Özür dilerim kadınım.
ȘU YAZIDA daha iyi anlayacağın üzere... Aldılar kalbimi, sen sandım, sen olduğuna inanmam için elinden geleni yaptı çünkü; elinden gelen dediğim de sevgi gösterisi işte, belli ki dışarıdan da görünüyor artık sevgisizliğim, neyse. Neden mi özür diledim senden...

Artık beklemeyeceğim seni, geleceğin de yok zira. N'olursun kırılma bana, derdim seninle değil bakma böyle konuștuğuma, anlamaya çalış, samimi söylüyorum hiç bu kadar yanmamıștı canım.
Pes ettim güzel kız, güzel günlerin hayalini kurmaktan pes ettim, seni beklemekten, sana ve kızımıza yazılar yazmaktan.
Korkarım zor günler seni de bekliyor benim yüzümden, çünkü artık gelen gerçekten sen de olsan güvenemem, artık hiçbir insana güvenemem.

Yalvarırım kızma bana, herkes yeterince kızıyor zaten; neymiş efendim onlar demișmiș, yahu dediler ama ben de bir kerecik olsun karşımdaki insanın masum olduğu ihtimaline inanmak istedim suç muydu, içimdeki güvensiz bekçi köpeğini biraz olsun devredıșı bırakıp güzel duygular hissetmeye kalktım ki... Harammıș.
Can bitti güzel kız, o kadar çok yeniden kalktım ki ayağa, pes etmek en acı hakkım bu defa. Yorgun olduğum için beni affedebilecek misin?

Seni hep özleyeceğim.

-

En çok senden korkuyorum aslında, sen affedebilecek misin babayı? Edemezsin di'mi? Ben de edemeyeceğim. Bunu sana anlatmak zor ama babanı üzdüler kelebeğim, o kadar üzdüler ki senin o nefes aldıran hayalin bile canını yakıyor artık. Umut etmemem lazım sizi daha fazla, seni, anneni, güzel günlerimizi... En kötüsü oldu çünkü: İnancımı kaybettim ben size. Daha sen var bile olmadan seni böyle üzdüğüm için çok özür dilerim, beni affetme.

Adını Gece Şiir koyacaktım ama Elem Şiir de olurdu, bu hayatta bana en yakın şey elem çünkü.
Elem'im... Güzel kızım... Veda ediyorum sana, her ne kadar bu veda aynı zamanda senin olma ihtimalini de hiç ettiğinden canımı kor gibi yaksa da, anlayamayacağın ve anlamanı asla istemeyeceğim sebepler yüzünden buna mecburum. Bir hayal de kalsan, baban olmak çok güzeldi canım kızım.

Cidden varmış her hayalin sonu.
Elveda.

Haklı mıymıșım çocuklar? Yerden göğe haklıymıșım di'mi? Neymiş insanları hayatından bu kadar çıkarma yeni insanlarla tanış falan, hepsi bok yolu nasihatlerden ibaretmiș.
O insanlar hayatınıza girer, yaranızı okșarlar, size nefes verirler, kesinlikle iyi hissedersiniz, herkes gibi değillermiș meğer dersiniz. Sonra tam ayağa kalkıyorsunuzdur... Yaranızı deșip çekip gitmiștir, en ufak sebep olmadan, özür diler bir de, umarım kabul olacağını sanmıyordur.

Neden yapar ki bunu, yani ölmek üzere bir adam diyelim, lan bırak işte zaten ölecek, neden yani ona suni teneffüs yapıp sonra içinden tüm nefesini çekmek?
Kimse bahsetmesin bana olur mu bu dünyada iyi insanların da olabildiğinden, dostluktan, aşktan ya da herhangi bir ilişki biçiminden. Bir tabut kadar yalnız olmadıkça güvende değilim biliyorum. İnsanlar öyle bir alışmış ki kuduz köpekler gibi, yeniden yeniden ayağa kalkmaya ve yaşamaya; nitekim hepsinde olduğu gibi bu noktada da ayrılıyorum hepsinden, ben hayatımı yalama etmem. Son kez denedim insanlara alıșmayı, birilerini sevmeyi, dahası küfre girer artık.

