyadan; duvarlarında durmuş saatler, kapıları kilitli değil fakat bu denenmemiş bile... Ve ben, orada hep bulunabilip de hiç var olmasam belki, kimse bilmese adım sanım, benden yalnız düzenli birer "iyiyim" ulaşsa dostlara. Ve en yargısız, sessiz biri, beni başkası gibi karşılasa; yüzünü yüzümden ayırmadan, yalnızlık olur diye. 

Doldurulmak gibi birer kaygı barındırmayan beyaz duvarların arasında belki, yine en iyi bildiğim şekilde, sabit durarak gidiyor olsam; kendi olsam gitmenin ve böylece kimse yetişemese, odaları dolduran o bir daha asla olamayacağım benler en çok da. Şarkıda dediği gibi "Kilitli kapılar açılsa" ama artık çok geç. Tek olduğumu fark etsem evde, özgürlük ve korkunun kesişimi iz bıraksa boğazımda kızarık. 

Yine de en önemlisi, bir gün her şey bitse ve çekip kapıyı çıksam, dönsem, dönsem ve dönmek beni bir ev kılsa bu defa birilerinin ruhuna. Baştan gerekmese başlamak.

Sadece kırmak için birkaç ayna alsam o evden, suçlusu olmadığım yanları adına geçmişin. Derken bir "Kal" duyulsa içeriden... Durur muyum?

Sen daha iyi bilirsin okuyucu da

Er geç benim ölümüm, kendime batışımdan.

Kaçsam suçlusu olmadığım yanından geçmişin

Başı alıp kime giderim kendimden, mesele bu.

Kendine bir çeki düzen veriyor zaman

Bu defa basit oyun, ardına bakmayan kazanıyor

Risk yok, sürpriz yok; sade alışkanlık katli vacip

Ama anlamadığım bir şey var bağışla

Ne zamanda beri aydınlık ivmesi ki kaderin,

Nasıl öğretir önüne bakmayı insan göz kaslarına.

Sen sanıyor musun arkalarına bakanlar bir şey bulmayı, bir kıpırtı umuyor

Yanılıyorsun sevgili kalbim, inan bana ki çoğu

Bulunduğu yeri kaybetme korkusundan bakıyor.

Sen bakma, hiçbir zaman yaramadı, yaramaz da

Gidebilsen giderdin, gidemiyorsun, çevir başını

Çevir başını ileri, yukarı

Baktığında bizi göreceksin unutma. 

Sen at son küreği, at da yazlık yerlere gidelim

Bahsini açan kim dönmenin, unutalım temelli

Geçmişim mi dersin, mezar mı, çöp mü;

Bin kat altında kalsın yerin eski dostlar, göz yaşları, ihanetler...

Düşünecek bir şey yok artık, ben varım 

Öyle çıksın ki aklımızdan ansızın

Dönüp üstüne dahi bassak, ruhumuz duymasın

Sen kapat üstünü, ne hacet hüzne vedaya

Bir an evvel gidelim, hiç olmamışçasına

Uzuv gibi özenle ama zerre önem vermeden

Sen karıştır dünyanın geri kalanına yoğumu

Bakmadan at toprak, kalmasın aklın, ben eminim

Sıcak bir yerlere gidelim, başımdan başlayalım

Belli olmaz, belki bu defa ısınırım

Yeter ki

Elini uzat

Kaç kez yazılıyor gece, külleri attıkça güm güm

Hata payı, hiç dönmeyerek alınıyor zamanın

Parçalanma dedikçe kendime, gözlerimde görüyorum unutulmanın galibiyetini unutmaya

Beni kutuya koyan, açılınca kaçan

Maziyi ceviz altında uyutan kim

Eski benden geri kalan,

O göğsümde uyuyan kim

Gecenin bir vakti alelade abuk bir şeyden, yine yankılandı geçmiş beklemediğim yerden; seneler öncesine döndüm orda yalnızım şimdi, arkam dönük, önüm yok. Ben şimdi kim olduysam ne kadar iyi, aksime o günlerdeki yapayalnız Alptuğ da bir gram değişmedi biliyorum, ondan sonra gelmediğimi ve aynı anda var olduğumuzu bildiğim gibi. 

En başımdan bakıyorum aşağı, şimdimin üzerine düşüyorum, kimse kaldıramaz da hatırlayamaz da artık; çok tanıdık bir ölüm gibi gözlerimin içindeki... Ne kadar değiştiyse de her şey, bambaşka da olsa ağzımızın tadı; o günler, o olanlar hep orada bakar gözlerimden dışarı...

Benim o habire bir şeyler yapmalarım, dört kolla hayata sarılmalarım var ya gıpta edilen, deli bulunan; hayatın yeterince yakınında olsam sarılma gereği duymazdım, bir de böyle düşünün

Hiç kimsenin yerini tutamayacağı bazı hiç olmamış şeylerin boşluğu var içimde sadece, olmuş sandığım. Ya ben düşeceğim oradan, ya...

O orda benim ihanetlerim var, o orda benim inandığım yalanlar, sahte dostlar, içi boş sevgiler...Ben şimdi çok başarılıyım diyelim, karnım tok, sırtım pek, altımda arabam, süper bir bilgisayarım... yine bir şey eksik diyip duruyorum ya, küstah bir mızmızlanmadan ne yazık ki çok fazlası bu, lütfen kızmayın bana.

Eksiğim işte, en yüce dost da, en sadık sevgili de kapımdan bir ömür ayrılmasa dahi bundan sonra, yine de o günlerin eksiğinde üşüyerek ölecek bir yanım; en iyi insanlar etrafımda, bense onlara bakınca, en kötü insanlarımın ne olmadığını görüyorum hep. En güzel anlarım bile hüzünlü bu yüzden, güzel şeyler daha çok ağlatıyor, bunca zaman neye sahip olmadığımı bilmek belki... Mutlu olayım diye gözümün içine bakıyorsunuz ya, bakmayın, eski beni göreceksiniz, başka bir şey yok çünkü. 

Gitsem diyorum hani, olmuyor çünkü oturmuyor, o kadar sarsılmışım ki hak edene veremiyorum ettiği güveni düşün; e onun suçu ne o da haklı, hiçbir şey yapmamış ama ben diken üstü, böyle bir adamla yaşanır mı sen söyle okuyucu.

Gideyazıyorum, alıştığım yalnızlık baki kalsın kimseye de zararım dokunmasın, solacaksam kendi kendime diye ama onu da beceremiyorum; galiba zaten alışık olduğumdan, gün geçtikçe ancak daha azına göğüs gerebiliyorum yalnızlığın, kimse görmeden. 

İşte benim küçük gerçeğim de bu.

En çok sana samimiyim okuyucu, incitme beni.