Hüzünlü Yabancı
Bu aralar iyice değiştim ben..Kopan çiçeğe,ezilen karıncaya,çok az duygusallık barındıran en ufak bir film sahnesine,duyduğum biraz duygusal bir melodik sese ve şarkıya;hemen hüzünlenir olmuştum artık,yalnız kaldığım çoğu zaman ise ağlıyordum bunun için..
Sonra sevmekten de değil ama buna ihtiyacım olduğunu hissettim,ev bomboşken açtım en şahane filmlerin en çarpıcı sahnelerini tekrar tekrar izlemeye başladım.Bir süre sonra baktım ki gözlerim şişmiş ve kızarmış,neredeyse dayak yemişe dönmüşüm o zaman bıraktım...
Geçenlerde hastanenin dışarısındaki o banklardan birine oturmuş düşünüyordum,sonra aniden dikkatimi birkaç metre ötedeki o kadın çekti.Telefonla konuşuyordu ancak ne dediğini anlamam imkansızdı...
Sonra kadın ağlamaya başladı,ve ben gerçekten ağlayan çok insan görmüştüm ama bu bir başkaydı.Ortam hastane olunca insanın aklına sağlık sorunları geliyordu tabi sebep olarak...
Neyse...
Sonrasında gözlemledim iyice;çünkü ilk kez olmasa bile tanımadığım bir insana,bilmediğim bir nedenden dolayı üzülmüştüm.Tuhaf gibiydi bu,o orada kendi derdine,ben birkaç metre ötede ona ağlayacaktım resmen...
O kadının hayatına dokunmak istedim o an,gerçekten de kötü giden neyi varsa değiştirmek;bilmiyordum ve bilmeyişim ise meraktan daha çok dehşete düşürüyordu beni...
Bazı insanların canı gerçekten yanmamalıydı,kimse hak etmiyordu belki ama onlar bir ayrı.Son zamanlarda ayrı bir özen gösterdiğim gözler de tabi,kimilerinin bakmaya kıyamayacağı gözlerin yağmur gibi ıslanması acıydı...
Anlamıyordum insanları üzenleri,incitenleri;size sarılan o sıska kolları moruklarla süsleyecek kadar ne zaman yitirdiniz aklınızı,ya da gözleriyle ruhunuza seslenen insanları farketmeden bile olsa incitebilmeyi nasıl becerdiniz.Bu insanlık az gelirdi bana,daha fazlası lazımdı,çok daha fazlası..Sevgi bende vardı,daha fazlası için sevgiye susamış insanları bulup yüreklerine tebessümle dokunmak için yazdım...İster şiir koymuşum adını ister deneme;ruhunu okşadıktan sonra isminden kime ne...
Sonra sevmekten de değil ama buna ihtiyacım olduğunu hissettim,ev bomboşken açtım en şahane filmlerin en çarpıcı sahnelerini tekrar tekrar izlemeye başladım.Bir süre sonra baktım ki gözlerim şişmiş ve kızarmış,neredeyse dayak yemişe dönmüşüm o zaman bıraktım...
Geçenlerde hastanenin dışarısındaki o banklardan birine oturmuş düşünüyordum,sonra aniden dikkatimi birkaç metre ötedeki o kadın çekti.Telefonla konuşuyordu ancak ne dediğini anlamam imkansızdı...
Sonra kadın ağlamaya başladı,ve ben gerçekten ağlayan çok insan görmüştüm ama bu bir başkaydı.Ortam hastane olunca insanın aklına sağlık sorunları geliyordu tabi sebep olarak...
Neyse...
Sonrasında gözlemledim iyice;çünkü ilk kez olmasa bile tanımadığım bir insana,bilmediğim bir nedenden dolayı üzülmüştüm.Tuhaf gibiydi bu,o orada kendi derdine,ben birkaç metre ötede ona ağlayacaktım resmen...
O kadının hayatına dokunmak istedim o an,gerçekten de kötü giden neyi varsa değiştirmek;bilmiyordum ve bilmeyişim ise meraktan daha çok dehşete düşürüyordu beni...
Bazı insanların canı gerçekten yanmamalıydı,kimse hak etmiyordu belki ama onlar bir ayrı.Son zamanlarda ayrı bir özen gösterdiğim gözler de tabi,kimilerinin bakmaya kıyamayacağı gözlerin yağmur gibi ıslanması acıydı...
Anlamıyordum insanları üzenleri,incitenleri;size sarılan o sıska kolları moruklarla süsleyecek kadar ne zaman yitirdiniz aklınızı,ya da gözleriyle ruhunuza seslenen insanları farketmeden bile olsa incitebilmeyi nasıl becerdiniz.Bu insanlık az gelirdi bana,daha fazlası lazımdı,çok daha fazlası..Sevgi bende vardı,daha fazlası için sevgiye susamış insanları bulup yüreklerine tebessümle dokunmak için yazdım...İster şiir koymuşum adını ister deneme;ruhunu okşadıktan sonra isminden kime ne...