Güzel Adamdım di'mi?
Söz gelimi yarın ölecek olsam ve bunu bilsem insanlara ne sorardım diye düşündüm de, şunu sorardım:
Güzel adamdım di'mi ben? Cebimde hep bir şiir, bir gülümseme.
Güzel adamdım di'mi? Çok severdim çocukları, hep bir kızım olsun isterdim. Kendimce korkularım bile vardı bu konuda.
Güzel adamdım... Di'mi? Dostlarımı, bilhassa kız olanları her şeyin üstünde tutardım, ölen kız kardeşimin yerine koyardım nedense.
Hep abi olmak isterdim ben, yer yer sevmediğiniz aşırı anaç bir tavrım vardı, kiminiz ana babasından bile çok düşündüğümü söylerdi kendisini, her dostumun en iyi dostu olmak gibi bir arzum vardı...
Güzeldim öyle mi? Kızardınız bana bazen, bu kadar derin düşünme bilmem ne diye ama böyleydim, böyle güzeldim.
Cinsiyetçi olmadım, kimsenin inancını yargılamadım, küfür ediyorsam da hep en az seviyede tutup bırakmaya çabaladım, ne tütün ne alkol ağzıma bile almadım...
Çok hatalarım oldu ama özür dilemekten hiç utanmadım, kavga etmekten kaçınıp alttan aldım; bu zarar da verse zaman zaman, hiçbir şeyi, hiç kimseyi kestirip atamadım.
Güzeldim di'mi? Ömrüm boyunca herkesleri affetmek için, cereyan da çarpsa kapılarımı açık bıraktım.
Güzel adamdım di'mi ben, en azından birlikte yaşanırdım, fena değildim, buna değerdim...
Renkli kıyafetlerim vardı, değişik sakallarım, gülücük saçardım yalan mı? Deliydim ama bir tutam olsun doluydum da.
Kabul ediyorum kendime zarar verdiğim de olmuştu zamanında, enerji emen hüzünlü bir tadım da vardı bir dönem, acıyan bakışlar üstüme; en iyi de ben dert dinlerdim bu yüzden, halinden anlamadığım, birlikte üzülemediğim insan olmadı.
Çabuk sinirlenen bir yapım varsa da sinirim hep başka şekillerde tezahür ederdi, birinden ya da bir şeyden çıkartmazdım hiç. Öyle gemileri yaktığım falan da olmadı, kendi halimde susarak erirdim en fazla.
Güzel adamdım di'mi, her şeye rağmen şöyle bir bakınca ben de iyi ki vardım di'mi?
Ömür boyu aramıştım ruh eşimi, ona ve olmasını umduğum kızıma mektuplarım olurdu sayfalarca, sinir bozucu ama tatlı da bir hassaslığım, incinmeye gün sayar bir halim vardı.
Hoşlandığım biriyle tanışmak için dahi onca plan yapardım, konuşurken eş anlamlı kelimelerden hangisini kullanırsam daha doğru anlaşılacağımı bile hesaplayıp elimi ayağıma dolaștıracak kadar özenli ve diken üstü bir halim olurdu. Aceleli bir korkum vardı özellikle çok değer verdiklerimi kaybetmekten ve çoğu zaman o korkulu panik yaptırırdı.
Güzel üzülürdüm bile di mi? Köşelerim vardi herkesten uzak, sessiz ağlardım, bir gün yanıbașımda saatler sonra fark edebilmişlerdi.
Spotify listelerim vardı çok özenli, benim kadar karışıklardı ama ayrı ayrı birer ruhları vardı, bir onlar taşırdı o durumlarda beni bir de burası. Yalnızdım, emin olmadığım da dostlarım vardı; güzeldim belli ki, kimseden ben gidemedim.
Güzel adamdım di'mi? Uzun mesajlar atardım, karşımdaki bunu bana karşı kullanacak dahi olsa hoşuma giderdi birine bendeki kıymetini hissettirmek.
Güzel miydim? Yapamadığım pek çok şey için sürekli bir şeyler yaptım; koşamazdım şiir okudum, bisiklete binemezdim şarkılar söyledim, tutunmadan merdiven çıkamazdım yazılar yazdım...
Güzel adamdım di'mi? Bu ömrü mümkün olduğunca iyi ve verimli geçirmeye adamıştım.
Tüm bu bilgilerden sonra, öyle veya böyle... Beni nasıl bilirdiniz?