Bu vakitten sonra beni suçlamayın olur mu, denemediğim için, ılımlı biri olmadığım için, mutlu olmaya çalışmadığım için... Her kimim olursanız olun canınızı çok yakarım üzgünüm. Şu saatten itibaren beni düşünmeniz, elimi tutmanız bile öyle acı geliyor ki yakın dostlarım, siz de ben de unutalım beni hadi, hiç olmamış bir hata sayalım, en doğrusu bu.

Bir tutamımı bile saklamadım; kimini ateşe, kimini rüzgara, kimini toprağa... Emsali dahi kalmadı benliğimin, boyumu aşan işler sularında boğulmaktan ibaretim epey süredir, barındırmıyorum da kimseyi yakınımda, hata üstüne hata yapıyorum, bile bile yapıyorum, sonu önemli gelmiyor artık.
Tanımıyorum aynadaki adamı, yanımdakileri tanımıyorum; içimdekileri de tanımıyorum, hele ki kalbim, bir yanıcı maddeden daha fazlası değil biliyorum.
Böyle olması gerekir miydi, gerekirmiş galiba, belki de hikayem çoktan bitmişti, bu yazı gibi.

Ölü buçuk bir şey şimdi kalbim, yavaş yavaş bittiğinin farkında olan her asil insan gibi soyutluyorum yine dış dünyadan kendimi, yalnız ve sessizlik içinde olsun istiyorum o elbet olacak olan; kimse görmesin, duymasın... Acımasın, üzülmesin...

Yine de şunları diyebileydim keşke:
Bak, bu benim kalbim, atmayan hali tabii. Sen şimdi bunu al, güzelce pamuklara sar -ki bu pamuklar ıslak olmalı çünkü diğer türlü yapışır kalbime- ve bir bavula koy, üstünde adın yazsın, ön gözünde de bir vesikalığın olsun... Memleketine git, ki orası bozkır, o yüzden kolay olacak yalnız mı yalnız bir ağaç bulman, ceviz ağacı mümkünse ama altında uyuma sakın... O yalnız ağacın kovuğuna koy kalbimi pamuklarla birlikte. Şimdi en güzel yerine geldik bak hazır ol. Pamuğun dışarıdan görünen tarafına yapıştır ve bavulu da ağacın yanına göm, ama öyle bir göm ki kulpu dışarıda kalsın, kalsın ki sen o kulpu çektiğinde dünya da senden yana gelsin.
En zoruna geldik şimdi, kalbimi orda unut ve git, bir şimşek çakdın sonra ağaca, kalbim tuzla buz olsun, resmin bana veda... Ateşe düşen sen olacağına resmin olsun benle, korkma ben güzel yananlardanım... Şimdi aklında iki soru var izin ver cevaplıyım: Senden başka bir şey kalbime yapışmasın diye ıslattın pamukları ve senden başkasına emanet edemezdim ruhumun ölüșünü...

Seni bırakmam ama çeker giderim bir gün herkesten,
Unutulmaya yalvarırım bilhassa, harap olur göğsümdeki sarmaşık
Ellerimi tut, gözlerini gözlerimden ayırma
Bak ben ağlamıyorum, sen de üzülme sakın
Bir sen bilip gör, sakladığım şu ölümü, bir özelimiz o olsun bari...

Geceye karışıyor yine canım, döndüğümde bulamayacaksam ne diye var dönmek? Damlalarımdan kolyeler yapsam seri üretim sanar gören, ne de yakışır oysa kalbinden dikișli insanlara bir bilseniz.
Hudutlarımı zorluyor șu kör akıntı bu, bir çocuğu uyandırmama titizliğinde sessizce boğuluyorum. Kesikler artıyor yavaştan, hissediyorum; bana asıl endişe verense kabuk tutması yavaşlıyor giderek, ben de yavaşlıyorum, utanmasam duracağım bozuk bir saat gibi.
Ateşe batırıp çıkarsanız da, iyice dövseniz anca beni; çabuk soğuyor çünkü bedenim, bir ölününki gibi.

Ben bana kadar bile olmadım hiç belki de, son gördüğümde ıslaktı zaten, şimdi bakıyorum buz tutmuş. Kuş gibi çırpındım da içimde, duman olup eridim dışıma, üstümü örttü kader ama razı değildim, rüzgarın etkisiyle dört yana dağılan kuru yapraklar gibi sessiz sedasız yok olmayı beklerken bu kadar da sancılı olacağı gelir miydi aklıma? Gelse bile durmazdım ki, şimdi biri üstüme ateş açsa tek tedbirim vurulmadan nefes almak.