Aynaları olmayan bir araba bulalımİzin verme başımı çevirmeme, sıkı tut ellerimiSıkı tut beni, sevgiden bir emniyet kemeri gibiGötür beni, Ankara'dan değil geçmişimden deSakın imkan verme arkama bakmama, n'olurGeride kaldığı bile görünmesin bir şeylerinKaçır beni benden, bağla gerekirse.İnme son hızdan bir tık aşağı sakınBir elin hep elimde olsun, öyle kapanır gözlerimGidelim yeter ki, bir yere varmayacakcasınaGitme halinde olalım, başka

Kim derdi ki bir gün Alptuğ Dağ bile yorulacak kendini anlatmaktan, kaçacak. Doğrusu bu defa ben bile bilmiyordum bu kadar yorgun olduğumu, tahmin ettiğimden fersah fersah ufak bir şey bir anda öyle bir deprem çıkardı ki içimden...Çırpınırdım eskiden anlaşmak için, uzun uzun ayrıntılı mesajlar atardım falan; şimdi sadece susmak kaldı, haklı ama mahçup bir sessizlik kaldı yalnız başucumda...

Biliyorum yollar geri yürünmezBir kez soğuk girdi mi araya, düzelmezKendimi de biliyorum, sürekli arkama bakacağımAma bu defa; kendimi suçlamayıp, yanımda olacağımVe yanımda olanları, önceme korkumla yakmayacağımKaybetmemeye çalıştıkça kaybediyor insanBense çekildim aşk ve dosttanKuş tutsan da ağzında, oluyor olanGiden nasıl gidiyor ardına bakmadanBiliyorum anlamadım, biliyorum anlayamamİçimden bir ses der, eskisi gibi olmayacak, sen de gitsene"Eski Alptuğ'u bırak" der, olmayacaksa

Aramızdaki mesafeyi kaldırıyorum sayın okuyucu, artık sen ben yok.Bu gece de şey oldu, şey... Bazen konuşmak istiyorum, biri soğuk, bir diğerinin işi var -ki ona kızmıyorum- ve öteki de çok mutlu, o kadar mutlu ki bozmamalıyım. Saatlerce telefon rehberimi bir aşağı bir yukarı adımlıyorum... Kimsesi olmamak böyle bir şey işte, aileyi falan kastetmiyorum elbette, anladın, sen de biliyorsun.