Bu sabah da uyandım yine,yeni bir gün için kafamda sadece taslaktan ibaret onca planla.Koşuşturmam lazımdı,yazıp çizmem ya da birşeyler yapmam.Çünkü birşey yapmayınca hep seni düşünürdüm;gerçi şimdi de yazıyorum,ama yine seni düşünüyorum bak.Öyleyse neden yapıyorumtüm bunları,inan bana ben de bilmiyorum... Kim bilir,belki de senin için birşeyler yapmak zorunda hissediyorum kendimi,her ne kadar sen pek çoğunun farkında olup yine görmezden

Şöyle bir geçmişe bakıyorum da dostlar,meğer ben neymişim.Belki de benden çok bilirdi dostlarım yaşadıklarımı,neler gördüğümü;ama yine bana gelirlerdi tavsiye almak için.Aşkın kitabını yazmıştık belki ama pratikte başarılı olmadığımız gözümüzden okunuyordu,buna rağmen dostlarım hep bana gelirdi.Çıkma teklifi etmek isteyenlere ben öneri verir,aşka yeni kapılanları ben teselli ederdim... Hepsine de dediğim tek birşey olmuştu benim,''Gururu önemsemeyerek hareket edin!''derdim.Çünkü biliyordum;bir zamanlar

Kendimi sanki ölmemek için yaşıyormuş gibi hissediyorum bazen,hangimiz hissetmiyoruz ki.Okuyanların pek çoğunun fazlasıyla haberdar olduğu gibi Twitter'da takılıyorum bu aralar,yazmak için pek bir vaktim olmuyor.birbirinden güzel yorumlar alıp işimi doğru yaptığıma kanaat getiriyorum,eleştiriler ile de kendime yön verip daha iyi yazmak için savaşıyorum.Ama tüm bunların da ötesinde bir sebep var;içimdeki o buruk mutluluğu,yalnızlığı ve onsuzluğu unutmak için kendi

Şekerli kahveyi andırmaya başladı mutluluk bana,yaşarken aldığın hazzın doruk noktasına gelmeyi beklerken telvenin acı tadı ile tüm mutluluğunu yitirirsin ya mesela.Bazen bu kahvenin yanında bir de lokum olur,tıpkı aniden karşımıza çıkan fırsatlar gibi;sonra onların da bize yaramadığını anlar ve yine mutsuzluğa yelken açıp kahvenin yanında getirilen ılık suyu içmeye mecbur kalırız... Kimimiz tek dikişte içer bu şekerli mutluluk

Garip geliyor insanlara bunlar,ben garip geliyorum.Çünkü hangi birinin aklından geçerdi ki,daha 14 yaşında olan,sürekli çocukca şeyler yapması gereken birisinin hayatı sorgulayacağı.Bizde böyle ama,ne yapalım.Zaman geçtikçe çok çok değiştim ben;bir zamanlar birileri için ölüyordum gönülden ırak,şimdi herşeyimiz ırak ve ben hergün ölüyorum.Değişen şey bu değil aslında;eskiden kendimi karanlıklara sürerdim,şimdi ise yazdıklarımı daha çok insanla paylaşarak avunmaya çalışıyorum... Ama biliyorum