Çok ilginç,bu gün hiç de beklemediğim bir durumla karşılaştım.Muhtemelen bu yazdıklarımı şu an sen de okuyorsun,bu yüzden direk sana hitapen yazacağım.Bilirsin,utanç insana özgüdür.Önce senin bütün bunları öğrendiğinde utanmış ama daha çok korkmuştum,insan insanı kaybetmekten korkar çünkü.Açıkcası senden böylesine olumlu bir tepki gelmesi içime su serpti.Bunu sana kim anlattı bilmiyorum,ama ben gizli kalmasını tercih ediyordum.Burada sadece kendi kendimle yüzleştiğim

Sizlerle yeniden bir araya gelmek güzel,ama keşke gelmek için böyle bir sebebimiz olmasadı.Canım çok yanıyor,çok.Artık her günüm aynı senaryo;sürekli onu düşünüp onu izliyor ve sürekli onu hissediyorum.Bu belkide yazdığım en içten yazımdır;Artık dayanacak hiçbir gücüm kalmadı,içimdeki acının ve gözümdeki yaşların tarifini yapmam son derece imkansız.Hayatım bir son bulsa diye de düşündüğüm oluyor.Direnirdim,direnseydim dayanırdım bile;ama direnmek değil,artık teslim olmak

Yazmayı hep sevdim ve hiç eksik etmedim.Her yazışımda birdaha yenilenen hislerim,her okuyuşumda birdaha yinelenen duygularım vardı.İşte bu yüzden bırakmadım yazmayı,acı bile olsa unutmak istemediğim şeyler vardı.Unutmaktan korkuyordum,unutunca onca zaman boşa gidecekmiş gibi düşünüyordum.Unutmak için sevmemiştim,yaşamak için sevmiştim.Tıpkı Zeki Müren'in de dediği gibi;''Ben seni unutmak için sevmedim,gülmen ayrılık demekmiş bilmedim.''Her defasında bir daha hatırlayıp tekrar o ilk günkü gibi

Bu aralar yazılarımdaki bazı aksaklıklarımın sebebi hikaye yazmamdır.Kendi hayatımdan bazı kestler uygulayarak biraz hayal ama biraz da drama kattığım 20'li yaşlarımın hikayesi.Biliyor musunuz;bazen o kadar garip oluyor ki,hikayede yaşamak istiyorum.Sanki hikayeyi yazmayıp yaşıyormuşum gibi oluyor,o yüzden bir an evvel yazmaya devam etmek istiyorum.Bu tıpkı paralel evren gibi,bir tarafta ben,öbür tarafta tersim.En kötüsü;Sanki gerçekmiş gibi yazıyorum ve yaşıyormuş gibi