Geçmişe dönsem diyorum şu sıra, içimdeki haktan ibaret kine rağmen de şöyle bir düşünce tıklatıyor kalbimi: Keşke o insanların, henuz değişmemiş hallerini tekrar görüp, tüm bunlar yaşanmadan önce son kez vedalaşabilseydim. Benim insanlarımla.

Bu yazı bu kadardı okuyucu, her şey açık zaten.

En yaşlı yalan geçmiştir, çekip gitmek gerekir

Lanet olsun inandığım insanlara ki inançları

Vursan da düşmüyor, güneşi kapıyor asılı gökte

Miyop değilim ben, gözlerim dolu yalnızca

Her sabaha varırken bir şey daha bırakıyor

Beni ve kımıldamayı artık içimdeki

Çok pahalıya geliyor bu gece tarifeleri

Artık bilemiyorum, gündüzüm gündüz mü

Geri dönülmez bir yol hayatım da, bu değil sorun

Döndüm diyelim hadi, kimseyi bulamayacağım

Hiç olmadıkları yerlere bakarak insanların

Uzun güzel konuşmalar yapmışım,

Meğer hep kendi kendime

Yanlış anlama beni, kimseye etmem şikayet

Çek götür sadece, farklı bir gitmek lazım bana

Yetmiyor fiziki mesafe bile, çok dahası gerek

Beni benden alsın artık biri, fırsat vermesin

O acımasız ve gittikçe haklılaşan hafızama

Götür beni okuyucu

Ben yapamıyorum burda

Daha ne diyeyim be

Daha ne diyeyim?

Kim vardıysa lanet olsun bu boş koltuklarda

Otobüsüm varmak değil çarpmak için artık

Biz onlardan değiliz

Bizi ya çok çok sever ya nefret ederler

Mütemadiyen ikisi de aynı sebeplerden

Tamam öldürmek istemezler belki ama

Zaten öldürürler farkında olmadan

Sorun da bu ya

Biz olmasak hiçbir şey değişmez

Yoğa karışırız, hiç olmamış oluruz

Her gün ki eksikliklerini

Birer ur gibi göğsümüzde

Tuttuklarımızın dahi

Hatta doğrusu, en çok onların

Belki de sadece.

Bilmiyorum ne kadar anlıyorsun okuyucu

Fakat bil ki bu şiir uçucu, ben uçucuyum

Oku, çevir başını hayata karış sonra 

Benim asla dahil olmayacağım

Hepinizin bir arada, memnun

Birbirinizi eğlediğiniz

Benim garip ve

Bu kıta gibi

Azalarak

Bittiğim

Hayat

Yahut

Neyse

Ona