Karasına karışıyorum her gece sesziz sedasız denizin, keşke o ölmek üzere dalgalar biraz biraz alabilseydi üstümden kırgınlığı. Gitmek fikrini her daim dayanılmaz çekici kılan tek şey "başka bir ihtimal" esintisi, belli belirsiz birer belki üstelik her nefes. Öyle olmasaydı, her şeyin aynı devam edeceği tamamen kesin olsaydı kim hayatına devam ederdi ki.

Ben mi? Benim için de kesin değil, neredeyse yani; daha ziyade keskin, yakarak batıyor ve tüm hızıyla içimde ilerliyor tüm yüzüstü bırakılmışlıklar, ihanetler; her gün girdiğim suyun kaldırma kuvveti bile yetmiyor. Değilim gibi ama biliyorum. Boğulmanın bile önemini yitirdiği kadar, güneşin dahi unuttuğu kadar aşağıdayım.

Ne varsa her şey hatırımda, daha dünmüş gibi. Anlanmıyorum, yaşanmıyorum, klişeleri bir kenara bırakırsak esasen fikren ve manen yaklaşılamamış, yapayalnızım.

Yaradır geçer diyorlar, haklılar da

Ama unutuyorlar, bıçak hala yarada

Sırt üstü yüzemeyişim bundan belki.

Kabul ettim çoktan, hadi deniz, çek artık beni. 

Hatırlamaya değmeyecek kadar uzakta kaldı her şey, kalmaktan ziyade kendini orada bıraktı...

Tüm düzlemler düşüş simdi, karşımda aşağılar.

Her şey özleyemeyeceğim kadar yalan, yitirdi geçmişi düşünmek anlamını, kızmayın ama bir şimdim de yok.

Kendimi kaptırdığım o onca teknik ıvır zıvır, hani sürekli bir şeyler yapıyorum, şöyle enerjiğim böyle sevecen... Biri durdursa düşüp öleceğim, görmüyorum demeyin artık.

Haklı sebepleri olanlar lanetlidir, biliyorum bu saatten sonra hiçbir asil dost, hiçbir gönülden seven onca da çırpınsa bir damla can suyu olamayacak bana; metin olsunlar söyleyin, bu hikayeye onları da hiç dahil etmemeliydim, bu hayata. Onlar elinden geleni yaptı, bilsinler ki ben de denedim her şeyi, yemin ederim.

Affettim geçmedi, kızdım bağırdım geçmedi, hıncımı başkalarından aldım geçmedi, hobiler buldum profesyonelleştim geçmedi, yerlerine başkalarını koymaya çalıştım ama kişilerden bağımsız, ne güvenmeyi ne sevmeyi becerebildim. Başta yoktu ya, bir şeyin benden alınmışlığıydı ya o boşluk. Geçmedi işte. Kızmayın bana n'olur. 

Ben kızayım, zaman her şeyin ilacı diyenlere, zamanın ilacını soraraktan. 

Sen hep kaçarsın da, gün gelir alelade bir anda onu görürsün.

Başına gelen her kötü şeyin asıl sebebini, bugün olduğun senin kötü yanlarının asıl sebebini, rastlamamak için onlarca yere gitmediğini.

Ben bugün onu gördüm işte, beni bir ömür bu kadar güvensiz, kaygılı, hüzünlü, karanlık kılan o kişiyi gördüm; uğradığım ilk ama en büyük ihaneti, hiçbir şeyin eskisi gibi olmayışını, KAÇTIĞIM HER ŞEYİ gördüm.

Ben bugün ilk dostumu gördüm, ilk de yalan olan.

Ben bugün emin oldum, hani hepimiz düşünürüz ya bazı kişileri uçurumda görsek ellerini tutar mıyız diye, bugün anladım ki tutmam. Bugün uçurumun kendisi olduğumu anladım. Bugün bunca çabamın, bunca iyiye ve güzele ısrarımın, bunca gülümsememin bir bok etmediğini bildim ben.

Artık gerçekten pes,

Biliyorum hiçbir dost hiçbir kimse bunu hafifletemeyecek artık, çok geç

Bu saatten sonra sadece boşa çaba harcanabilecek bir hüzün hatırlatıcısıyım

Ve son kez, sahiden, en önemlisi sevdiğim için sevdiklerimin hayatından çekiliyorum.

Affetmek dahil tüm çare görünen şeyleri denedim ve içinde bulunduğum durumu değiştiremediler, melek oldum zalim oldum ama aynı boşluk. En azından sadece beni içine çeksin ve n'olur öğütsün artık.

Herkes onu, onları iyi, mutlu görecek. Ben mi? Alptuğ ne zaman kimdi ki? Bırakın Allahaşkına!

Bir daha olmayacağına emin olsam bile

Bilsem bile

O bir kere oldu ya

Bütün tatlar kekre

En güzel duygular bulanık artık

Bir kere oldu ya

Ne heves kaldı ne can

Her şey düzelse bir şey eksik

Eskiye dönsek, eski biz bile olsak

Bir kere oldu ya, sevinemeyiz

Affetmenin değiştirmediğini hiçbir şeyi

Kimse bunca yıl niye susmadı? 

Kin değil tersi, yanlış bilgi mesela 

Affın tersi yangın, afla sönmeyen

Bir kere oldu ya

Bir kere üzüldük ya,

Gerisi gelir, gelecek

Bir kere umudumuz, inancımız kırdılar ya

Artık kim gelse bir değişmeyecek

Olan oldu, ölen olduk. Eyvallah

Çoğu zaman zor geliyorum farkındayım da, aslında inanın bana, oturup yarım saatcik beni düşünse herkesin ama herkesin anlayabileceği bir insanım ben; bile bile yaptığım hatalarımın dahi o denli açık ve esasen anlaşılır sebepleri var ki, istemeseniz bile beni anlardınız, emin olun kızamazdınız, düşmanlarım da öyle.

Hep denedim işte, öyle olmadı böyle denedim, şöyle denedim falan. Derken geldiğim nokta o kadar boktan ki, çare sandığım şeyleri tek tek elde edip yine de yetemediklerini gördüm. Siz mi? Bunların bir şeyin denemesi olduğunu göremeden beni suçladınız; nitekim sorun yok, çünkü göremeyeceğinizi kabullenmiştim ve suçlamalarınız benim için bir şeyi değiştirmedi.

Ben hep kendimi bildim, iyimle kötümle, zayıflıklarımla bildim, gücümü, sınırımı bildim... Siz bilmeseniz de ben bildim, ders almadığım veya inadımdan değil de sadece içimde başka bir ihtimale inanma ihtiyacı, doğmamış kardeşlerimin eksiği olduğu için bu kadar affettiğimi, bu kadar bağlandığımı bildim.

Zaten bir heybesi olan, gün sonunda onun da boş olduğunu öğrenen biri gibi. Siz bilmemekte ısrar etseniz de ben öğrendim artık, değişemeyeceğimi. Eylül yine haklıydı; sertleştim sandım yalandı, onca zaman sonra bana gelenlere ettiğim her hakaret ve küfür, başa dönme korkusu barındırıyordu içimde. Biliyordum hep de, yanılmak istemiştim.

Bu saatten sonra değişemem ya; beni bıraksalar her şeyi severdim, ben de her şeyi bıraktım, her şey beni çoktan bırakmadan. Size ağırdı bir tek, bana değildi; sizdiniz abartı bulan sevgileri, değer vermeleri, ben değildim. Eksikti çünkü, en azından bana verdikleriniz. 

İşte şimdi gerçekten kayboldum okuyucu.

Beni güzel hatırla.