Mumlar sönüyor içimde, eski mi eskiBinbir hatır ve sevgilerden: sonsuz karanlığaYenisini yakmıyor kimse, bir parça ısınmadanDikenlere batan ben, damla bile kaldıramayanSıcaklık, yakınlık, özen yahut adına ne dersenBu kadar eksik olmasaydı, adeta kesik süttenYarım kalmasaydı, hayat gibi içimdeki güllerÇok sevdim ve seviyorum herkesi,Keşke çok şey değişmeseydi...

Anlamadığınız bir uzaklıkla gezerim hep cebimde, size söylenmemiș günlerimde, asla bilmeyeceğiniz kapılarımdan çıkıp giderim sık sık. O kadar da kötü değildir esasen kaybolmak, hele ki bir bilinmeyenden diğerine giderken.Yanmış gemilerimin kokusuyla burnumda, bütün gün ve geceler, görmediğiniz ölçülerde çok çalışırım, otuz şey düşünür, kırk şey yaparım. Görmezsiniz.Önce kırıp sonra boyadığım mat şeffaf duvarlarım; derdim benden sızdırdıkları değil bana

"İleride bu günleri hatırlayıp güleceksin." diye boktan bir cümleye kurban verdim çocukluğumuBu cümleyi kuranların bir kısmı ölecek kadar zaman da geçti, tek satır gülemedim.Çocukluğum oldu mu o da tartışılır; ev-okul-hastane üçgeninde, birazı kendi isteğimle "izole".Üstte tuttum hep dostluğu, dostları; bilhassa kız kardeşim doğmadan öleli beri...Bir parça farklıydım, kimse vurmasa bu farkı da yüzüme, hep bir tutam uzaktım, bilirdim.Görünmez

En içiyim bir yangınınKaraya çalıyor kırmızılarımBilmiyorum kimin için ne kadarımKim kaldı geçmişten, kim yanımdaBugünümde onca taze dost kollarımda,Şükür ama korku da var, güven nerdeHer şey yine aynı olursaGiden çoktu zira, kalacak haniEzberledim ölümleri, hiç günüm gelmediÖnüme bakasım var da, gözledim nerdeGeçmişi özler dönemem, ileri de gidememEski dostlar lazım, nerede?