Yaşlı adamlar gibiyim artıkAnsızın uyuyorum akşam ortalarıBıraksam ölecekmişim de... Bırakmışım gibi. Öylece durmak bile yorar olduO kadar da anlamlı değil sevdiğim şeyler dahiSahi, sevmeyi de unuttum bence amaÇaktırma. Günler bitsinler diye var sanki, Duruyorum birden her ne yapıyorsamOlmasa da diyorum, ne değişecekAsılı gibi bir ağaca, o ağaç olarakKendi gözlerime bakıyorumEn kötüsü de, artık göremiyorumSadece hatırlıyorum, ne eksiksem, an be anYaşlı adamlar

Bir belediye otobüsünün takriben ölü camından dışarı bakarak yazıyorum bu yazıyı, üstelik yanlış yönden bindiğim için bütün Ankara'yı dolaşacak olduğum gerçeğiyle birlikte. Çok daha soyutlanıyorum böyle zamanlarda, kalabalıklara bakıp "Senin neyine" diyorum; ya cazip gelmiyor ya da cazip yanları çok uzak benden. "Kimsin" diyorum kendime, tamam insanlar insanlarla da, birileri birilerinin bir şeyi de, sen Alptuğ? Ait değilim, olamıyorum,

Bu sefer dönmem ama...Kararır önce gece, çekerim ipleri sudan, eskirKayıp olur adım, belki rüzgar da eser, yoktur ışıkİster gibi bakar sönük yıldızlar benim olmayanıHiç hatırlamıyor gibi olup biteniHer ne vardımsa, yarım bile değilYokmuşBildiğim bilmediğim, İçinde boğulduğumBenim sandığım -yokmuş-Ben sandığımBu sefer dönülmeyecek yerdeGiden, yalnız biriyim benBaşka türlüsü mümkün değil artıkBaşkalarıyla bile, yanıbaşlarındaYapayalnızım.Çoktan alıp çıktım ceketimi hayattanBu sefer dönmemÇünkü dönmeye, ait

Kendi gözlerini duyabiliyordu, üzüntüsünden büyüyen yaşlar, akmadan buharlaşıyordu sinirden. İyi değildi ve önemi yoktu. Onları eline geçirse bir şey yapmayacağını ama onlara bir şey olması gerektiğini biliyordu, her ne olursa olsun bunun kendi durumunu değiştirmeyeceğini bildiği gibi.Denemek istedi, yaktı yıktı ve olmadı; tersini denedi, sarıp sarmaladı dünyayı ama... Kendi dünyasını unutamadı, başından beri tek başına olduğu, bunu uzun

Belirip belirip kayboluyorum kendi hayatımdaİhtimaller uydurarak... Anca öyle uyanıyorumGidiyorum gün be gün, baksana, ben miyim sahi?Vazgeçtim, baksan utanırım yeni gözlerime, bulamasan ne beni ne kendini.Alptuğ olmanın adı kaldı sadece, bir numarası yok çoktandır, albenisi yok. Hevesim, nefesim, sıcak hislerim, o dünkü güvenim, kırık da olsa sevgilerim;Bir karton kutuya konulduğunda görüldü en sonŞimdi nerde kim bilir, epeydir soğuk burası. Hiçbir zaman