Alptuğ'un Mekanı

18 Eylül 2021

18 Eylül

Her şey gibi aniden öldü geçmiş de. Alptuğ'u özleyeceğim. Başka özleyen olur mu bilmiyorum ama mumla aranacağı kesin. Kapandı işte defter. Bitti, kaç senelik her şey bitti. El birliği ile başardınız. Koca bir alkış.

Neresi karanlık neresi siyahsa oradayım artık, bir önüm yok sadece aşağı kaldı. Vazgeçtim okuyucu, beklemek de denemek de, sadece zorlamak belli ki. Pes kere pes.

Bir izah çabam da yok aslında artık, sonu gelmesini istemediğim bir suskunluk çağının ilk günündeyiz. Önceden verilmiş sözlerim ve en yakın iki kişim hariç pek de ehemmiyeti yok bir şeyin.

Bir gün her şey değişir demeyeceğim, artık değişmese de olur. Kabul kere kabul okuyucu, çoktan önde başım da söyle giyotin nerede?

Bugünü unutma okuyucu, bugün 18 Eylül

Bugün çok uzun sürecek bir cenazemiz var

17 Eylül 2021

Geri Giden Yol

Hikayemi biliyorsun, neden eskidiğimi... Sadece geri geri yürünebilecek yollar kalmış payıma, olsun. Ne menem şey dikiz aynamdaki uçurum, uçmanın bile çoğu düşmek baksana. Allah'tan sessiz kanıyor insan vücudu, gerçi geçmişin hiçbir feryadı duymadığını kötü öğrendik önceden ama kim bilir, mutluluk uykusuna yatabilenleri uyandırmak istemeyiz.

Bana sorarsan bu güne de iyi geldik aslında, tek tük ve değişken de olsa avuç ısıtan dostluklar da rast gelmiş. Defter kabarık hak ödemeye kalksak, dünya defter hak almaya kalkışsak.

Ölüm sakinliği denen şeyi bilir misin, düpedüz kabul ve hüzünlü bir öylecelik makamı; gözlüğümden aynı öyle dışarısı, sözler tanıdık da kalan her şey yabancı, masada kalmış hem umut hem acı, bir şey fısıldıyor geçeri, adımlar yavaş, yavaş ve iki tekerli her şey gibi düşmeye müsait.

Fizik bilmiyorum hayır, ben fiziğim; sadece kaldırma kuvvetim eksik, kendimi de, üstümdeki toprağı da.

15 Eylül 2021

Soru(n)

Ya kendimizi yanlış anladıysak bir ömür? Nasıl bulur, nasıl yetişir insan gece olmayan bir hayata o zaman? İçimizdeki sesler uğultu belki, git diyenle kal diyen belki aynı kişi. Belli ki düşüyor, çok şey düşüyor, çok hızlı düşüyor, çok geri dönülmez. Ya asılı kalanlar ne olacak peki? İçimizde asılı kalanlar yani, öyle kalbimizin orta yerine bir gündüz vakti -ki sonra da hiç gündüz olmadı- kendini asıp da cesedini kaderimize zul bırakanlar?

Çok soru sormuşum gibi duruyor di'mi ordan, iyi de atladığınız bir gerçek var: Cevap gelmedikçe soru çoğalır.

Alıştım, zaten insanlar gerçekleri ya atlar ya ağlar, Newton'dan beri böyle bu; başına düşen elma canını acıttı ama o acıyı atladı, acıda kalsa yer çekimine mukavemet gösterir miydi? Evet evet, bir anlama biçimi olarak mukavemet.

Neyse okuyucu buyur sana son soru, ıssız bir Alptuğ'a düşsen ne yapardın?

12 Eylül 2021

Eski Benin Cenaze Töreni

Ayarı mı var sanki elimin, hassasiyetlerimin bana zararlı kısmını tek başına söküp atamam ki, gözüm görmez kimseyi biliyorum.

Her insanın vardır bir defosu, benim de bu işte, biliyorum; bu kadardan bir çıt daha az hassas biri olursam, intikamdı, oydu buydu derken suçlu suçsuz herkesi ezer geçerim çünkü buna bir kere başladın mı gözüm dönüyor, zevk alıyorum.

Bir de her şeyi geçtim Alptuğ böyle biri, Alptuğ Dağ bu.

Alptuğ değer verdi mi en üstünü verir, diğerkamdır, kendine yapılan iyilikleri asla unutmaz, sürekli dostlarını yoklar, dışarıdan soğuk dursa da herkese hep en sıcak davranmaya çalışır...

İnsanları bu kadar fazla düşünürken sırf onların çoğu düşünmüyor diye onun anormal olması, onun acı duyması...

Tamam kabul. Bundan çok ağzı yanar, kimseye bir şey olmaz ama o ölüden beter olur, bilmediğiniz şeyler bile olur ama...

Değişse ve artık hiç canı yanmasa, geçmişi hiç düşünmese, her şeyi boşverebilse diyelim: Daha iyi durumda olsa bile bu kişi Alptuğ mudur?

Beni insanların bunca boșverebilirliği yakıyorken, nasıl herkes gibi olabilirim?

Hadi diyelim kendime, tüm değerlerime ihanet değil bu, yine de bütün o kötü gördüğüm insanlardan farkım kalmaz.

O zaman kılın gitsin cenaze namazımı: Nasıl bilirdiniz? Bilmezdik. Nasıl ölmüş? Verdiği değerin altında kalmış.

Belki de yukarıdan eski dostlarına bakıyordur, belki yaşayan ve adına Alptuğ denen şu kimseye. Evet evet kimse.

11 Eylül 2021

Kıraç

İçimde kırılıyor zaman, iyi yanları bile yere batsın geçmişin. Delinmiş olması anlaşılabilir askeri bir kum torbası gibi fire veriyor kalbim. Beni hızlı değil en yavaş mermiler öldürüyor, en yakın mesafeden atılan. Ruhumun kafası cama vuruyor, camın ardı eski dostlar.

O tuzla buz cam değil, ardında kalanlar batıyor.

Mecazdan en uzak anlamlarda ağrıyor her yanım; dışarı gözyaşı, hiçliğe umut akıyor en unutulmuş içerimden. Gitmeyi bile unuttum, çok gittim de aslında ama yok faydası; ne dönecek bir kendim kaldı, ne gidilip unutulmadığım. Ben en çok kendi enkazımda başkalarına dair yaşam belirtisi aradım.

Boşa gittim evet, onca masum sevgilerle, son bir hevesle tren yolu gibi, belki sarılırlar diye son kez atladım sevdiklerimin önüne...

Kandırdım kendimi, son evredeki kanser hastası gibi taburcu ettim hüzünden.

Olmadı, saklandı gülüşüme de olsa bir mağruriyet. Dostlar, ah o yoluna yandığım hakiki dostlar ayıkladı taşlarımı ve bilhassa ölüme benzeyen yanlarımı, suda bekletip alnıma bastılar varlıklarını.

Ne daha iyi gelirdi,

Onların yokluğu pahasına bile olsa hiç kimseyi tanımamış olmak belki.