Bir mum ışığının titreyen alevi gibi insafına kaldığımda hayatın, hiçbir yerden ne ışık ne ses soluk çıkmayan kimi duru gecelerde mesela... Düşünüyorum ne yaraya döner ne mutlu eder, hala doğru mu yoksa kabak tadı mı verdi kaçmak. Yumurtadan yeni çıkan bir canlının alışma korkusu kadsr beter fakat tatlı da yaşıyorum bu sıralar ki bilirsiniz tadı tuzu olmak ne

Saat beşi buluyor ve bizatihi boğuluyorum iklimimde, eski günler geliyor aklıma, keşke diyorum o mezuniyete hiç gitmeseydim annem için bile olsa. Olup bitmiş bir şeyin tahribinin bu kadar süreceğini kim tahmin ederdi ki, edemesin de zati kimse; zira olması gerekenler pişman olmayacak benim için, diğerlerini etmek de ne lazım. Bu vakitlerde yalnızca kendi kendime bir lahza dahi olsa

Biriyle tanışırız, etkileşimde bulunuruz, sıfatlara indirgenmemiş lakin belirsiz de bir ilişki kurarız; tanımaya çalışırız onunla birbirimizi ama bunu yaparken aslında şu hatayı da yaparız: Uyum sağlamak. Özetle şöyle: Karşımızdaki aşk yahut arkadaşlık yaşayacağımız kişiyle uymak için aslında biraz ittiririz daima kendimizi, bunu "yabani" biri olmamak için yaparız zira toplum normlarına göre biriyle anlaşamamak kötüdür ve kötü olması da

Harbiden bir şey anlatamayacağım bugün, içimdeki yazma hasretini dindirmesi maksadıyla birkaç kelam serpip gideceğim bu biçare yere... Aidiyetsizliğim mi başıma vurdu dersiniz. Benim bu mağrur, arınmış ve açıkçası sanki hiçbir şey öğretilmemiş, kötü anlamda bir çocuk masumiyetindeki bir başınalığım... Hiç iyi geceler öpücüğüm olmadı benim, zaman zaman -böyle bir gece vaktinde mesela- üşüşüyor kalbime geçmiş ve çileler, diyesim