Yaktım gidiciyim elde ne varsa, an geliyor bomboş geliyor bütün tanıdıklar, yaşantılar, münasebetler... Hani diyorum ufka dönük duran biri olsam bomboş bir kumsalda, kendini unutmuş bir alzheimer olsam ne eksilir şimdimden.Bir sabah uzun bir yola çıksam, metafor değil sahi yol; bildiğim hiç kimseyle, hiçbir şeyle karşılaşmayacağım bir yere varsam. Annemler dayımlar hariç kimse bana ulaşamasa, bambaşka bir telefon,

Ne de meyilliyiz bazı şeyleri silemezken bazılarını unutmaya, insan daha en başından unutuveriyor ancak elinden gelen kadarını yapabileceğini, her şeyin elimizden gelmesini bekliyoruz kendimizden. Suçluyu kendin bilmek kolay çünkü, o hep elinin altında ve ne etsen razı. Ben? Ben kolaya kaçıyorum. Kendimden kolaya kaçarken düşüp ölmüşüm gibi sanki; çok iyi biliyorum çünkü elimden geleceği, her bir kabusta başa döndüğümü, yolunda

Her istememek hakikaten istememek olsa keşke okuyucu. Yani o bazı şeyler bizi üzer eder diye çekinişimizi istememek olarak yutturmak zorunda kalmasak keşke kendimize...Hele ki insan okuyucu, insan nasıl başka insan istemez.Her koşulda biraz yalnız, biraz eksik olduğumu, çivinin çiviyi sökeceğini bilsem de; o başımdan hiçbir an ayrılmamış korkuları var ya aynı şeyleri tekrar yaşamanın, hani düşünmemek adına bana

Toparlanıp gideyim derken kendimi mi düşürdüm yolda yoksa? Eski ben olduğumu iddia etmiyorum da, farkında olmadan çok büyük bir şeyi kaybetmişim gibi, belki birileri yüzünden ama kendi kendime. Burada uğruna satırlar dolusu yazdığım bir meçhul kadın vardı, bir beklentim bir rengim vardı bir yerlerde. Beni ben yapan tuhaf bir şey vardı. Şimdi de beni ben yapan her şey

Bazı şeyler diğerlerine kıyasla biraz pistir okuyucu, yine de birilerinin onu yapması gerekir. Gel gör ki insanlar bunu görmez çoğu zaman, görmemeyi tercih ederler doğrusu; tabii sizin elinizi taşın altına koyuşunuzu da bundan memnuniyet olarak değerlendirirler, beyinleri böylesine sığdır fakat bunun farkında olmadıkları için sizi değerlendirme lüksünü her daim kendilerine hak görürler, varsın görsünler.Alptuğ'un artık yeterince sert olması